Jasna Góra: o. Tomziński kończy dziś 100 lat. Czego nam życzy?

Jasna Góra była moją życiową legitymacją, twierdzi o. Jerzy Tomziński, paulin obchodzący dziś setną rocznicę urodzin. To żywa historia Kościoła i Ojczyzny. Inicjator Apelu Jasnogórskiego, peregrynacji kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej, uczestnik Soboru Watykańskiego II, przyjaciel kilku papieży i kard. Stefana Wyszyńskiego, organizator uroczystości millenijnych i VI Światowego Dnia Młodzieży.

Dziś jego współbracia organizuję specjalną mszę jubileuszową z tej okazji. Ojciec, piękny jubileusz obchodzi już przez cały rok. Wcześniej z gratulacjami udał się do ojca prezydent Andrzej Duda.

fot: Krzysztof Sitkowski / Kancelaria Prezydenta

Do zakonu w wieku 17 lat
Jerzy Tomziński urodził się 24 listopada 1918r. w Przystajni koło Częstochowy. Do Zakonu Paulinów wstąpił jako 17-latek. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1944 r. na Jasnej Górze. Studiował w Krakowie i Częstochowie filozofię i teologię, a prawo kanoniczne w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie „Gregorianum”. W 1962 r. zrobił doktorat z prawa kanonicznego. Był kustoszem Jasnej Górze (1945-1948), jej przeorem (1952-1957 i 1990-1993). W 1963 r. został generałem Zakonu i funkcję tę sprawował przez 12 lat. W 1959r. był świadkiem zapowiedzi zwołania Soboru Watykańskiego II przez papieża św. Jana XXIII oraz świadkiem uroczystego otwarcia Soboru w 1962 roku. Należał do grupy 66 polskich ojców soborowych. Jako generał paulinów uczestniczył w ostatniej, czwartej sesji trwającej od 14 września do 8 grudnia 1965 roku. Pracował również przez 30 lat w Maryjnej Komisji Episkopatu Polski.

Był także rzecznikiem prasowym częstochowskiego klasztoru i korespondentem Radia Watykańskiego oraz Biuletynu Biura Prasowego Sekretariatu Episkopatu Polski, jak również redaktorem czasopism: „Niedziela” i „Jasna Góra”.

Fot. wikimedia

Uśmiechnięty biały mnich
Dostojny jubilat, wciąż skromny i uśmiechnięty „biały mnich” z mocą podkreśla: bez Jasnej Góry byłby nikim. – Wszystko co w życiu mam zawdzięczam Zakonowi i Jasnej Górze. Ona była moją legitymacją życiową, wszędzie, gdzie byłem czy na soborze, czy w Stanach Zjednoczonych, w różnych europejskich krajach, byłem jako przedstawiciel Sanktuarium. To Jasnej Górze zawdzięczam wszystko – mówi o. Jerzy, który nadal jest w doskonałej kondycji i chętnie opowiada o swoim życiu. Podkreśla, że w Kaplicy Matki Bożej dokonały się najważniejsze wydarzenia w jego życiu. – Tu pierwszy raz jako diakon udzieliłem komunii św. mojej mamie, tu otrzymałem święcenia kapłańskie, tu wygłosiłem pierwsze kazanie, rozpocząłem spowiadanie – opowiada nestor paulinów. Zaznacza, że to właśnie na Jasnej Górze był świadkiem wielu cudów, „bo one tylko tutaj mogły się wydarzyć”.

O. Jerzy przywołuje początki Apelu Jasnogórskiego i swoje spotkania z Prymasem kard. Stefanem Wyszyńskim a także swój udział w Soborze Watykańskim. Ostatnia sesja soborowa przypadła na okres końcowych przygotowań do obchodów Millennium Chrztu Polski. O. Tomziński uczestniczył wówczas w rozmowach biskupów na temat tego, jak uczcić tę wyjątkową rocznicę. Hierarchowie zadecydowali, aby wszystkim ojcom soborowym ofiarować obraz Matki Bożej Jasnogórskiej z listem zapraszającym do Polski. Obraz został przygotowany w jednej z weneckich firm, na podstawie kliszy, którą o. Tomziński miał przy sobie. 4 grudnia 1965 r. wizerunki zostały przywiezione do Watykanu kilkoma samochodami. Jak wspomina zakonnik, obrazu nie przyjęła tylko jedna osoba: abp Marcel Lefebvre, który później założył ruch tradycjonalistów, Bractwo św. Piusa X.

Zdjęcie: ojciec odbiera medal pamiątkowy Muzeum Jana Pawła II, fot. jp2muzeum.pl

Soborowe wyróżnienie
Z ostatnią sesją soboru wiąże się też wyjątkowe dla o. Jerzego przeżycie. Był już wówczas, od 1963 r., generałem paulinów. Podczas obrad generałowie tylko trzech zakonów: jezuitów, dominikanów i franciszkanów siedzieli w bazylice watykańskiej na wyróżnionych miejscach. Pozostali przełożeni zakonni mieli swoje miejsca zupełnie z tyłu, za biskupami. – Kiedy jednak przyjechałem do Rzymu, powiedziano, że zmarł generał franciszkanów i ja usiadłem na jego miejscu. Wszystko widziałem jak na dłoni, byłem bardzo blisko konfesji św. Piotra – wspomina.

Jeszcze większym wyróżnieniem był dla niego dzień 17 listopada, kiedy usłyszał, że ma przewodniczyć jednej z Mszy św. śpiewanych w języku łacińskim dla wszystkich ojców soborowych. Była ona odprawiana codziennie przez innego ojca soborowego. O. Tomziński był jednym z trzech Polaków, obok abp. Antoniego Baraniaka i abp. Karola Wojtyły, którzy dostąpili tego zaszczytu. – Wiedziałem jednak, że ten zaszczyt spotkał mnie z uwagi na rangę Jasnej Góry – zaznacza i dodaje, że było to niezapomniane przeżycie.

Trzymajcie się Jasnej Góry
– Bogu dziękuję i ludziom dziękuję i przepraszam – mówi jubilat i dodaje: „na te sto lat mogę tylko powiedzieć Panie Boże dziękuję Ci”. Do wszystkich kieruje swoje przesłanie: „przyjmijcie słowa starego ojca – trzymajcie się Jasnej Góry, kochajcie ją, bo naprawdę warto i tego wam życzę”. Prezydent RP zauważył, że „jubileusz Ojca pięknie wpisuje się w stuletnią historię niepodległej Rzeczypospolitej, w której mimo dramatów wojen i szykan totalitarnego ustroju udało się również dzięki takim jak Ojciec niezłomnym kapłanom – ocalić narodową dumę i tożsamość przekazując wolną i demokratyczną Polskę następnym pokoleniom”.

Dobra zupa receptą na zdrowie
O. Jerzy podkreśla, że „Polski nie można zrozumieć bez Jasnej Góry”. – Myli się ten kto uważa inaczej. Polska albo będzie Maryjna albo wcale jej będzie – uważa jubilat. Z optymizmem patrzy w przyszłość, bo „ żaden inny naród nie ma tylu świętych co my, a oni nas prowadzą i wstawiają się za nami”. Na pytanie co robi by zachować tak doskonałą formę, z uśmiechem odpowiada, że trzyma go – dieta i radość. – Moja zupa w Wielki Piątek nie różni się od tej wielkanocnej, no i trzeba się uśmiechać. Pan Bóg nie jest pesymistą, trzeba widzieć ilu dobrych ludzi jest wokół – podkreśla.