Wasz biskup nie może się sam zatroszczyć o całą trzodę

W tym pięknym tekście Rey daje nam poznać radość Eugeniusza na koniec święta i dnia skupienia dla kobiet pracujących na rynku. Ideał bycia współpracownikami Zbawiciela był cechą, jakiej Eugeniusz pragnął dla wszystkich członków swojej misjonarskiej rodziny – widzimy go tutaj działającego dzięki świeckim z jego diecezji: współpracowników Zbawiciela.

Kiedy ceremonia i pieśni dobiegły końca, biskup de Mazenod wystąpił, aby przemówić do zgromadzonych: „Będziemy przemawiali do was w naszym pięknym języku prowansalskim – powiedział prałat – w tym języku, którym gardzą tylko ci, którzy go nie znają”. I rzeczywiście, znów jako misjonarz Ludu, powrócił do swojego dawnego języka i z najlepszym prowansalskim akcentem podziękował paniom z hali i całemu zgromadzeniu za szczęście, jakie właśnie zgotowali swojemu pierwszemu pasterzowi. Jeśli przywiązywały jakąś wartość do jego obecności wśród nich w tym szczęśliwym dniu, to dla niego, a raczej dla jego biskupiego serca – powiedział – było to wyrażenie uczucia wdzięczności: Całe zgromadzenie wstało, aby podejść do Świętego Stołu, osiemset Komunii i brak świętego chleba w tym powszechnym pojednaniu, konieczność odprawienia drugiej mszy, aby go wystarczyło, jeszcze raz wieczorem ten sam zapał i tak piękne świadectwa wiary, to go głęboko poruszyło. Zamierzał – dodał – zakończyć spotkanie jakąś dobrą radą, ale kaznodzieja (był to ks. Barrelle) wyjął mi ją z ust. A zgromadzenie podzielało wesołość księdza prałata. Ten kaznodzieja pozostawił mi tylko jedną rzecz do powiedzenia, a jest nią moje zadowolenie z całego dobra, jakie czynią on i jego godni współpracownicy: to mój szacunek i poważanie dla ich charakteru oraz moje całkowite zaufanie do nich. Wasz biskup nie może sam zatroszczyć się o całą trzodę, ale to właśnie ci dobrzy pracownicy pomagają mi troszczyć się o was na tym polu ojca rodziny; sieją i żną wraz ze mną. (Rey, dz. cyt., t. 1, s. 204)

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI