Komentarz do Ewangelii, 23 stycznia 2022

Z Ewangelii na dziś: „W owym czasie: powrócił Jezus mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: »Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana«. Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione. Począł więc mówić do nich: »Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście«” (Łk 4, 14-21). 

„Pluszowy” czas wspominania w Ewangelii dzieciństwa Jezusa już się skończył: obrazy aniołów, mędrców, pastuszków, gwiazdy, zwierząt w szopie betlejemskiej. Czytamy pierwsze wystąpienie Jezusa w synagodze. Pierwsze kazanie – programowe. Dla ówczesnych Żydów, którzy znali Stary Testament słowa Jezusa były jasne. Potwierdził w kazaniu, że jest Mesjaszem-Bogiem, bo właśnie tego dotyczyło przytoczone proroctwo Izajasza, do którego się odniósł i nakreślił to, co będzie czynił na ziemi. Oby i po naszym chrześcijańskim sposobie życia (po miłości, przebaczeniu, wprowadzaniu jedności i pokoju, służbie na rzecz innych, szacunku – nie tylko wobec naszych najbliższych czy chrześcijan, ale wszystkich) było widać, że On jest dla nas najważniejszy. Aby było widać, że żyjemy dzień po dniu bardziej Ewangelią, bo dajemy się jej przemieniać. Wówczas stanie się rzecz zaskakująca. Nikt nas nie będzie pytać, czy jesteśmy ludźmi Boga, bo będzie to „oczywista oczywistość”.

Zobacz także