Nie mogę zgodzić się, aby samotny członek był pozbawiony przynajmniej jednego towarzysza

To, co powinien ojciec czynić, to naciskać na księdza biskupa wikariusza apostolskiego, aby was nie rozdzielał. Nie należy ulegać przeciwnym racjom, na jakie może się powoływać. Proszę mu uzmysłowić, że to w pewnym sensie byłoby zadanie gwałtu ojca Instytutowi, gdyż koniecznie szli po dwóch i w konsekwencji prościej jest, aby was ulokowano razem. Musi się ojciec ciągle upierać i wymagać, żeby zawsze was zostawiano po dwóch. Będzie ojciec dzielił porcję, jeśli będzie tylko dla jednego, ale nie mogę zgodzić się, aby samotny członek był pozbawiony przynajmniej jednego towarzysza.

… Proszę mu powiedzieć, że nie wzbraniam się z wysłaniem ojcu członków, gdy tylko zostanę o nich poproszony, oby tylko byli po dwóch. Zawsze niesamowicie ważne będzie to, abyście wasz główny dom mieli w stolicy (List do o. Etienne’a Semerii na Cejlonie, 25.01.1848, w: PO I, t. IV, nr 2).

Z powodu braku kapłanów biskup chciał rozdzielić oblatów, przydzielając każdego z nich do parafii w Dżafnie. To było sprzeczne z zamysłem Eugeniusza, zgodnie z którym przynależność do apostolskiej wspólnoty była częścią oblackiej tożsamości.

Posłannictwo wypełniamy we wspólnocie i przez wspólnotę, do której należymy. Nasze wspólnoty mają więc charakter apostolski (Konstytucja 37).

Nasze wspólnoty zatem nie są skupione na samych sobie, ale mają charakter misyjny:

Wierne oblackiej tradycji, wspólnoty zatroszczą się o rozwój Misyjnego Stowarzyszenia Maryi Niepokalanej w celu formowania laikatu oraz jego udziału w duchowości i apostolstwie oblatów (Reguła 37b).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI