„Misyjne Drogi”: tam, gdzie nie ma księży

Jest wiele terenów misyjnych, do których na co dzień nie docierają księża. Świeccy tam prowadzą wspólnoty kościelne, katechizują, organizują pomoc, przewodniczą modlitwom, asystują przy ślubach i prowadzą pogrzeby – robią wiele. Księży nie zastąpią, ale wzajemnie się uzupełniają. Pokazujemy ich misyjne drogi.

„W Polsce jeden ksiądz przypada na 1286 wiernych. W krajach misyjnych na jednego kapłana przypada nawet dziesięć razy więcej katolików” – pisze we wstępie redaktor naczelny, o. Marcin Wrzos OMI. „Powoli uczymy się żyć z mniejszą liczbą Mszy św., z duchownym, który nie robi wszystkiego, i z większą rolą świeckich” – dodaje. W krajach misyjnych świeccy prowadzą wspólnoty, katechizują, organizują pomoc, przewodniczą modlitwom, asystują przy ślubach i pogrzebach. „Kościół nie stoi na jednym filarze. Świeccy nie tylko «pomagają» – oni naprawdę prowadzą Kościół” – podkreśla o. Wrzos. Autorzy tekstów na łamach „Misyjnych Dróg” (m.in. prof. Tomasz Szyszka SVD, prof. Jarosław Różański OMI, dr Justyna Nowicka, dr Piotr Ewertowski) ukazują rzeczywistość Kościoła w krajach misyjnych, gdzie nie ma dostępu do księży. Ekspertami wydania są: Dominika Szkatuła, ks. dr Maciej Będziński i Małgorzata Terlikowska. W dwumiesięczniku można przeczytać o „kapłaństwie” w największych religiach świata (prof. Eugeniusz Sakowicz), a także analizę misyjną zapowiadanego Zgromadzenia Eklezjalnego (Michał Kłosowski).

W 231. numerze „Misyjnych Dróg” czytelnicy znajdą rozmowy z biskupami Antonim Krótkim OMI i Janem Kotem OMI na temat codzienności misyjnej, w stanie braku księży w Arktyce Kanadyjskiej i brazylijskiej Amazonii. W czasopiśmie znalazło się miejsce na dwa fotoreportaże. „Larissa, lat 30, świecka misjonarka, którą spotykam podczas tegorocznej wyprawy do Amazonii, przez miniony rok pływała kanu. W czasie ulew zmagała się z rwistymi prądami, w porze suchej, kiedy ustępowała woda, pieszo przemierzała wąwozy, a z braku łazienek kąpała się w rzekach i sypiała – oczywiście – w hamaku. Wszystko po to, by docierać do odległych społeczności, pozbawionych kontaktów z księdzem” – to fragment tekstu Dominika Wlekłego z Brazylii. Natomiast drugi reportaż – Rafała Ochojskiego MSF – jest o codzienności duszpasterskiej w Norwegii za kołem podbiegunowym.

W kolejnym wydaniu czasopisma nie brakuje działu „Przyjaciele Misji”, a także informacji dotyczących prowadzonego przez redakcję projektu „Misja Szkoła”. Jak zwykle jest też szesnastostronicowa wkładka dla dzieci „Misyjne Dróżki Dreptaka Nóżki” – tym razem z opowieściami z Algierii. Opublikowano także felietony prof. Elżbiety Adamiak i ks. prof. Andrzeja Draguły. Na łamach pisma czytelnicy zachęcani są też do korzystania z internetowego portalu misyjnego www.misyjne.pl.

„Misyjne Drogi” to prawie stustronicowy dwumiesięcznik wydawany od 1983 r. w Poznaniu przez Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Do publicystów piszących na jego łamach zalicza się o. Jarosława Różańskiego OMI, Tomasza Terlikowskiego, prof. Eugeniusz Sakowicza, o. Andrzeja Madeja OMI, Elżbietę Adamiak, ks. Artura Stopkę oraz ks. Andrzeja Dragułę. Celem redakcji jest kreatywna i ciekawa prezentacja działalności misyjnej Kościoła, treści religioznawczych, podróżniczych i antropologicznych.

Zobacz także