Potrzeba władzy, aby zachowywać regułę życia

Oblaci byli w Kanadzie od 7 lat i gorliwie odpowiadali na wyzwania głoszenia Ewangelii jak największej liczbie ludzi. Oznaczało to, że nie prowadzili regularnego życia wspólnotowego, ponieważ często byli w drodze i często musieli samotnie wypełniać posługę. To martwiło Eugeniusza, który zawsze nalegał na potrzebę życia wspólnotowego.

Z ogromną niechęcią poruszam sposób postępowania naszych członków w Kanadzie. Za długo mój umysł i moje serce są tym męczone. Już wiele razy byłem gotowy podjąć surową decyzję, bo tego nie można tolerować.

Przełożony wspólnoty był tym, który musiał utrzymać jedność i dbać o dobro jej członków. Często młodzi, niezależnie myślący oblaci byli niezadowoleni ze swojego przełożonego, który był ułomną istotą ludzką. To nie jemu musieli być posłuszni, ale Temu, którego uosabiał jako postać inspirującą ludzi do życia według oblackiej Reguły.

Zbyt przyzwyczajono się do mędrkowania, a za mało do słuchania tak, jak tego wymaga sumienie. Odkąd to superior musi posiadać wszystkie zalety i wszystkie cnoty, aby był szanowany? Kto upoważnia członków wspólnoty do kontrolowania jego działalności, do oceniania jego zasług i do osądzania jego zdolności czy umiejętności postępowania? Gdy jest sumienny, zachowuje Regułę, ma odpowiednią wiedzę, cieszy się zaufaniem superiora generalnego, to czego więcej trzeba od niego wymagać? (List do Eugène’a Guiguesa, 22.05.1848, w: PO I, t. I, nr 97).

W przywództwie nie chodzi o bycie najlepszym. Przywództwo polega na czynieniu innych lepszymi (autor nieznany).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI