Pouczyć, jak być uczniami Maryi

Bardzo istotnym czynnikiem było, aby dla ludności przyzwyczajonej do ciężkiej pracy fizycznej misje nie ograniczały się jedynie do kazań, których należało wysłuchać, ale ludzie powinni także włączyć swe zmysły i zaangażować się. Jednym ze środków, które pomagały to osiągnąć, były procesje. Tego typu akcje, podczas których wygłaszano wyjaśniające kazanie, były momentami pouczenia i umocnienia. Idąc w procesji z innymi ludność, dzieliła tego samego ducha, doświadczała solidarności we wspólnym kroczeniu przez życie. Śpiewane hymny i odmawiane modlitwy a także bodźce wizualne, które towarzyszyły procesji, sprawiały, że stawały się momentami nauczania, okazją do refleksji. Jedna z procesji zawsze skupiała się na osobie Maryi. Eugeniusz napisał:

Akt oddania Najświętszej Maryi Pannie odmawia się po powrocie procesji, którą odprawiono ku czci Matki Bożej; ta precesja jest obowiązkowa. Akt odmawia się z ambony, przed figurą Najświętszej Dziewicy postawionej na tronie tak samo pięknym jak na to stać tę krainę (List do Eugène’a Guiguesa, 05.11.1837, w: PO I, t. IX, nr 652).

Procesja miała na celu podprowadzenie ludzi do złożenia osobistego i wspólnotowego aktu, aby naśladować przykład Maryi, uczennicy Chrystusa z Ewangelii, a także do aktu ufności, aby powierzyć się Jej wstawiennictwu i pozwolić się Jej prowadzić.

Sévrin opisuję, z jaka pompą odbywała się procesja maryjna:

Ta radosna i porywająca ceremonia odbywała się wówczas, gdy misja była już w swym zaawansowanym stadium i po części przyniosła oczekiwane owoce, kiedy to chłód początku misji ustąpił miejsca atmosferze sympatii i pobożności… To był jeden z najpiękniejszych dni… już godzinę przed rozpoczęciem ogromna rzesza śpieszyła do kościoła i prawie wszyscy kupili świecę, którą trzymali w ręce. Główny ołtarz stał się ogromnym ołtarzem, na którym ustawiono Maryję, skąpany w świetle, ukwiecony i przyozdobiony zielenią. Po pieśni i kazaniu małe dziewczynki, ubrane na biało, mające wianki z kwiatów, zebrały się przed prezbiterium i dokonały poświęcenia parafii Maryi, następnie podeszły dwójkami, aby złożyć swe wianki u Jej stóp. Skądinąd posłużono się pytaniami i odpowiedziami z odnowienia ślubów; lub wierni za misjonarzem powtarzali formulę poświęcenia się i na dany sygnał podnosili swe świece do góry. W Arles w tym nabożeństwie uczestniczyło prawie 6 tysięcy ludzi, prawie każdy ze swym lampionem. Często odmawiano dwa rożne akty poświęcenia – jeden dla dorosłych, a drugi dla dzieci (Sevrin, Les missions… dz. cyt., t. 1, s.230-231).

W programie misji ujęto także różaniec, tę modlitwę wskazywano i propagowano jako medytację Ewangelii.

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI