KUL: Przesłanie VI Kongresu Kultury Chrześcijańskiej

Usłyszeć drugiego w dialogu, to przyjąć dar jego obecności dla siebie, to także nieustannie budować i potwierdzać swoją tożsamość ucznia i uczennicy Chrystusa, to podejmować trud prawdy w duchu wzajemnego zrozumienia i odkrywania wspólnych wartości – czytamy w Przesłaniu VI Kongresu Kultury Chrześcijańskiej. Na zakończenie obrad przedstawił je abp Stanisław Budzik, metropolita lubelski.

Ze względu na sytuacje epidemiologiczną Kongres został skrócony do dwóch dni. Spotkanie przebiegało pod hasłem „Przestrzenie dialogu. Chrześcijańskie inspiracje kultury spotkania”.

Jak zauważył abp Budzik w końcowym Przesłaniu, głównym przedmiotem intelektualnych rozważań Kongresu było pojęcie dialogu, który jest wpisany w naturę człowieka jako forma twórczego zaangażowania. – Pomaga mu coraz bardziej poznawać i zgłębiać prawa stworzonego przez Boga świata, odkrywać system wartości określający jego miejsce i rolę w świecie, budować relacje oparte na promowaniu godności osoby i wzajemnym szacunku – przytoczył metropolita lubelski.

Refleksja nad rolą dialogu i jego znaczeniem dla współczesnego świata, zdaniem hierarchy potwierdza, że wszystkie przestrzenie ludzkiego życia i oddziaływania stają się areopagami wymiany myśli i idei. – Wypowiadanie opinii buduje w świecie płaszczyznę wzajemnej wymiany informacji, jakże ważną w dobie totalnych zagrożeń, które dzisiaj świat przeżywa zmagając się z pandemią i z wieloma konfliktami o charakterze zbrojnym. Wydaje się, że od zawsze właśnie te dwa obszary troski, o trwały pokój na świecie oraz o jak najlepszą kondycję populacji ludzkiej, nieustannie zajmują uwagę znaczących instytucji światowych i gremiów skupiających autorytety nauki – zaznaczyli uczestnicy lubelskiego spotkania.

W dokumencie końcowym, została opisana także rola Kościoła Katolickiego, jako służącego Ewangelii pokoju. – Głoszenie ewangelicznego przepowiadania w dzisiejszym świecie wiąże się z koniecznością wyrażenia palącego postulatu, aby człowiek otworzył się na drugiego człowieka i uważnie go słuchał, właśnie ze względu na wiarę w Boga. Usłyszeć drugiego w dialogu, to przyjąć dar jego obecności dla siebie, to także nieustannie budować i potwierdzać swoją tożsamość ucznia i uczennicy Chrystusa, to podejmować trud prawdy w duchu wzajemnego zrozumienia i odkrywania wspólnych wartości. W prowadzeniu dialogu wyraża się zarówno pragnienie życia w pokoju jak i autentyczne zaangażowanie na rzecz jego przywracania i umacniania – czytamy w Przesłaniu VI Kongresu Kultury Chrześcijańskiej.

>>>Watykan: Kościół musi odpowiedzieć na wyzwania kultury cyfrowej i globalizacji

Z związku z ogłoszeniem w Lublinie czerwonej strefy, która będzie obowiązywać od najbliższej soboty, program VI Kongresu Kultury Chrześcijańskiej został zmodyfikowany tak, aby większość przewidzianych wydarzeń odbyła się w piątek. Podczas porannego spotkania odbyła się uroczysta inauguracja nowego roku akademickiego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, połączona z ceremonią wręczenia doktoratu honoris causa kard. Kurtowi Kochowi. Przewodniczący Papieskiej Rady do spraw Popierania Jedności Chrześcijan wygłosił wykład i celebrował mszę w kościele akademickim KUL.

W części popołudniowe odbyły się panele dyskusyjne poruszające m.in. dialog w nauczaniu Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego, dialog ekumeniczny, polityczno-historyczne znaczenie dialogu czy teologiczną odpowiedzialność za dialog.

Pierwszy Kongres Kultury Chrześcijańskiej w Lublinie odbył się w 2000 r. z inicjatywy ówczesnego metropolity lubelskiego abp. Józefa Życińskiego. Wydarzenie jest spotkaniem intelektualistów i ludzi kultury, wpisującym się w twórczy dialog Kościoła ze światem współczesnym, prowadzony w zmieniających się warunkach kulturowych. Kieruje nimi potrzeba podejmowania wspólnej refleksji w duchu „troski o zachowanie najpiękniejszego kształtu tego, co autentycznie ludzkie”. Tradycyjnie odbywa się co cztery lata.

>>>Kard. Müller w Lublinie: potrzeba syntezy wiary i rozumu

Pełna treść przesłania VI Kongresu Kultury Chrześcijańskiej:

Uczestnicy VI Kongresu Kultury Chrześcijańskiej, który odbył się na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, podjęli temat niezwykle ważny dla współczesnego, zglobalizowanego świata. Zagadnienie dialogu stało się głównym przedmiotem intelektualnych rozważań autorytetów życia akademickiego, świata kultury, mediów, przedstawicie-li Kościoła i wyznań religijnych. Podejmowanie i prowadze-nie dialogu jest wpisane w naturę człowieka. Jako forma twórczego zaangażowania pomaga mu coraz bardziej poznawać i zgłębiać prawa stworzonego przez Boga świata, odkrywać system wartości określający jego miejsce i rolę w świecie, budować relacje oparte na promowaniu godności osoby i wzajemnym szacunku.

Refleksja nad rolą dialogu i jego znaczeniem dla współczesnego świata potwierdza, że wszystkie przestrzenie ludzkiego życia i oddziaływania stają się areopagami wymiany myśli i idei pomiędzy wspólnotami, społeczeństwa-mi, narodami i wyznaniami religijnymi. Świadczy to o zglobalizowanym charakterze naszego świata i rozwoju sposobów komunikowania się pomiędzy ludźmi. Nieograniczone wypowiadanie opinii buduje w świecie płaszczyznę wzajemnej wymiany informacji, jakże ważną w dobie totalnych zagrożeń, które dzisiaj przeżywa świat, zmagając się z pandemią COVID-19 i wieloma konfliktami o charakterze zbrojnym. Wydaje się, że od zawsze właśnie te dwa obszary troski – o trwały pokój na świecie oraz o jak najlepszą kondycję populacji ludzkiej – nieustannie zajmują uwagę znaczących instytucji światowych i gremiów skupiających autorytety nauki. Są to działania na rzecz wspólnego dobra w skali globalnej. Bez wątpienia to także rola Kościoła Katolickiego, służącego Ewangelii pokoju.

Jednak wymiana informacji o faktach oraz procesach zachodzących w najistotniejszych wymiarach życia ludzkiego nie wystarczy. Ograniczenie się do komunikacji w celu przekazania niezbędnych wiadomości może pomóc w wyjściu z sytuacji kryzysowych oraz w znalezieniu rozwiązań trwalszych niż dotychczasowe, ale nie zapewni bezpieczeństwa i upragnionej równowagi w rozwoju świata.

Obowiązkiem naszym i nam współczesnych, wynikają-cym z odpowiedzialnego przeżywania czasu oraz poszukiwa-nia odpowiedzi na palące pytania o przyszłość świata (w skali mikro i makro), jest nieustanne podejmowanie autentycznego, głębokiego dialogu. Ciągle aktualne jest kierowanie uwagi w stronę judeochrześcijańskiej tradycji i czerpanie z ewangelicznej myśli przekazywanej przez Kościół. Głoszenie wiary w Boga, który stworzył świat i powierzył go człowiekowi, by ten z niego korzystał i nad nim panował, to akcentowanie wyjątkowej godności człowieka w całym porządku natury i w relacji do samego Boga. Potwierdza to prawdę, że Bóg, wchodząc w dialog z człowiekiem, obdarowuje go przede wszystkim miłością i zaufaniem. Bóg jest tym, który podkreśla podmiotowość człowieka na arenie świata, ofiarowując mu wolność ducha poprzez dar zbawienia w Jezusie Chrystusie. Dlatego też niezastąpioną rolę w odkrywaniu wartości człowieka odgrywa religia.

Chrześcijaństwo nieustannie jawi się jako droga do pokoju uobecnianego właśnie poprzez praktykę dialogu pomiędzy religiami, przyczyniającego się do promowania „kultury spotkania”. Przez swoją wrażliwość myślenia o człowieku i jego drodze do szczęśliwego, spełnionego życia, aż po wymiar wieczności, chrześcijaństwo staje w opozycji do „kultury obojętności”, dzisiaj zagrażającej nam globalnie. Chce niezmiennie tworzyć i wspierać „klimat dialogu”, którego wyrazem są – obok intelektualnych poszukiwań oraz edukacji w różnych kierunkach i na różnych poziomach – praktyczne działania naznaczone ewangelicznym duchem miłosierdzia, a odpowiadające na potrzeby ubogich i wykluczonych, żyjących daleko od światowych centrów rozwoju.

Chrześcijańskie otwieranie się na potrzeby człowieka i w dialogu ze współczesnym światem, zabieranie głosu w imieniu słabego i potrzebującego, to praktyczne nauczanie drogi ewangelicznej wiary, gdyż uczy przekraczania egoizmu i obojętności, objawiających się niechęcią wobec spraw społecznych i losu innych.

Niestety, takie postawy rodzi w naszych społeczeństwach kultura dobrobytu i jej promowanie. To praktyczny wyraz zaprzeczenia postawy dialogu, solidarności i tworzenia międzypokoleniowych więzów. A przecież budowanie klimatu dialogu zakłada szczere zaangażowanie się wielu, jeśli nie wszystkich. Dlatego nie może być zgody na to, by człowieka i jego rolę w świecie postrzegać utylitarnie, nie może być przyzwolenia, by wykorzystywać napięcia międzyludzkie i wzajemną niechęć do prowadzenia partykularnych interesów, gdyż takie działania nadwyrężają porządek norm moralnych, na których zbudowana jest nasza cywilizacja.

Chrześcijańska myśl i praxis zawsze służą życiu, także społecznemu, pomagając przezwyciężać podziały i napięcia na drodze do jedności, która nie zatraca różnorodności postaw. Wnoszą tym samym w przestrzeń kultury, będącej bogatą sferą wyrażania się człowieka i całych narodów, prymat ducha nad materią. Kościół katolicki pragnie nieprzerwanie opowiadać o Bogu i Jego najwspanialszym stworzeniu, jakim jest człowiek, a to znaczy, że chce podejmować dialog z nieustannie zmieniającym się światem i szukać najbardziej odpowiedniej formy narracji, korzystając przy tym także ze współczesnych mediów.

Głoszenie ewangelicznego przepowiadania w dzisiejszym świecie wiąże się z koniecznością wyrażenia palącego postulatu, by człowiek otworzył się na drugiego człowieka i uważnie go słuchał, właśnie ze względu na wiarę w Boga. Usłyszeć drugiego w dialogu, to przyjąć dar jego obecności dla siebie, to także nieustannie budować i potwierdzać swoją tożsamość ucznia Chrystusa, to podejmować trud poszukiwania prawdy w duchu wzajemnego rozumienia się i odkrywania wspólnych wartości. W prowadzeniu dialogu wyraża się zarówno pragnienie życia w pokoju, jak i autentyczne zaangażowanie na rzecz jego przywracania i umacniania.

Pobierz PDF

Zobacz także