To poświęcenie ludzkiej pracy opiece Tego, do którego wszystko musi być odniesione

Skupiając się na pismach biskupa Eugeniusza skierowanych do misjonarzy oblatów, musimy pamiętać, że był on jednocześnie biskupem drugiego co do wielkości miasta Francji. W związku z tym był bardzo zaangażowany we wszystko, co działo się w Marsylii. Jego biograf Rey opisuje jeden z takich momentów (w kwiecistym języku tamtych czasów).

W pierwszych dniach lipca dzieło zupełnie innego rodzaju otrzymało religijne uwieńczenie z rąk czcigodnego prałata. Został on zaproszony przez władze Marsylii, aby pobłogosławić kanał, który miał doprowadzić wody Durance do metropolii i do samego miasta. Każdy, kto znał Marsylię i jej przedmieścia przed tą inauguracją może zrozumieć, jakie bogactwo, urodzaj, świeżość i piękno przyniósł ten kanał. Transformacja została zakończona. Biskup de Mazenod przyklasnął stworzeniu tego wielkiego dzieła, całym swoim autorytetem wspierał jego realizację i był szczęśliwy, mogąc sprawować swoją posługę dla pochwały wszystkich, którzy brali w nim udział, ale przede wszystkim dla rozsławienia religii.

Otwarcie zostało zaplanowane na czwartek 8 lipca. Był to dzień uroczystych obchodów, przy wspaniałej pogodzie i ogromnej frekwencji. Wszystkie władze cywilne, wojskowe i administracyjne były obecne w wiosce La Gavotte, niedaleko Saint Antoine, przy wspaniałym wykopie poniżej tunelu Notre Dame: stamtąd wody miały wpłynąć do Marsylii. Około godziny 7 wieczorem wody zaczęły się pojawiać. Biskup zabrał głos i potężnym głosem wygłosił przemówienie, po którym nastąpił najgłośniejszy aplauz.

Zacytujemy tylko jego początek i koniec:

Panowie, to szlachetne ze strony ludzi powołanych do reprezentowania ducha wybitnie chrześcijańskiego miasta, aby prosić o pomoc religii w uświetnieniu jednego z najpiękniejszych dni w historii Marsylii. Kierowali się szczęśliwą i godną pochwały myślą, pragnąc razem z nami wzywać imienia Pana dla wspaniałego dzieła ich dalekowzroczności i troski przez tak wiele lat. Ten hołd dla nieba za wielką wizję, która została już prawie w całości zrealizowana, to poświęcenie ludzkiej pracy opiece Tego, do którego wszystko musi być odniesione, nadaje ich wielkiemu przedsięwzięciu charakter religijnego patriotyzmu, najszlachetniejszego, najczystszego, najlepiej rozumianego, jedynego, który jest zawsze dobrze uzasadniony (Rey, Charles Joseph Eugène de Mazenod, t. 2, s. 255-256).

Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą (Ps 127,1).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI