Pracować dla zbawienia dusz najbardziej opuszczonych

W 1848 r. Eugeniusz zawarł umowę z biskupem Pavy, biskupem Algieru, aby założyć wspólnotę oblacką w Algierii. Ojciec Tempier udał się do Algieru, aby spotkać się z biskupem i negocjować z nim warunki misji oblackiej. Następnie Eugeniusz napisał do biskupa Algieru o oblatach:

Mam nadzieję, że przyjdzie taki dzień, gdy Ksiądz Biskup będzie mógł ich wykorzystać do nawracania Arabów. Nigdy nie pomyślałem, że nawracanie tych biednych muzułmanów będzie trudniejsze niż nawracanie Chińczyków. To Ksiądz Biskup dał sygnał, kiedy ten czas przyjdzie. Lepiej byłoby pozostawić naszych misjonarzy ich skromnej posłudze zgodnej z ich Regułą, która nakazuje im pracować dla zbawienia dusz najbardziej opuszczonych, niż je tworzyć na ambonie katedry podczas wielkopostnych stacji (List do biskupa Pavy z Algieru, 5.01.1849, w: PO I, t. IV, nr 3).

Kim byli ubodzy i najbardziej opuszczeni dla Eugeniusza? Powtarza to dobitnie w poniższym liście: ci, którzy najbardziej potrzebują Ewangelii zbawienia. Chcąc użyć słów z Przedmowy: uczyć ludzi, kim jest Jezus Chrystus. Kim są ubodzy dla współczesnej charyzmatycznej oblackiej rodziny? Zgodnie ze słowami Reguły: Wszędzie bowiem nasze posłannictwo polega na tym, aby najpierw iść do tych, których sytuacja głośno woła o nadzieję i zbawienie, jakie w pełni może przynieść tylko Jezus Chrystus. Są to różnego rodzaju ubodzy – im dajemy pierwszeństwo (K 5).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI