Rodzina powoli się powiększa, bardzo tego potrzebujemy, nasze potrzeby ze wszech stron są bowiem niecierpiące zwłoki

We Francji jest zwyczaj składania życzeń noworocznych. Eugeniusz napisał do ojca Courtèsa, aby wyrazić swoje dobre życzenia.

Mój drogi Courtèsie, jak to ma miejsce nie tylko dzisiaj, ale co­dziennie, że nie mam czasu wziąć pióra do ręki; właśnie do Ciebie napi­sałem przy nikłym blasku lampy długo przed jutrzenką. Jeśli nie poży­czyłem Tobie wesołych świąt, jeszcze bardziej byłbym niezadowolony, gdybym się spóźnił, aby życzyć Tobie szczęśliwego Nowego Roku, ale wiesz, że msza w Nowy Rok jest składana jako życzenia dla tych, któ­rych Pan mi dał.

Następnie Eugeniusz dzieli się z nim dobrą nowiną o wzroście jego oblackiej rodziny.

W tym roku miałem radość przyjęcia profesji jednego z naszych uroczych Irlandczyków, którego otaczało jego dwudziestu dwóch współbraci. W trakcie ceremonii na moim podwórku orkiestra pułku wojska grała wspaniałe melodie, co przyczyniło się do nadania świętu nadzwyczajnego i bardzo podniosłego charakteru. Myślę, że w l’Osier w tym samym czasie przyjęto śluby kleryka Coste’a, oczekując na profesję kleryka Fabre’a, która będzie miała miejsce 17 lutego. Tak więc rodzina powoli się powiększa, bardzo tego potrzebujemy, nasze potrzeby ze wszech stron są bowiem bardzo wielkie i niecierpiące zwłoki. (List do Hipolita Courtèsa, 04.01.1845, w: PO I, t. X, nr 864)

Tym czarującym Irlandczykiem był Louis Marie Keating, który był jednym z założycieli misji oblackiej na Cejlonie, gdzie posługiwał jako misjonarz przez 35 lat.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI