Utrzymywać zawsze naszych misjonarzy w pokorze ich powołania

Kontynuując swój list do wikariusza generalnego z Nancy na temat stylu i metody kaznodziejstwa oblackiego, Eugeniusz pisze:

Odpowiedziałbym księdzu skromnie, cytując fragment z naszych Reguł, które wyznaczają metodę, jaką nasi misjonarze stosują.

Sprzeciwiałoby się wprost duchowi naszej Reguły, gdyby się bardziej zważało… na elegancję stylu niż na rzetelność doktryny. Musimy stanowczo starać się tylko o pouczenie ludzi, nie zadowalać się łamaniem im chleba słowa, ale im go przeżuwać. Słowem, tak postępować, aby wychodząc po naszych kazaniach, nie podziwiali głupio tego, czego nie zrozumieli, ale żeby wracali zbudowani, poruszeni, pouczeni i zdolni powtórzyć w łonie swojej rodziny to, czego z naszych ust się nauczyli (Reguła z 1818r.).

Chciałem przytoczyć księdzu ten fragment, aby księdza zobowiązać do utrzymywania zawsze naszych misjonarzy w pokorze ich powołania i nie wystawiać ich na robienie rzeczy, które nie są przepisane przez ich Reguły (List do księdza Margueta, wikariusza generalnego z Nancy, 21.10.1847, w: PO I, t. XII, nr 117).

Dobra homilia, autentyczne kazanie, musi zaczynać się od pierwszej proklamacji, głoszenia zbawienia. Nie ma nic bardziej solidnego, głębokiego i pewnego niż ta proklamacja (papież Franciszek).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI