Dobra postawa grona misjonarzy oddanych posłudze bliźniemu

Życie we wspólnocie to pierwsza zauważalna różnica między powołaniem księdza diecezjalnego a powołaniem oblata. Eugeniusz podkreślił to, pisząc do ojca Guiguesa, superiora oblatów w Kanadzie. Guigues został wysłany do Kanady, aby pomóc oblatom ocenić ich misyjną odpowiedź na ciągłe wymagania duszpasterskie i pomóc skupić się na ich powołaniu, aby odpowiedzieć i żyć jako członkowie wspólnoty apostolskiej, a nie jako „samotni strażnicy”.

To samo dotyczy świeckich członków mazenodowskiej rodziny: naszym powołaniem jest bycie rodziną, bycie częścią wspólnoty założonej i podtrzymywanej przez charyzmat św. Eugeniusza.

Bardzo pochwalam to, że ojciec wprowadził życie zakonne w małej wspólnocie, którą ojciec uformował: trzej ojcowie, dwaj bracia i ojcowie z obozów drwali; to zaczyna być godne szacunku i nie wątpię, że faktycznie są oni szanowani, jeżeli są wierni przepisom ojca i przepisom Reguły. Jaki skutek wywrze w mieście, które dotychczas widziało tylko kapłanów odosobnionych, dobra postawa grona misjonarzy oddanych posłudze bliźniemu, a jednak żyjących w ścisłej i zakonnej karności! Proszę uważać to za niezbędne. (List do Eugèna Guiguesa w Kanadzie, 19.11.1845, w: PO I, t. I, nr 59.)

Dziś jest podobnie: kandydaci do powołania oblackiego chcą zobaczyć, co wyróżnia oblatów w ich codziennym życiu i posłudze. W ten sam sposób stowarzyszeni i inni, którzy służą charyzmatowi mazenodowskiemu, chcą być częścią rodziny, która w widoczny i aktywny sposób żyje charyzmatem.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI