Umierać dla samego siebie

W czasach Eugeniusza niektóre zgromadzenia zakonne wymagały zobowiązania do „śmierci dla siebie”, oferując welon pogrzebowy każdemu kandydatowi, który nie przestrzegał złożonych ślubów. Eugeniusz nie tolerował tego rodzaju popisów i odwoływał się do konieczności zachowania ducha, a nie litery.

Nauczajcie właściwie, że przez profesję zakonną umiera się dla świata. Nie potrzebujemy spać pod śmiertelnym całunem, jak to się czyni u wizytek lub gdzie indziej, aby wiedzieć o tym i to praktykować. Należy przypomnieć to tym, którzy o tym zapominają.

Trzeba, aby każdy na pamięć znał modlitwy na użytek Zgromadzenia. Zacznijcie tego natychmiast wymagać od scholastyków i odmawiajcie je stopniowo, aby dokładnie poznać.

Nie mam jeszcze wyrobionej opinii na temat kleryka N. Chciałbym, aby ten młody zakonnik okazał nieco więcej obojętności i wzniósł się nieco ponad naturę. (List do o. Karola Bellona, 30.08.1844, w: EO I, t. X, nr 853)

Szacunek dla dyscypliny oznacza umieranie dla samego siebie, skoro chce się osiągnąć ideał głoszony przez Jana Chrzciciela: Potrzeba, aby On wzrastał, a ja się umniejszał. (J 3, 30).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI