Moje mieszkanie wraz ze wszystkimi sercami otworzy się przed Waszą Świątobliwością

Skutki rewolucji 1848 r. miały dramatyczne konsekwencje dla papieża Piusa IX, któremu groziły gwałtowne wstrząsy. Eugeniusz napisał do niego:

Gdybym tylko mógł – dodał – choć na chwilę zmniejszyć ciężar smutków Kościoła, które tak okrutnie ciążą na Waszej czcigodnej głowie!

Następnie złożył papieżowi konkretną propozycję:

Ośmielę się przypomnieć, że Francja była często schronieniem prześladowanych papieży. Nawet gdy byli zniewoleni przez bezbożność, władczynię kraju, spotykali się z triumfem na każdym kroku. Dziś, być może bardziej niż kiedykolwiek, a zwłaszcza w Marsylii, ludzie otoczyliby Wikariusza Jezusa Chrystusa najbardziej wzruszającymi świadectwami czci i miłości; wydawałoby się im, że stawiając stopę na ich brzegu, wzmocni ziemię wstrząśniętą rewolucjami; byłby pośród nich niczym znak zbawienia, jak anioł pokoju i nadziei. Pan ukazałby się im we własnej osobie, by ich pocieszyć, chronić i wzmocnić przeciwko niegodziwcom. Nie muszę Wam mówić, że moje mieszkanie wraz ze wszystkimi sercami otworzy się przed Waszą Świątobliwością (List do papieża Piusa IX, 03.07.1848, w: J. Leflon, Eugène de Mazenod, Évêque de Marseille, Fondateur des Missionnaires des Oblats de Marie Immaculée, t. III s. 258).

Papież Pius nie mógł przyjąć tego zaproszenia. W tym samym czasie biskup Eugeniusz napisał list pasterski do swojej diecezji, prosząc o żarliwe modlitwy za niego.

Pierwszy [papież] jest jego widzialną Głową i całkowicie reprezentuje Jezusa Chrystusa, którego jest Wikariuszem, a inni, również ustanowieni przez Boga, mają swój udział, choć w mniejszym stopniu, w tym wzniosłym wizerunku Najwyższego Pasterza dusz. Ta sama zasada, która zobowiązuje chrześcijan do miłowania Boskiego Zbawiciela w Jego Kościele, zobowiązuje ich do nadprzyrodzonego przywiązania do Najwyższego Pasterza i innych pasterzy, którzy będąc w komunii z nim, są zarówno jego synami, jak i braćmi w apostolstwie (List pasterski Eugeniusza do diecezji marsylskiej, 16.02.1860).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI