Przez ich konsekrację całkowicie oddają się Kościołowi

Zarzut Eugeniusza dla mistrza nowicjatu oblackiego odnosi się do ducha oblacji nie tylko dla konsekrowanych oblatów, ale dla każdej osoby świeckiej, która przyjmuje duchowość, którą przekazał nam święty Eugeniusz.

Nie lękajcie się początków, nawet jeśli są nieco trudne. Sprawą zasadniczą jest, aby dobrze zrozumiano ducha naszego Instytutu, który zawiera wszystko, co może uformować dobrego zakonnika.

Powtórzcie nowicjuszom, że przez ich konsekrację całkowicie oddają się Kościołowi, całkowicie umierają dla świata, dla swej rodziny, dla siebie samych. (List do ojca Santoniego, mistrza nowicjuszów w Notre Dame de L’Osier, 16.03.1846, w: PO I, t. X, nr 892.)

Świeccy członkowie rodziny mazenodowskiej nie są oczywiście proszeni o to, by „umrzeć” dla świata czy swojej rodziny. Proszeni są, by w świecie i swojej rodzinie oddawać się Zbawicielowi i Jego Ciału – Kościołowi. Umieranie dla siebie jest fundamentem bycia uczniem, abyśmy mogli powiedzieć z Janem Chrzcicielem: Potrzeba, aby On wzrastał, a ja się umniejszał (J 3, 30).

W naszych obecnych Konstytucjach możemy przeczytać następujące słowa:

Czas nowicjatu kończy się tym dobrowolnym i pełnym wiary aktem, jakim jest zobowiązanie w Zgromadzeniu. Nowicjusz, który już doświadczył miłości Ojca w Jezusie, poświęca swe życie, aby tę miłość uwidocznić. Zawierza swą wierność Temu, z którym dzieli krzyż i którego obietnicom ufa. (Konstytucja 59)

Wielu świeckich stowarzyszonych z oblatami podejmuje wolne i pełne wiary zobowiązanie wobec Boga i ubogich poprzez mazenodowską duchowość i sposób życia. Doświadczywszy miłości Ojca w Jezusie, poświęcają swoje życie, aby uczynić tę miłość widoczną. Zawierzają swoją wierność Temu, którego krzyż dzielą i mają nadzieję na obietnice.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI