Tożsamość rodziny mazenodowskiej: świadomość swej niedoskonałości czynnikiem wzrostu

Dla Eugeniusza relacja z Bogiem była potężnym źródłem życia, dlatego też do tego samego doświadczenia i tej samej wizji chciał doprowadzić możliwie jak największą liczbę ludzi. W liście do kogoś, kto marzył o przyłączeniu się do misjonarzy, w następujący sposób ukazał kilka koniecznych postaw:

Ponieważ misjonarz jest powołany do posługi ściśle apostolskiej, powinien dążyć do doskonałości. Pan przeznacza go do ponawiania, wśród współczesnych jemu ludzi, cudów zdziałanych przez pierwszych głosicieli Ewangelii. (List do ks. Viguiera, 06.01.1819, w:EO I, t. VI, nr 38)

Idea dążenia do doskonałości może budzić fałszywe przekonanie, że wszystko zależy od naszych wysiłków. Jak widzimy, naukę tę posiadł Eugeniusz i podążał za nią wraz z upływem lat.

Dążenie do doskonałości oznaczało raczej zmierzanie do większego współdziałania z działaniem Boga. Świadomość własnej niedoskonałości pozwoliła Bogu, aby czynić go bardziej doskonałym.

«Wszystko dla Boga» i «oblacja» bardziej polegają na współpracy z działaniem Boga w nas, niż na zwracaniu uwagi na nasze własne wysiłki, aby stać się doskonałymi.

Byt ludzki oznacza byt niedoskonały, ograniczony, a tym samym zmieniający się i poruszający jakby w niekończącej się podróży. Spełniona duchowość daje nam zdolność do życia w radości w niedoskonałym świecie. To jest ważne, gdyż niedoskonały świat jest jedynym, jaki posiadamy. A jeśli Bóg nie kocha niedoskonałych osób, to już nikogo nie ma do kochania. (Richard Rohr)

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI