Tak więc ważne jest poszerzyć pole, abyśmy nie umarli śmiercią naturalną

Założyciel, jako przełożony generalny, zwoływał regularne spotkania oblackiej rady. Protokół ze stycznia 1845 r. rozpoczyna się długim sprawozdaniem o ubóstwie Zgromadzenia, które nie miało prawie żadnych funduszy, ale wydawało duże sumy na wyżywienie i ubranie około sześćdziesięciu młodych mężczyzn. Byli to juniorzy z Lumières, nowicjusze z L’Osier i scholastycy z Marsylii. Mimo tego ogromnego wydatku postanowiono przyjąć posługę i administrację sanktuarium Notre Dame de Bon Secours w diecezji Viviers. Eugeniusz opisał tę przeprowadzkę ojcu Courtèsowi w Aix:

Wczoraj na radzie omawialiśmy rezygnację ze wspaniałej fundacji w La Blachère. Przede wszystkim Tempier bardzo zdecydowanie opowiadał się za porzuceniem tego projektu, nie tylko dlatego że brakuje nam personelu, ale również dlatego, że w ogóle nie mamy pieniędzy oraz że nie możemy wydawać pieniędzy na bardzo kosztowną budowę. Zdecydowanie sprzeciwiłem się tej opinii, która nie tylko miała uniemożliwić Zgromadzeniu uczynienie wielkiego dobra, zgodnego z jego Regułą, ale która natychmiast pozbawiłaby nas bogactwa, na jakie powinniśmy liczyć, aby zaopatrzyć się w kandydatów. Doświadczenie poucza nas, że wszędzie, gdzie się osiedliliśmy, najpierw przywiedliśmy do siebie wielką liczbę kandydatów, ale te kopalnie wyczerpały się i już niczego więcej nam nie dostarczają. Zobaczcie, ilu dobrych kandydatów wystąpiło w Aix? A od ilu lat już nikt nie wstępuje? W Gap było tak samo, Marsylia spłaciła swój przydział i jeśli jeszcze jest nam dane zbierać kłosy po żniwach, to dochód przynosi nam seminarium. Tak więc ważne jest poszerzyć pole, abyśmy nie umarli śmiercią naturalną. (List do Hipolita Courtèsa, 04.01.1845, w: PO I, t. X, nr 864)

Yvon Beaudoin w przypisie do tego listu zauważa: Warto zauważyć, jak o. Tempier, ekonom generalny, zabiegał, aby zbytnio nie zadłużać Zgromadzenia i w konsekwencji nie czynić ani jednego kroku więcej, przyjmując dzieło, gdzie natychmiast należało zbudować dom mieszkalny. Założyciel, pozwalając swym synom podjąć posługę w nowym regionie, pokazuje, że ma szerszą wizję, więcej odwagi i gorliwości pomimo małej liczebności Zgromadzenia zarówno pod względem personalnym, jak i finansowym.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI