Odkrycie Maryi w naszej misji

Po odwiedzeniu Notre Dame du Laus, Eugeniusz w następujący sposób opisał to miejsce i ewangelizację, którą odtąd mają prowadzić misjonarze:

Otworzyliśmy dom w Notre Dame du Laus, przez to nawiązujemy bezpośredni kontakt z diecezjami Gap, Digne, Embrun i Sisteron. Staliśmy się strażnikami jednego z najsławniejszych sanktuariów Najświętszej Dziewicy, w którym spodobało się Bogu ukazać potęgę, jakiej udzielił tej drogiej Matce Misji. (List do Piotra Mie, październik 1818, w: EO I, t. VI, nr 31.)

W tym momencie misjonarze nie mieli specyficznej tożsamości maryjnej, ale pracując w Laus zaczęto wyrażać się tak, aby zrozumieli, że sanktuaria maryjne stanowiły część ich misjonarskiej tożsamości.

Siedemnaście lat później Eugeniusz napisał o tej misji:

Wszyscy oni słusznie przypisują to trosce, z jaką Zgromadzenie zawsze wypełniało swoją misję w tym miejscu błogosławieństw. Stąd też coraz większa liczba wiernych, którzy udają się do stóp naszej dobrej Matki, pewni, że na stopniach ziemskiego tronu Królowej Niebios spotkają gorliwych sług Jej Boskiego Syna, szczególnie zobowiązanych do jednania grzeszników, których ta Matka miłosierdzia przez swoje potężne wstawiennictwo wzywa do przebaczenia i pokoju. Stąd tak wiele nawróceń. Stąd odnowienie żarliwości tak wielu pobożnych dusz, które dobry zapach perfum Maryi, blask cudów, których Ona nigdy nie przestaje dokonywać, i – trzeba powiedzieć – zbudowanie, które codziennie przyciągają do sanktuarium i obiecują sobie na widok stałej wspólnoty. (Akt wizytacyjny wspólnoty w Notre Dame du Laus, 18.10.1835.)

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI