Nie pomyliliście się, będąc przekonanym, że miałem udział we wszystkich Waszych trudach

Charles Baret był błyskotliwym młodym człowiekiem, który wstąpił do oblatów w wieku 17 lat. Był muzykiem, poetą i miał dar do nauki języków obcych. Kiedy ukończył studia, był jeszcze zbyt młody, aby przyjąć święcenia kapłańskie, więc uczył filozofii w seminarium. Eugeniusz darzył tego utalentowanego młodego ekstrawertyka szczególnym ojcowskim uczuciem.

Mój drogi br. Barecie, nie pomyliliście się, będąc przekonanym, że miałem udział we wszystkich Waszych trudach. Nie od dziś powinniście być przekonani o mojej trosce, jaką was otaczam, a także o ojcowskiej miłości do was. W tej chwili dam wam jej kolejny dowód, powiadamiając was, że zadbałem o wykształcenie, a może też i o przyszłość Waszej młodej siostry, skoro Bóg dał jej tę łaskę wezwania do stanu zakonnego. Czekając, porozmawiałem z przełożoną Sióstr Najświętszych Imion Jezusa i Maryi, aby to dziecko przyjęła do swego domu.

Kiedy zmarł brat Charlesa, jego siostrzenice i siostrzeńcy zostali sierotami, a on zgodził się zostać ich opiekunem – ale bez konsultacji z przełożonymi.

Teraz powiem wam jedynie, czy dobrze zrobiliście, zgadzając się na opiekę bez mojej zgody? Nie mogłem. Bardzo łatwo mogliście się ze mną skonsultować i powinniście tak zrobić pod każdym względem. Sprawa jest już załatwiona, nie naciskam na uwagi, jakie mógłbym poczynić. Nakazuję wam jedynie, abyście w ciągu waszego życia potrafili domyślać się i zwracać się do tego, który ma prawo wam doradzać i wami kierować. (List do brata Charlesa Bareta w Marsylii, 24.02.1847, w: PO I, t. X, nr 924).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI