Jest to sanktuarium Maryi, naszej świętej matki i patronki, o którego wskrzeszenie chodzi

W 1819 r. oblaci odkryli, że posługa w sanktuariach maryjnych – jako miejsc misji – jest aspektem naszego charyzmatu. Dwadzieścia siedem lat później, sanktuarium w Bon Secours dołączyło do listy jako centrum pielgrzymek misyjnych, miejsce, z którego miały być głoszone misje parafialne i gdzie miał zostać założony juniorat, aby zapewnić powołania oblackie. Eugeniusz powierzył tę odpowiedzialność ojcu Dassy.

Misja, jaką wam polecam, budzi nadzieje. Wybrałem was, aby założyć nasz nowy dom, ponieważ znam wasze przywiązanie do rodziny, waszą gorliwość i bogactwa waszego ducha, żeby tę kwestię pomyślnie załatwić. (List do ojca Toussainta Dassy w Bon Secours, 24.02.1846, w: PO I, t. X, nr 890.)

Yvon Beaudoin przytacza protokół z posiedzenia Rady Generalnej, na którym podjęto tę decyzję:

Biskup Guibert, który był bardzo przywiązany do swojej rodziny zakonnej, postanowił powierzyć jej opiekę nad sanktuarium i odpowiedzialność za misje w części diecezji. Rada Generalna chętnie przyjęła to dzieło, które tak dobrze odpowiadało celom zgromadzenia. W protokole sesji z 14 stycznia 1845 r. czytamy: „Jest to sanktuarium Maryi, naszej świętej Matki i Patronki, o którego wskrzeszenie chodzi i do którego nasze Zgromadzenie jest powołane, aby czynić to samo dobro, co w innych powierzonych mu miejscach pielgrzymkowych […] Przez swoje położenie na granicach diecezji Viviers, Nîmes i Mende, dom ten będzie przedstawiał rozległe pole, godne gorliwości tych naszych, którzy będą tworzyć jego personel […]”.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI