Nie będzie już takich Światowych Dni Młodzieży [FELIETON]

Moje media społecznościowe są w tych dniach zasypane wspomnieniami sprzed 5 lat. Facebook codziennie przypomina mi o Światowych dniach Młodzieży w Krakowie w 2016 r. Byłem tam wtedy i lubię wracać myślami do tamtych lipcowych dni. 

Światowe Dni Młodzieży w Krakowie były dla mnie niezwykle ważnym i owocnym zawodowo i duchowo czasem. Dlatego tak bolesne jest wspominanie ich w czasie pandemii. Był to bowiem przede wszystkim czas ogromnej bliskości, która połączyła młodych ludzi z całego świata. Nie był to czas królującego dzisiaj dystansu. Wtedy byliśmy razem, budowaliśmy wspólnotę – także przez tę bliskość fizyczną. Przez radosne tańce, przytulenie drugiego człowieka, podanie mu ręki. Teraz pewnie nie tylko mi tego brakuje. Nadal, gdy w czasie mszy przychodzi moment przekazania innym znaku pokoju, czuję ból i pustkę, bo chciałbym podać innym rękę – a wiem, że to w tej chwili jest zakazane.  

>>> „Powietrze już drga” – posłuchaj polskiej wersji hymnu ŚDM [WIDEO]

Razem 

Nie będzie już takich Światowych Dni Młodzieży, bo nawet jak skończy się pandemia i wróci „normalność” – to zapewne będziemy ostrożniejsi, mniej spontaniczni. A właśnie spontaniczność, żywiołowość – które cechują młodość – były tak obecne w ostatnich dniach lipca 2016 r. w Krakowie. To było miasto pełne wiosny, wiosny Kościoła. Ludzi młodych – ale nie metrykalnie, ale właśnie duchowo. Ulice były po brzegi wypełnione ludźmi, tak samo pojazdy komunikacji miejskiej. Do teraz pamiętam Francuzów śpiewających w tramwaju żywiołowo piosenki znane z bajek i wtórujących im Polaków. Jedni śpiewali po francusku, a drudzy to samo, ale po polsku. Nie było nigdzie żadnej agresji, przepychania się, ale była za to cierpliwość i życzliwość. Tak często zarzucamy młodym ludziom egoizm i egocentryzm, patrzenie tylko na siebie. O młodych uczestnikach ŚDM na pewno nie można było tego powiedzieć. Tam każdy dla drugiego był życzliwą siostrą czy życzliwym bratem. Nikt nikogo nie pozwolił wykluczyć z tej radosnej wspólnoty. Byliśmy razem. 

Egzamin 

Światowe Dni Młodzieży zapamiętamy na pewno jako te, w trakcie których Franciszek kazał nam zejść z kanapy, założyć sportowe buty i działać. Wielokrotnie w ciągu minionych pięciu lat analizowano te słowa i sprawdzano, jak wcielane są w życie. I bywa z tym bardzo różnie – niektórzy rzeczywiście aktywnie działają i coś robią, inni wciąż leżą na kanapach i się lenią. Tymczasem myślę, że pandemia i czas który nadejdzie po niej to momenty, w których zostaniemy przeegzaminowani z tego wstawania z kanapy. Pandemia pokiereszowała nasze relacje, także wspólnota Kościoła dostała od niej w kość. Dlatego to od zaangażowania ludzi autentycznie idących za Chrystusem zależy to, czy wspólnotę uda nam się odbudować. I nie chodzi tu o tzw. „powrót do kościołów”, a przynajmniej nie jest to główny cel. Chodzi o to, byśmy na nowo poczuli się kochanymi członkami wspólnoty, żebyśmy się przez nią poczuli zaopiekowani. I właśnie dlatego musimy teraz zejść z kanapy, założyć te sportowe buty i działać. Nie jutro, pojutrze czy za miesiąc – musimy działać już, teraz. To prawdziwy sprawdzian z tego, czy słowa Franciszka z Krakowa miały dla nas – ludzi młodych, choć różnego wieku – jakiekolwiek znaczenie.