Posługa wśród młodzieży oparta na Maryi – wzorze wiary

Po święceniach kapłańskich ojciec Eugeniusz wrócił do Aix i oddał się posłudze doprowadzenia najbardziej opuszczonych do relacji z Jezusem Zbawicielem. Jego główną misją była młodzież z Aix. Około 300 uczniów szkół średnich i studentów zaangażowało się jako członkowie jego stowarzyszenie młodzieży.

Ojciec Lubowicki pokazuje, w jaki sposób pierwsza posługa młodego kapłana wśród młodzieży upływała w obecności Maryi.

Szesnaście miesięcy po święceniach, 25 kwietnia 1813 roku, Eugeniusz założył Stowarzyszenie Młodzieży. Ułożone przez niego regulaminy i statuty są nasycone myślą o Maryi. Od pierwszych zdań mówi o tym, że chodzi o stowarzyszenie utworzone pod wezwaniem Najświętszej Dziewicy. Eugeniusz przyzwyczaja młodych ludzi, aby w Maryi widzieli Matkę Jeusa oraz naszą, Matkę pełną czułości, która z tej racji pragnie współpracować dla naszego zbawienia. W Stowarzyszeniu składa się przyrzeczenie, aby z synowską i bezgraniczną miłością czcić i kochać Maryję. Eugeniusz ma jasne pojęcie o tym, czym jest miłość: zaufanie prowadzące do całkowitego oddania się w ręce osoby kochanej. Dlatego też mówi, że członkowie stowarzyszenia publicznie głoszą całkowite oddanie Maryi. Jako uwieńczenie kultu maryjnego proponuje ofiarowanie się Trójcy Przenajświętszej przez ręce Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi. Dla niego poświęcenie się Trójcy Przenajświętszej jest najradykalniejszym sposobem naśladowania Maryi, całkowicie oddanej Trójcy i dyspozycyjnej wobec Jej planu zbawienia. Z drugiej strony poświęcenie się przez ręce Maryi jest najwyższym stopniem zaufania do Niej, ponieważ ta postawa rodzi się z pewności, że Najświętsza Dziewica nie skupi nas na sobie, ale ofiaruje nas Bogu. (1 Kor 3, 21 b – 23). (Lubowicki, Maryja, w: Słownik Wartości Oblackich.)

Ci młodzi mężczyźni nie byli przyszłymi księżmi – to byli świeccy ludzie przygotowujący się do świeckich karier. Czy ich poziom zaangażowania skłania nas do ponownego przeanalizowania naszych ślubów?

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI