Ich ambicje powinny ogarniać świętymi pragnieniami rozległy obszar całej ziemi

Eugeniusz de Mazenod był bardzo zaangażowaną osobą! Był przełożonym generalnym wielu oblatów we Francji i poza nią, biskupem dużej i wymagającej diecezji, a także siłą napędową oblatów, którzy otworzyli nowe kierunki na misjach zagranicznych. Przeglądanie jego pism w porządku chronologicznym może być mylące, ponieważ dotyczą one tych trzech obszarów jednocześnie. Dla jasności, w ciągu ostatnich kilku miesięcy zastanawiałem się nad pismami dotyczącymi Francji i diecezji marsylskiej. W tym samym czasie wiele działo się w świecie oblackim poza Francją i właśnie temu przyjrzymy się teraz.

W 1818 r. Eugeniusz ujawnił swoją wizję misyjnego zgromadzenia:

Jakiż cel może być wznioślejszy niż cel ich Instytutu?! Ich Założycielem jest Jezus Chrystus, Syn Boga samego; ich pierwszymi ojcami – apostołowie. Są oni powołani, aby być współpracownikami Zbawiciela, współodkupicielami rodzaju ludzkiego. Chociaż z uwagi na obecnie zbyt szczupłą ich liczbę oraz na bardziej naglące potrzeby otaczającego ich ludu muszą na razie ograniczyć swą gorliwość do ubogich z naszych wiosek i miast, to jednak ich ambicje powinny ogarniać świętymi pragnieniami rozległy obszar całej ziemi (Reguła z 1818).

W 1818 r. misjonarze byli małą grupą i skupiali się na Prowansji, ale dzięki intuicji założyciela Eugeniusz wykraczał poza swój zakątek świata. Trzydzieści lat później, w 1848 r., ta prorocza wizja się spełniła. Oblaci byli na Korsyce, w Anglii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i na Cejlonie.

Prawdziwy misjonarz, który nigdy nie przestaje być uczniem, wie, że Jezus kroczy z nim, rozmawia z nim, oddycha z nim, pracuje z nim (papież Franciszek).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI