Kim jest dzisiaj brat zakonny?

Dzięki oddaniu Kościołowi własnych talentów i zdolności każdy brat jest świadkiem Jezusa Chrystusa. Praca techniczna, zawodowa czy pastoralna jest uprzywilejowanym sposobem dawania świadectwa, które przyczynia się do awansu człowieka i solidaryzuje z ludźmi pracy.

U początków wszystkich wspólnot zakonnych było powołanie brackie. Mówią o tym historie zakonów, dokumenty Kościoła i tradycja. Wyraził to także w swojej publikacji brat szkolny Romuald Rybicki FSC, który charakteryzuje życie zakonne braci w następujący sposób: „Życie braci zakonnych, tak samo jak i każde życie zakonne, to przede wszystkim odpowiedź na powołanie do przeżywania Ewangelii w sposób pogłębiony, radykalny i publiczny we wspólnocie; jest to życie bazujące na nauce i przykładzie Chrystusa Pana”.

>>> Wybory 397. Zebrania Plenarnego KEP – wybrano dwóch oblatów

Bracia oblaci

To samo mówią karty historii i prawa zakonnego Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Już ojciec założyciel – św. Eugeniusz de Mazenod – widział konieczność istnienia braci we wspólnocie zakonnej. Jednak za jego życia długo nie udawało się ująć posługi braci w jakieś ramy prawne. Z czasem i w duchu nauczania Kościoła to się udało. W Konstytucjach i Regułach, czyli naszym aktualnym prawodawstwie zakonnym, tak mówi się o charyzmacie braci: „Bracia oblaci mają udział w jedynym kapłaństwie Chrystusa. Są wezwani, aby na swój sposób współpracować w pojednaniu wszystkiego w Nim. Przez swoją konsekrację zakonną dają świadectwo życia całkowicie inspirowanego Ewangelią. Bracia wszędzie uczestniczą w misyjnym dziele budowania Kościoła w świecie, szczególnie tam, gdzie Słowo Boże jest głoszone po raz pierwszy. Ponieważ są posłani przez Kościół, ich usługi techniczne, zawodowe i pastoralne, tak samo, jak świadectwo ich życia, stanowią posługę ewangelizacyjną” (Reguła 7c).

Przez śluby zakonne, oblaci bracia są świeckimi osobami konsekrowanymi, oddającymi się służbie Kościoła, którzy pragną być blisko najuboższych. Śluby, które składają, są dla świata ewangelicznym świadectwem. Aby wypełnić swoje posłannictwo w Kościele tworzą – wspólnie z oblatami kapłanami – wspólnotę misjonarską, zjednoczoną tą samą braterską miłością. Maryja Niepokalana jest wzorem wiary i otwarcia się na posłannictwo, a modlitwa osobista i wspólnotowa ożywia gorliwość w posługiwaniu.

Blisko ludzi

Rola braci, jako osób konsekrowanych, w Kościele pozwala docierać do najróżnorodniejszych środowisk. Aby głosić Ewangelię współczesnemu światu, potrzebna jest całkowita gotowość i szerokie otwarcie ducha na wyzwania misji. Naczelną troską braci jest ewangelizacja poprzez liczne zadania zawodowe. Dzięki oddaniu Kościołowi własnych talentów i zdolności każdy brat jest świadkiem Jezusa Chrystusa. Praca techniczna, zawodowa czy pastoralna jest uprzywilejowanym sposobem dawania świadectwa, które przyczynia się do awansu człowieka i solidaryzuje z ludźmi pracy. Modlitwa braci nadaje pracy nowy wymiar. Właśnie ona zbliża najbardziej do warunków życia współczesnych ludzi i pozwala głosić im Ewangelię. Zatem bracia są blisko trosk ludzi, zwłaszcza tych najuboższych. Dzisiaj oblaci bracia wnoszą do życia wspólnoty Kościoła niezbędny element dawania ewangelicznego świadectwa.

>>> Ekstremalna Droga Krzyżowa dotarła na Święty Krzyż [+GALERIA]

Radość służenia

Powołanie brata wymaga od nas dzisiaj formacji odpowiedniej do misji w Kościele, zawsze we współpracy z kapłanami i Ludem Bożym. Współczesny świat oczekuje od zakonników rzetelnych przymiotów ludzkich. Wymaga też odpowiedniej wiedzy i żywej wiary. Należy rozwijać swoje zdolności do maksimum. Założyciel misjonarzy oblatów, św. Eugeniusz de Mazenod, wskazał drogę, po której należy kroczyć: „Być świętymi – wyrzec się siebie samego – odnowić się w duchu swego powołania i oddać się na służbę Kościoła”.

Papież Franciszek powiedział do braci zakonnych zebranych w Watykanie w 2023 r.: „Bracia zakonni są ważnym i niezbędnym elementem w mozaice powołań, z których składa się Kościół i są dla świata świadectwem braterstwa przeżywanego według Ewangelii, na wzór Jezusa, który w tajemnicy wcielenia stał się bratem każdego człowieka”. W świetle tych słów widać, że braterstwo – jako stan życia – jest jeszcze ważniejsze niż cała działalność braci zakonnych i ich posługa. Sam Jezus, będąc Bogiem, przyjął postać sługi. Jednak nie podjął się służby, która dawałaby rozgłos i uznanie, lecz służbę ukrytą, pokorną, a czasami upokarzającą. Jest to droga każdego chrześcijanina, lecz w wypadku braci zakonnych jest to również charyzmat i źródło radości, którą daje Duch Święty. Matka Teresa nazywała to „radością służenia”. Te dwa słowa najlepiej streszczają ideał życia brata zakonnego. Wzorem postawy brata zakonnego jest pokora Służebnicy Pańskiej. Kiedy Maryja udała się do Elżbiety, aby jej pomagać, nie czekali na Nią fotografowie, nie było też dziennikarzy. Nikt o tym nie wiedział. I właśnie stąd wypływa radość, że wie o tym tylko Pan Bóg! Jest to błogosławieństwo służby.

Ciągle aktualne jest zaproszenie i imperatyw Chrystusa zawarty w słowach: „wy jesteście solą ziemi”. Sól musi przenikać wszystkie obszary współczesności, by nadawać jej smak. I to jest ciągle aktualne i bardzo ważne zadanie brata zakonnego.