Mazenodowska rodzina jest skupiona na charyzmacie, a nie na parafii

Nie powinienem ukrywać, że moją intencją nie było sprowadzenie naszych misjonarzy do roli proboszczów. W Anglii chciałbym stworzyć prawdziwą wspólnotę naszych oblatów, żyjących wewnątrz domu według ich Reguły, następnie niosących na polecenie biskupów pomoc tam, gdzie zostaną uznani za przydatnych (List do biskupa Wisemana z Liverpoolu, 17.08.1847, w: PO I, t. III, nr 17).

Biskup Wiseman postarał się o duży dom (Grace Dieu) dla oblatów w Anglii, aby mogli żyć we wspólnocie. Eugeniusz był wdzięczny i skorzystał z okazji, aby przypomnieć biskupowi, że powołaniem oblatów było przede wszystkim bycie misjonarzami, a nie duszpasterzami.

W 1816 r. Eugeniusz założył misjonarzy, aby nieść Ewangelię najbardziej opuszczonym – tym, którzy byli najdalej od Jezusa Chrystusa. Z biegiem lat ta misja nadal się rozwijała i angażowała wszystkich członków mazenodowskiej rodziny. Wymagania misji doprowadziły nas do silnego zaangażowania się w duszpasterstwo parafialne, zawsze unikając niebezpieczeństwa przekształcenia się przede wszystkim w duszpasterzy ze szkodą dla dobra najbardziej opuszczonych, niezależnie od tego, jaką posługę pełnimy.

Mazenodowska rodzina jest skoncentrowana na charyzmacie, a nie na parafii; ważne jest, aby pamiętać o tym szczególnie w przypadku grup, które istnieją w parafiach, które nie są już obsługiwane przez oblatów.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI