Przekonani, że działamy jedynie z Bożego natchnienia i dla największej chwały Jego świętego Imienia

Rozpoczynam od pogratulowania tobie, że byłeś pierwszym z naszego Zgromadzenia, który głosił słowo Boże zimnym ludziom tych północnych okolic.

Dom oblacki w Nancy był pierwszą fundacją w północno-wschodniej Francji (350 kilometrów od Paryża i 200 kilometrów od granicy z Niemcami). Ze względu na niższe temperatury, ludzie nie byli tak wylewni i otwarci jak w ciepłej, słonecznej Prowansji.

W Prowansji misjonarze wypracowali szczególny styl prowadzenia i głoszenia 3-6 tygodniowych misji, podczas których ludzie mieli wiele okazji do wyrażania swoich żywych emocji.

Ponieważ według tego, co mi piszesz, ludzie nie chcą korzystać z naszej posługi, należy sądzić, że zakończy się przezwyciężeniem ich niechęci dla świętych misji, które skądinąd przynoszą tyle cudów zbawienia.

Eugeniusz ojcu Dassy’emu i jego wspólnocie udziela dobrych rad, jak być cierpliwym i jak się zachowywać, aby zdobyć serca miejscowej ludności.

Nie trać odwagi; zakończymy tym, że uda się nam ich uformować na nasz sposób. Niczego nie należy przyspieszać, to przyjdzie. Najpierw wyróbmy sobie opinię Bożych ludzi, którzy nie szukają poklasku ludzi, ale jedynie pragną zbawienia dusz. Niech uważa się nas za regularnych, gorliwych, miłosiernych, oddanych wszelkiemu rodzajowi dobra, skądinąd uprzejmych, grzecznych, ujmujących i godnych szacunku, a za dobre uważać się będzie wszystko, co będziemy robić w przekonaniu, że działamy jedynie z Bożego natchnienia i dla największej chwały Jego świętego Imienia (List do o. Louisa Dass’ego w Nancy, 07.012.1847, w: PO I, t. X, nr 956).

Nie ma sensu chodzić gdzieś, aby głosić, jeśli nasz chód nie jest naszym głoszeniem (Franciszek z Asyżu).

Najbardziej przekonującym sposobem na nawrócenie ludzi jest pokazanie, że naprawdę jesteśmy przeniknięci tym, co głosimy i że sami zaczęliśmy praktykować, zanim zaczęliśmy nauczać innych (Reguła z 1818 r.).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI