Jakbym na katafalku widział święte ciało wystawione do czci wiernych

Eugeniusz opisuje śmierć 33-letniego ojca Antoine-Marie Gibelliego, który jako utalentowany kaznodzieja ponad osiem lat spędził na Korsyce.

Widziałem go jeszcze tego samego wieczoru i zastałem go w najświętszym nastawieniu. Choroba ciągle postępowała. Trzeba było móc nagrać to, co budującego powiedział w ostatnich dniach swojej choroby. Za każdym razem, kiedy go odwiedzałem, skłaniał mnie do płaczu. To z miłości do Boga, z wdzięczności, że Go powołał do zgromadzenia, któremu chciał dobrze służyć, a dla którego, jak mówił, nic nie zrobił.

Po jego śmierci Eugeniusz zastanawiał się:

Są dusze, i jego z pewnością zalicza się do tych, które przechodzą przez czyściec i od razu unoszą się do nieba, na łono Boga, którego zawsze kochały i wiernie mu służyły w każdych doświadczeniach.

Chciałem uroczyście odprawić jego pogrzeb, podczas nabożeństwa dominowała ta sama myśl. Złożyłem za niego Najświętszą Ofiarę, ale nie przestałem się jemu powierzać, gdy na katafalku widziałem święte ciało wystawione do czci wiernych. (Dziennik, 18.11.1846, w: PO I, t. XXI.)

Ileż osób, które znaliśmy, możemy nazwać świętymi?

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI