Mój Boże, cóż za kolejne doświadczenie!

We wrześniu 1847 r. dwudziestoczteroletni ojciec Jean-Pierre Bernard z rąk biskupa de Mazenoda otrzymał święcenia kapłańskie i kilka dni później wyjechał do Kanady. Kilka dni po jego przybyciu do Kanady Eugeniusz otrzymał wiadomość:

Nasz tak dobry, tak gorliwy ojciec Bernard czuje się tak źle, że w ten sam dzień otrzymał sakramenty. Naprawdę ta wiadomość mnie zasmuciła. Czy temu gorliwemu misjonarzowi, z jego wprawną ręką, pięknym głosem i solidnym zdrowiem mieliśmy nie pozwolić na poświęcenie się dla Boga i zbawienia dusz. Mój Boże, cóż za kolejne doświadczenie! (Dziennik, 06.03.1848, w: PO I, t. XXI).

Epidemia tyfusu w Kanadzie: W latach 1847-1848 we wschodniej Kanadzie wybuchła śmiertelna epidemia tyfusu, spowodowana emigracją na dużą skalę po wielkim głodzie w Irlandii. Zatłoczone łodzie przewożące około 90 000 migrantów stały się źródłem infekcji i zostały nazwane „statkami trumnami”. Aby poddać kwarantannie wszystkich zarażonych, wznoszono szopy, które stawały się miejscami wielkiego cierpienia i śmierci. W Montrealu odnotowano od 3500 do 6000 zgonów z powodu tyfusu, a w Ontario ponad 4000. Do walki z chorobą zaangażowały się zakony, zwłaszcza siostry szare, siostry Opatrzności i oblaci. Wiele osób zostało zarażonych i wiele zmarło. Biskup Bourget z Montrealu zaapelował do katolików z Quebecu o pomoc swoim wiernym. Wielu z nich adoptowało dzieci osierocone przez epidemię (Zob: https://en.wikipedia.org/wiki/1847_North_American_typhus_epidemic#Bytown_(Ottawa)

Pandemia jest strasznym okresem dla wielu ludzi na świecie, ale przypomniała nam także o sprawach rzeczywiście ważnych – o ludziach w naszym życiu i o miłości, z jaka ich otaczamy (Ananya Birla).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI