Współczesna wizja rodziny mazenodowskiej: misjonarze ubogich na wzór Maryi, która była wrażliwa na ubogich

Jako członkowie Kościoła proroczego powinni być świadkami sprawiedliwości i świętości Boga, uznając równocześnie potrzebę własnego nawrócenia. Wieszczą wyzwalającą obecność Chrystusa i świat nowy, zrodzony z Jego zmartwychwstania. Słyszą i przyczyniają się by inni posłyszeli krzyk ludzi bez głosu, ich wołanie do Boga, który władców strąca z tronu, a wywyższa pokornych. (Konstytucja 9)

Język tej konstytucji wprowadził niektórych w błąd, gdy przyszedł czas jej kościelnego zatwierdzenia. Ojciec Jetté, który był przełożonym generalnym, odpowiedział w imieniu oblatów: Aluzja do pieśni Maryi, tak jak została napisana w czasie zatwierdzania Konstytucji, wpisuje się w biblijną perspektywę zbawienia. Jako Oblaci Maryi Niepokalanej pragniemy przeżywać nasze powołanie jako misjonarze ubogich, naśladując przykład Maryi, która była całkowicie uważna na potrzeby maluczkich i ubogich Ludu Bożego. W homilii wygłoszonej w sanktuarium Matki Bożej w Zapopan (Meksyk) 30 stycznia 1979 r. papież Jan Paweł II nie zawahał się zacytować tego samego fragmentu Magnificat, mówiąc o chrześcijańskim zaangażowaniu w służbę najuboższym (Odpowiedź na uwagi S.C.R.I.S., 16 kwietnia 1982 r. (Jetté, L’homme apostolique, s.101-102)

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI