Ciągła misja z Maryją

Po odwiedzeniu Notre Dame du Laus Eugeniusz w następujący sposób opisał to miejsce i ewangelizację, którą odtąd mają prowadzić misjonarze:

Otworzyliśmy dom w Notre Dame du Laus, przez to nawiązujemy bezpośredni kontakt z diecezjami Gap, Digne, Embrun i Sisteron. Staliśmy się strażnikami jednego z najsławniejszych sanktuariów Najświętszej Dziewicy, w którym spodobało się Bogu ukazać potęgę, jakiej udzielił tej drogiej Matce Misji.

W tym momencie misjonarze nie mieli specyficznej tożsamości maryjnej, ale pracując w Laus zaczęto wyrażać się taki sposób, aby zrozumieli, że sanktuaria maryjne stanowiły część ich misjonarskiej tożsamości. Dotąd misjonarze udawali się na misje, teraz pielgrzymi przychodzili do nich. W ten sposób sanktuarium było miejscem ciągłej misji, a ludzie przybywali do misjonarzy.

Przeszło 20 tysięcy dusz przychodzi tu co roku, aby się odnowić w duchu gorliwości w cieniu tego naprawdę imponującego sanktuarium, które pobudza do czegoś, co cudownie kieruje do Boga.

Sanktuarium miało taki sam cel jak misje ludowe: sprowadzić najbardziej opuszczonych do nawrócenia i do pełni życia w Bogu. Wraz ze wzrostem liczby pielgrzymów, sanktuarium było również kościołem parafialnym dla osady Laus. Ważne jest, aby zauważyć, że Eugeniusz nie chciał, aby misjonarze we Francji byli proboszczami. Objęli sanktuarium, które przede wszystkim było centrum misjonarskim i pielgrzymkowym w łączności z lokalną parafią.  W czasie zimnych zimowych miesięcy, gdy pielgrzymi nie przybywali już do sanktuarium, misjonarze udawali się do sąsiednich miasteczek, aby głosić Ewangelię w ramach przedłużonych misji.

Stąd po głoszeniu pokuty tym dobrym wiernym i po wysławieniu przed nimi wielkości i chwały Maryi rozproszymy się po górach, aby głosić Słowo Boże tym prostym duszom, lepiej usposobionym do przyjęcia tego Bożego siewu niż zbyt zepsuci mieszkańcy naszych stron (List do Piotra Mie, październik 1818, w: PO I, t. VI, nr 31).

W Dziewicy, bacznej, aby przyjąć Chrystusa i dać Go światu, dla którego On jest nadzieją, oblaci będą widzieć wzór wiary Kościoła i własnej (Konstytucja 10).

Franc Santucci OMI, tłum. Roman Tyczyński OMI