Żal i mocne postanowienie poprawy

Ojciec Jean Viala należał do wspólnoty oblackiej, której członkowie głosili misję parafialną w Gréasque we Francji. Eugeniusz był zachwycony wiadomością o jej sukcesie, którą otrzymał. Jednym z namacalnych znaków powodzenia misji była liczba osób, które przystąpiły do spowiedzi.

Gratuluję Ojcu z okazji dobra, którego Ojciec dokonał dzięki Bożej łasce, oraz tego, które jeszcze przed Ojcem jest do wykonania. Polecam Ojcu zwracać wiele uwagi na pouczenia i na usposobienie, jakie należy przywiązywać do sakramentu pokuty. To zasadniczy punkt. Jeśli spowiada się byle jak, nie będąc przenikniętym uczuciem żalu za grzechy, który powinien ożywiać, aby rzeczywiście otrzymać zbawienną łaskę rozgrzeszenia, niczego nie dokonano. To ciągła moja obawa, kiedy słyszę od naszych misjonarzy, że wyspowiadali wielką liczbę penitentów. Nigdy nie udało mi się dojść do liczby bez porównania mniejszej od tej, którą przytaczają nasi ojcowie. Żal i mocne postanowienie poprawy (List do ojca Jean’a Viala, 17.01.1849, w: PO I, t. IV, nr 4).

Misjonarze oblaci przywiązywali wielką wagę do sakramentu pojednania, o czym świadczy pierwsza reguła oblacka z 1818 r.: Jeśli chodzi o spowiedź, powinniśmy szczególnie pamiętać o prawdzie, że to w świętym trybunale doskonalimy to, co zostało jedynie wyrażone słowami. Jeśli łaska dotknęła duszę mocą słowa Bożego, to dopiero w trybunale pokuty zostaje ona ukształtowana i usprawiedliwiona. Nie ulega zatem wątpliwości, że w sytuacji ostatecznej należy przedkładać posługę spowiedzi nawet ponad nad posługę przepowiadania, ponieważ brak pouczenia może być uzupełniony w trybunale pokuty, a posługa słowa nie może zastąpić sakramentu pokuty, ustanowionego przez Jezusa Chrystusa w celu pojednania człowieka z Bogiem (Reguła z 1818, rozdział 3, §2).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI