Odpusty za dusze zmarłych i żyjących. Kiedy i w jaki sposób można z nich skorzystać?

Kościół umożliwia uzyskanie odpustu zupełnego dla dusz cierpiących w czyśćcu. Zwyczajowo odpust zupełny dla zmarłych można uzyskać w okresie 1-8 listopada poprzez pobożne nawiedzenie cmentarza oraz spełnienie zwykłych warunków odpustu.

>>> Uroczystość Wszystkich Świętych – co tak naprawdę dzisiaj świętujemy?

Poprzez odpust zupełny możemy zyskać dla dusz czyśćcowych darowanie kar doczesnych, i tym samym skrócić ich cierpienia. Sakrament spowiedzi odpuszcza nam grzechy, ale kara za popełnione przez nas zło na ziemi pozostaje i ciąży po śmierci. Dlatego dar odpustu, który uwalnia właśnie od tej kary, jest niecenionym skarbem, jaki otrzymujemy od Boga bogatego w miłosierdzie.

Specjalny dar odpustu dla zmarłych

O. Praśkiewicz przypomina, iż zwykłe warunki uzyskania odpustu zupełnego zobowiązują do:

• wzbudzenia intencji jego otrzymania
• pozostawania w stanie łaski uświęcającej lub przystąpienia do spowiedzi sakramentalnej
• wyzbycia się przywiązania do jakiegokolwiek grzechu
• przyjęcia w tym dniu Komunii św., odnowienia jedności ze wspólnotą Kościoła poprzez odmówienie „Ojcze nasz”, „Wierzę w Boga”
• oraz modlitwy w intencjach bliskich Ojcu Świętemu

Specjalny dar odpustów dla żyjących

W tych przypadkach odpust zupełny można otrzymać poprzez zerwanie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, uczestnictwo we mszy św. transmitowanej, odmówienie różańca lub odprawienie drogi krzyżowej. Jeśli nie jest to możliwe, wierni powinni odmówić „Wierzę w Boga”, „Ojcze nasz” oraz uczynić pobożne westchnienie do Najświętszej Marii Panny. Konieczne jest także wzbudzenie woli wypełnienia zwykłych warunków odpustu tak szybko, jak tylko to będzie możliwe.

Nieoceniony skarb Kościoła

Uzyskiwanie odpustów przez wiernych w Kościele katolickim ma wielowiekową już tradycję. W historii narosło wiele opinii na temat odpustów. Były czasy, w których poprzez niewłaściwe ich traktowanie, dochodziło do bardzo poważnych nadużyć. Podczas trwania soboru watykańskiego II zorientowano się, że odpusty są bardzo ważną sprawą. Z tej racji Paweł VI ogłosił w Konstytucji Apostolskiej „Indulgentiarum doctrina”, z 1 stycznia 1967 r., poprawioną naukę w zakresie praktyki odpustów. Podaje ją w sposób skondensowany w kanonach 992-997 Kodeks Prawa Kanonicznego Jana Pawła II z 1983 r.

Odpust jest cząstkowy lub zupełny, w zależności od tego, czy uwalnia od kary doczesnej w części lub całości. Paweł VI zniósł odpusty określane konkretnym czasem (np. ilością dni lub lat), ponieważ w wieczności nie ma czasu.

Odpust zupełny zapewnia darowanie człowiekowi przez Boga wszystkich kar doczesnych należnych za grzechy, odpuszczonych już co do winy w sakramencie pokuty. Uzyskanie odpustu zupełny dla siebie pozwala uniknąć kar czyśćcowych, zaś otrzymanie odpustu zupełny za zmarłych ratuje dusze z czyśćca. Odpust cząstkowy natomiast zapewnia częściowe darowanie człowiekowi przez Boga kar doczesnych.

Należy pamiętać, że wierny może uzyskiwać odpust cząstkowy lub zupełny tylko za siebie lub ofiarować go za zmarłego, ale za nikogo z żyjących, ponieważ każdy człowiek jest w stanie sam dokonać przemiany swojego życia i wypełnić warunki wymagane do otrzymania odpustu. Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia, poza pozostającymi w obliczu śmierci, natomiast odpusty cząstkowe można uzyskiwać w ciągu jednego dnia wielokrotnie.

Dusze, które doświadczają już chwały nieba, wypraszają dla nas na ziemi potrzebne łaski. Wsparcie okazują również ci, którzy żyli wśród nas, i nigdy nie będą kanonizowani przez Kościół.

>>> Odpust zupełny za Koronkę do Miłosierdzia Bożego 

Zobacz także