Kapłan diecezjalny potrzebuje swojej wspólnoty

Dla Eugeniusza – najpierw misjonarza oblata, a potem biskupa życie wspólnotowe było istotnym aspektem życia. Rozumiał trudności życia i pracy w samotności, bez braterskiego wsparcia. Bez więzi ze wspierającą wspólnotą ksiądz może popaść w kłopoty. W swoim dzienniku relacjonuje, że przytrafiło się to jednemu z księży w jego diecezji.

Czy to ostrzeżenie czy też zarzut, jakie Pan daje mi dzisiaj? Właśnie dowiedziałem się, że jeden z kapłanów mojej diecezji źle postępuje, z czego wyciągam wniosek, że bardziej niż kiedykolwiek powinienem opowiadać się za tym, aby kapłani żyli we wspólnocie. Ten ksiądz stopniowo dochodził do swoich wybryków.

Rozwiązaniem Eugeniusza było naleganie, aby księża diecezjalni pracujący w tej samej parafii zamieszkali razem. Jego prośba spotkała się z ostrym sprzeciwem duchowieństwa.

Czy nie powinienem sobie zarzucić, że ustąpiłem wobec prawie niemożliwych do pokonania przeszkód, trzeba, to przyznać, że zewsząd pojawia się sprzeciw wobec powziętego przeze mnie postanowienia, aby moich kapłanów zobowiązać do życia we wspólnocie? Ten przykład będzie dla mnie dodatkowym argumentem, kiedy już wreszcie pokonam wszelkie przeszkody, niech każdy nie ustaje w praktykowaniu planu, jaki został wprowadzony z nadprzyrodzonego powodu dla chwały Kościoła i zachowania duchowieństwa.

Był tak zniechęcony ich reakcją, że nie kontynuował tego tematu.

O ile tylko trochę będę go popierał, osiągnę kilka dodatkowych wyników niż te, które mogłem uzyskać. Czy nie powiedziano, że jako jedyny przyjąłem tę zasadę i że będę zmuszony ją odwołać! (Dziennik, 03.10.1844, w: EO I, t. XXI)

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI