Rzeka Czerwona: ekspansja misyjna w północno-zachodniej Kanadzie

Biskup Provencher objął wikariat Rzeki Czerwonej (później znany jako Saint-Boniface), który rozciągał się od Gór Skalistych do prowincji górnej i dolnej Kanady oraz od Stanów Zjednoczonych do Oceanu Arktycznego; a do obsługi tak ogromnego regionu miał do dyspozycji tylko pięciu księży. W 1843 roku udał się do Europy w poszukiwaniu misjonarzy i spotkał biskupa Eugeniusza, który obiecał mu dwóch kapłanów oblatów.

Pisząc do ojca Guiguesa, przełożonego oblatów w Kanadzie, Eugeniusz udzielił wskazówek:

Powiem więcej: mając na uwadze stopień ważności misji proponowanej przez biskupa z Juliopolis na podstawie tego, co ojciec mi o tym mówi, następnie naleganie tego prałata, a także zobowiązania, jakie wobec niego mamy, postanawiam, że powinniście ją przyjąć ze środkami, jakie są w waszej mocy. Z początku nie będzie to właściwe osiedlenie się, zamiast trzech osób, pośle tam ojciec tylko dwóch na jakąś część roku, jeśli nie można na razie postąpić inaczej. Nie możecie jednak narażać się na wielką porażkę, której się obawiacie, a mianowicie, że ta misja będzie wam zabrana i że stracicie szansę, na co ojciec słusznie i bardzo dobrze zwraca uwagę, ewangelizowania całej północy Ameryki, obsługując diecezje Quebecu, Montrealu, Kingstonu i Rzeki Czerwonej.

Zdając sobie sprawę z tego, że zasoby ludzkie dla ewangelizacji i sakramentów składały się z kapłanów oblatów, którzy byli już przeciążeni swoimi zobowiązaniami w Kanadzie (trzech w Montrealu, czterech w Saguenay, czterech w Bytown i kilku scholastyków w formacji), Eugeniusz kontynuował:

Trzeba mieć trochę odwagi i ufności w Bogu, który wyznacza nam trasę i który nas nie opuści, gdy będziemy działać w Jego imieniu i dla Jego chwały. Wszędzie gdzie się osiedlaliśmy, początki były trudne. Jeszcze nie nadszedł czas działania inaczej. A zatem, powtarzam, proszę bez wahania odpowiedzieć na życzenia biskupa z Juliopolis i rozpocząć pracę, choćby tylko z dwoma oblatami, w oczekiwaniu na innych z Bożej dobroci (List do ojca Brunona Guiguesa w Kanadzie, 05.12.1844, w: PO I, t. 1, nr 50).

Historia świata i chrześcijaństwa to dzieje ludzi zainspirowanych przez Boga do podejmowania szalonych przedsięwzięć! Jeśli są one właściwie rozeznane i realizowane w Bożej obecności, przynoszą po ludzku nieoczekiwane rezultaty. Józef był marzycielem. Do tego Piotr i Paweł, Franciszek i Klara z Asyżu, Ignacy i Maria Ward, Eugeniusz de Mazenod i jego misjonarska rodzina – to tylko niektórzy. Czy Boże marzenie o mnie popycha mnie ku światłu i umacnia pośród ciemności?

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI