Oni zostali dziś kardynałami

Kardynałowie kurialni

1. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary Hiszpan Luis Francisco Ladaria Ferrer urodził się 19 kwietnia 1944 w miejscowości Manacor na Majorce. W 1966 ukończył wydział prawa Uniwersytetu Madryckiego, po czym wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów). 29 lipca 1973 przyjął święcenia kapłańskie. Ma za sobą studia na Papieskim Uniwersytecie Comillas w Madrycie i Wyższej Szkole Filozoficzno-Teologicznej św. Jerzego we Frankfurcie nad Menem. W 1975 uzyskał doktorat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i w tymże roku został profesorem teologii dogmatycznej w Comillas. W 1984 stanął na czele wydziału teologicznego na Gregorianum, a w latach 1986-94 był wicerektorem tej uczelni. W latach 1992-97 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a od 2004 do 2008 jej sekretarzem generalnym. Ponadto od 1995 był konsultorem Kongregacji Nauki Wiary. 2 sierpnia 2016 r. stanął na czele komisji ustanowionej przez Franciszka w celu przestudiowania kwestii diakonatu kobiet. 1 lipca 2017 Ojciec Święty mianował go prefektem Kongregacji Nauki Wiary.

2. Archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie Włoch Angelo De Donatis urodził się 4 stycznia 1954 w Casarano na południu Włoch, a święcenia kapłańskie przyjął 12 kwietnia 1980. Ukończył studia filozoficzne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim i uzyskał kościelny licencjat z teologii moralnej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Początkowo pracował duszpastersko, a następnie był kierownikiem duchowym w seminarium rzymskim. Przez kilku lat był proboszczem parafii św. Marka na Kapitolu w centrum Wiecznego Miasta, którą przekształcił w ośrodek duchowości. Jest cenionym rekolekcjonistą, poświęcającym się szczególnie formacji kapłańskiej. Prowadził dni skupienia a także rekolekcje dla zakonników i zakonnic. W 2014 Ojciec Święty powierzył mu prowadzenie rekolekcji dla Kurii Rzymskiej. 14 września 2015 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji rzymskiej, otrzymując stolicę tytularną Motula. Sakry udzielił mu Franciszek 9 listopada 2015. 26 maja 2017 papież mianował go wikariuszem generalnym dla diecezji rzymskiej a jednocześnie archiprezbiterem bazyliki św. Jana na Lateranie.

3. Substytut ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu Giovanni Angelo Becciu urodził się 2 czerwca 1948 w Pattada, niedaleko Sassari na Sardynii. Święcenia przyjął 27 sierpnia 1972 jako kapłan diecezji Ozieri. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. 1 maja 1984 podjął pracę w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej, pracując w nuncjaturach w Republice Środkowoafrykańskiej, Sudanie, Nowej Zelandii, Liberii, Wielkie Brytanii, USA. 15 października 2001 Jan Paweł II mianował go nuncjuszem w Angoli, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa; sakrę nominat przyjął 1 grudnia tegoż roku. Od 23 lipca 2009 był papieskim przedstawicielem na Kubie. Zna francuski, angielski, hiszpański i portugalski. 10 maja 2011 Benedykt XVI mianował go substytutem ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej . Od 4 lutego 2017 jest też papieskim delegatem przy Zakonie Maltańskim. 26 maja br. Franciszek zapowiedział, że 1 września br. Kard. Becciu zostanie nowym prefektem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

4. Papieski jałmużnik apostolski Konrad Krajewski urodził się w Łodzi 25 listopada 1963. W 1982 wstąpił do miejscowego Wyższego Seminarium Duchownego. W 1988 roku uzyskał magisterium z teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i tego samego roku, 11 czerwca przyjął święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego biskupa łódzkiego Władysława Ziółka. Przez dwa lata pracował duszpastersko w swej diecezji. W 1990 roku podjął studia w zakresie liturgiki na Papieskim Instytucie Liturgicznym „Anselmianum”, gdzie uzyskał w 1993 roku kościelny licencjat. W 1995 obronił doktorat z teologii ze specjalizacją w dziedzinie liturgiki na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu „Angelicum”.

Po powrocie z Rzymu w 1995 był ceremoniarzem abp. Władysława Ziółka oraz wykładowcą liturgiki i dyrektorem biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. W 1997, podczas wizyty Jana Pawła II w Polsce, zajmował się przygotowaniem liturgicznym wszystkich stacji. Od tegoż roku był prefektem swego dawnego Seminarium Duchownego w Łodzi, a 1 października 1998 podjął pracę w Urzędzie Papieskich Celebracji Liturgicznych. Od 12 maja 1999 do czasu mianowania go szefem Urzędu Dobroczynności Apostolskiej 3 sierpnia 2013 roku był ceremoniarzem papieskim. Sakrę biskupią przyjął 17 września 2013 w bazylice watykańskiej.

Był bliskim współpracownikiem św. Jana Pawła II. Przed kamerami telewizji publicznej, w filmie „Tajemnica Jana Pawła II”, podzielił się przejmującymi wspomnieniami o osobie Ojca Świętego.

Pełniąc swoje odpowiedzialne zadania obecny kardynał-nominat udzielał się także duszpastersko, troszcząc się szczególnie o najuboższych i bezdomnych. W czerwcu 2017 odstąpił swoje rzymskie mieszkanie rodzinie syryjskich uchodźców. Jałmużnik papieski, z chwilą mianowania go na to stanowisko przed 5 laty, usłyszał wtedy od Franciszka, że „biurko nie jest dla niego i może je sprzedać”. „Nie czekaj na pukanie, wyjdź i szukaj ubogich” – dodał papież. Polski hierarcha wziął sobie te słowa do serca i od początku swojej posługi jest niezwykle aktywny na tym polu.

Szczególną troską otacza bezdomnych skupiających się w okolicach Watykanu i imigrantów. Na wieść o rodzinie Syryjczyków, którym urodziło się właśnie dziecko, arcybiskup bez wahania odstąpił im swoje watykańskie mieszkanie, a sam przeniósł się do swego biura. Wyjaśnił, że swoje zachowanie uważa za coś najzwyklejszego. „Wielu kapłanów na całym świecie postępuje tak samo i to nie od dzisiaj” – dodał jałmużnik papieski. Wyjaśnił, że miłosierdzie i dzielenie się „należy do kodu genetycznego Kościoła” i dodał: „Nie mam rodziny, jestem zwykłym kapłanem, odstąpienie mieszkania nic mnie nie kosztuje”.

Kardynałowie-biskupi diecezjalni

5. Patriarcha Babilonii dla Chaldejczyków Louis Raphaël I Sako urodził się 4 lipca 1948 r. w mieście Zakho w pobliżu granicy iracko-tureckiej. Święcenia przyjął 1 czerwca 1974 r. jako kapłan chaldejskiej archieparchii (archidiecezji) mosulskiej. Pracował następnie duszpastersko w swym Kościele, a także był katechetą, mimo początkowych sprzeciwów władz w Bagdadzie. 24 października 2002 r. Synod Biskupów Chaldejskich wybrał go na arcybiskupa Kirkuku (sakrę elekt przyjął 27 września następnego roku).

W sierpniu 2009 i na początku muzułmańskiego miesiąca postu – ramadanu wraz z innymi przywódcami religijnymi Iraku, abp Sako wezwał mieszkańców kraju do pokoju, pojednania narodowego i zakończenia przemocy. Podkreślił przy tym, że apel ten jest „gestem solidarności z naszymi braćmi muzułmanami”, dodając, że „jako bracia i dzieci tego samego Boga musimy szanować się i współpracować dla dobra narodu i naszego kraju”. Zaznaczył też, że Irak potrzebuje pojednania i dialogu.

28 stycznia 2013 Synod Biskupów Chaldejskich, obradujący w Rzymie, wybrał ówczesnego arcybiskupa Mosulu na nowego patriarchę Babilonii i głowę tego wschodniego Kościoła katolickiego. Decyzję tę potwierdził Benedykt XVI, udzielając elektowi 1 lutego tegoż roku tzw. „communio ecclesiastica”, czyli „wspólnoty kościelnej”.

Patriarcha wielokrotnie i przy różnych okazjach potępiał zbrodnie ekstremistów muzułmańskich, zwłaszcza z tzw. Państwa Islamskiego (ISIS) oraz bronił wypędzanych i mordowanych przez nich chrześcijan na tych ziemiach. Jednocześnie krytykował państwa zachodnie, zarzucając im niewystarczające przeciwdziałanie islamistom, a nawet bierność w obliczu cierpień wyznawców Chrystusa i innych mniejszości religijnych i etnicznych. Oskarżył nawet Stany Zjednoczone o doprowadzenie do obecnej sytuacji w Iraku, mówiąc, że wbrew ich twierdzeniom, jakoby chciały wprowadzić w tym kraju demokrację i dobrobyt, w rzeczywistości w ciągu 10 lat sytuacja tam się zdecydowanie pogorszyła. Według patriarchy USA pośrednio popierały terrorystów ISIS.

Ale abp Sako ostro krytykował również kraje i organizacje muzułmańskie, zarzucając im, że nie pomagają cierpiącym chrześcijanom i nie robią prawie nic, aby powstrzymać i przeciwstawić się ekstremistom.

Zwierzchnik katolików chaldejskich musiał też stawiać czoła poważnym problemom w łonie swego Kościoła, np. w październiku 2014 r. zawiesił w czynnościach 10 kapłanów za ucieczkę z Iraku i odmowę powrotu do porzuconych i pozostawionych na pastwie losu współwyznawców. Gdy ukarani w ten sposób duchowni, mieszkający w większości w Stanach Zjednoczonych, poprosili Franciszka o interwencję a ten w styczniu 2015 r zezwolił im na pozostanie w tym kraju, patriarcha sprzeciwił się tej decyzji i ponownie zażądał ich powrotu do Iraku.

Patriarcha ma szereg ważnych nagród i odznaczeń kościelnych i świeckich, m.in. w 2008 r. otrzymał tytuł „Defensor Fidei” (Obrońca Wiary) a w 2 lata później – Międzynarodową Nagrodę Pax Christi. Jest poliglotą: zna języki syriacki, niemiecki, francuski, angielski, włoski i arabski.

Jest drugim patriarchą chaldejskim, wyniesionym do godności kardynalskiej – pierwszym był jego bezpośredni poprzednik na tym urzędzie Emmanuel III Delly (1927-2014), mianowany kardynałem 24 listopada 2007 r. przez Benedykta XVI.

6. Arcybiskup Karaczi w Pakistanie Joseph Coutts urodził się 21 lipca 1945 w Amritsarze. 9 stycznia 1971 w Lahaurze otrzymał święcenia kapłańskie. Uzupełniał studia w Rzymie, a następnie był wykładowcą filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym Chrystusa Króla w Karaczi. 5 maja 1988 został mianowany biskupem koadiutorem diecezji Hajdarabad. Sakrę biskupią przyjął 16 września tegoż roku. Pełnię rządów w diecezji objął 1 września 1990, po przejściu na emeryturę poprzednika. 27 czerwca 1998 Jan Paweł II mianował go ordynariuszem diecezji Fajsalabad, a 25 stycznia 2012 Benedykt XVI powołał go na arcybiskupa metropolitę Karaczi. W 2007 Katolicki Uniwersytet w Eichstätt-Ingolstadt w Niemczech przyznał mu Nagrodę Shalom za jego zaangażowanie w dialog międzyreligijny w Pakistanie.

7. Biskup Leirii-Fátimy w Portugalii António Augusto dos Santos Marto urodził się 5 maja 1947 w Tronco. Studiował w seminariach w Vila Real oraz w Porto. Uzyskał ponadto tytuł doktora teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął 7 listopada 1971. Pracował przede wszystkim w seminarium w Porto, w którym był m.in. prefektem. 10 listopada 2000 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Bragi. Sakrę biskupią nominat przyjął 11 lutego 2001. W 2004 został biskupem ordynariuszem Viseu, a od 22 kwietnia 2006 jest ordynariuszem Leirii-Fátimy. W latach 2008-11 był i ponownie od 2014 jest wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Portugalii.

8. Arcybiskup Huancayo w Peru Pedro Ricardo Barreto Jimeno SJ urodził się 12 lutego 1944 r. w Limie. W 1961 wstąpił do nowicjatu jezuitów. W latach 1967-72 studiował na jezuickim wydziale filozoficznym w Alcalá de Henares w Hiszpanii. Następnie studiował teologię w Limie. Święcenia kapłańskie przyjął 18 grudnia 1971 w Towarzystwie Jezusowym. Był rektorem seminarium Najświętszego Serca Jezusowego, a także członkiem komitetu ds. laikatu, rady kapłańskiej i kolegium konsultorów diecezji Callao. W 2000 został wikariuszem generalnym tamtejszego biskupa. 21 listopada 2001 św. Jan Paweł II mianował go wikariuszem apostolskim Jaén i biskupem tytularnym Acufida. Sakrę przyjął 1 stycznia 2002. 17 lipca 2004 papież mianował go arcybiskupem Huancayo. Nowy purpurat był przewodniczącym komisji episkopatu swego kraju ds. działań społecznych oraz wydziału ds. sprawiedliwości i solidarności Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM). W latach 2006-09 był zastępcą sekretarza generalnego, a w latach 2012-15 wiceprzewodniczącym episkopatu Peru. Jest znany jako bojownik o prawa ludności autochtonicznej. W 2015 utworzył Panamazońską Sieć Kościelną.

9. Arcybiskup Toamasiny na Magadaskarze Désiré Tsarahazana urodził się 13 czerwca 1954 w Besahona Antindra na terenie archidiecezji Antsiranana. Uczył się w niższych seminariach duchownych w Mahajandze i Antsirananie. Po studiach w wyższym seminarium duchownym w Ambatoroka w archidiecezji Antananarivo został wyświęcony na kapłana 28 września 1986. Był wikariuszem dystryktu duszpasterskiego Mananara-Nord (1988-89), rektorem seminarium propedeutycznego w swej rodzinnej archidiecezji, wychowawcą i wykładowcą w tamtejszym niższym seminarium duchownym, sekretarzem koordynatorem ds. księży oraz kapelanem żandarmerii (1990-99). Od 2000 kontynuował studia teologiczne na Uniwersytecie Katolickim w Lyonie we Francji. Tam zastała go papieska nominacja z 30 października tegoż roku na biskupa diecezji Fenoarivo Atsinanana. Sakrę biskupią przyjął 18 lutego 2001. W 2008 Benedykt XVI przeniósł go do diecezji Toamasina – od 26 lutego 2010 jest jej pierwszym arcybiskupem metropolitą. Od listopada 2012 r. przewodniczy Konferencji Biskupiej Madagaskaru.

10. Arcybiskup L’Aquila we Włoszech Giuseppe Petrocchi urodził się 19 sierpnia 1948 r. w Venagrande w gminie Ascoli. Uczył się w seminarium biskupim, a następnie w liceum w tym mieście. Od 1967 kształcił się w Papieskim Wyższym Seminarium Rzymskim, jednocześnie studiując na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim (filozofia i teologia), a następnie także na Uniwersytecie w Maceracie (filozofia) i Uniwersytecie Państwowym w Rzymie (psychologia). Święcenia kapłańskie przyjął 15 września 1973. Do 1998 pełnił różne urzędy kościelne w diecezji Ascoli Piceno, był m.in. redaktorem naczelnym biuletynu diecezjalnego. 27 czerwca 1998 Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Latina-Terracina-Sezze-Priverno; sakrę nominat przyjął 20 września tegoż roku. 8 czerwca 2013 Franciszek powołał go na arcybiskupa metropolitę L’Aquili.

11. Arcybiskup Osaki w Japonii Thomas Aquinas Manyo Maeda urodził się 3 marca 1949 w Kami-Goto koło Nagasaki. Święcenia kapłańskie przyjął 19 marca 1975 r. Był wikariuszem i proboszczem parafii, wydawcą biuletynu diecezjalnego, szefem diecezjalnej komisji ds. środków przekazu i wikariuszem sądowym diecezji Nagasaki. Od 2006 był sekretarzem generalnym Konferencji Biskupów Katolickich Japonii. 13 czerwca 2011 Benedykt XVI mianował go biskupem Hiroszimy. Sakrę ks. Maeda przyjął 23 września tegoż roku. 20 sierpnia 2014 Franciszek przeniósł go na arcybiskupstwo Osaki. Od 2016 r. abp Maeda jest wiceprzewodniczącym Konferencji Biskupów Katolickich Japonii.

Kardynałowie-nieelektorzy

12. Arcybiskup-senior archidiecezji Xalapa w Meksyku Sergio Obeso Rivera urodził się 31 października 1931 w Xalapie (stolicy stanu Veracruz w środkowo-wschodniej części kraju). 23 stycznia 1944 wstąpił do seminarium duchownego, a po jego ukończeniu kontynuował studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, uzyskując licencjat z filozofii i doktorat z teologii. 31 października 1954 również w Wiecznym Mieście przyjął święcenia kapłańskie, po czym wrócił do kraju i do 1971 pracował tam duszpastersko oraz nauczał i był ojcem duchownym w swym dawnym seminarium a także udzielał się jako kapelan sióstr. 30 kwietnia 1971 Paweł VI mianował go biskupem diecezji Papantla (również w stanie Veracruz); sakrę nominat przyjął 29 czerwca tegoż roku. 18 stycznia 1974 papież powołał go na arcybiskupa-koadiutora Xalapa, a gdy ówczesny metropolita tego miasta zmarł, 12 marca 1979 abp Obeso objął po nim rządy w tej archidiecezji. W latach 1982-88 był przez dwie kadencje przewodniczącym Meksykańskiej Konferencji Biskupiej (CEM), po czym raz jeszcze wybrano go na to stanowisko na lata 1995-97. Piastował też szereg innych odpowiedzialnych urzędów w łonie episkopatu swego kraju. 10 kwietnia 2007 ustąpił z urzędu rządcy swej ojczystej archidiecezji.

13. Emerytowany przełożony prałatury terytorialnej Corocoro w Boliwii Toribio Ticona Porco urodził się 25 kwietnia 1937 w mieście Atocha na południu kraju. Przed wstąpieniem do seminarium duchownego pracował jako górnik, aby pomóc materialnie rodzinie. Ostatecznie jednak ukończył filozofię i teologię w seminarium w Sucre i 29 stycznia 1967 przyjął święcenia jako kapłan prałatury Corocoro. Uzupełniał następnie studia w Instytucie Duszpasterskim Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM) i 2-letnie studium duszpasterstwa katechetycznego przy Ośrodku „Lumen Vitae” w Brukseli. 5 kwietnia 1986 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji Potosí (sakrę nominat przyjął 31 maja tegoż roku) a 4 czerwca 1992 przeniósł go na stanowisko prałata Corocoro. Z urzędu bp Ticona ustąpił 10 lat później – 29 lipca 2012. Jako kapłan i biskup posługiwał się w swej posłudze duszpasterskiej językami hiszpańskim i quechua, a już w Corocoro nauczył się w stopniu komunikatywnym wszystkich używanych tam języków indiańskich.

14. Klaretyn hiszpański Aquilino Bocos Merino urodził się 17 maja 1938 w Canillas de Esgueva koło Valladolid. Po ukończeniu seminariów klaretyńskich złożył w tym zgromadzeniu w 1956 śluby zakonne i w 1963 przyjął święcenia kapłańskie. Ma za sobą studia na Uniwersytecie Papieskim w Salamance i dyplom z psychologii klinicznej. W latach 1964-67 był kierownikiem duchowym Wyższego Kolegium Maronickiego w Salamance, w okresie 1967-80 piastował podobne stanowisko w Teologacie Klaretyńskim; wykładał też w różnych ośrodkach nauczania swego zgromadzenia. Był dyrektorem przeglądu zakonnego “Vida Religiosa”, współzałożycielem Instytutu Teologicznego Życia Zakonnego w Madrycie i dyrektorem tamtejszej Szkoła „Regina Apostolorum”. W latach 1980-85 był prowincjałem misjonarzy klaretynów w Kastylii, a w latach 1985-91 – radcą generalnym swego zgromadzenia. Od 1991 przez dwie kadencji pełnił urząd przełożonego generalnego tej wspólnoty zakonnej. W tym okresie był także przez dwie kadencje członkiem Unii Wyższych Przełożonych Zakonnych. W 1994 uczestniczył w Synodzie Biskupów nt. Życia Konsekrowanego oraz w dwóch zebraniach specjalnych przygotowawczych do zgromadzeń Synodu – dla Europy (1999) i w 2002. jest autorem wielu książek i artykułów w różnych czasopismach.

Obecnie jest 125 kardynałów, mających prawo wybierania papieża, w tym 19 mianowanych przez Jana Pawła II, 47 – przez jego następcę i 59 – przez Franciszka. Spośród 101 kardynałów-nieelektorów, 58 powołał papież-Polak, 28 – Benedykt XVI i 15 – Franciszek.

Najstarszymi wiekowo kardynałami są obecnie Kolumbijczyk José Pimiento Rodríguez (18 II 1919), Libańczyk Nasrallah Pierre Sfeir (15 V 1920) i Francuz Roger Etchegaray (25 IX 1922), najmłodszymi zaś Środkowoafrykańczyk Dieudonné Nzapalainga (ur. 14 III 1967), Polak Konrad Krajewski (ur. 25 XI 1963) i Tongańczyk Soane Patita Paini Mafi (ur. 19 XII 1961). Najdłuższy staż w Kolegium ma obecnie kard. R. Etchegaray, mianowany kardynałem 30 czerwca 1979.

Ponadto należy pamiętać, że Benedykta XVI mianował kardynałem Paweł VI dnia 27 VI 1977 a Franciszka – św. Jan Paweł II w dniu 21 II 2001.W gronie 14 nowych kardynałów, którzy 29 czerwca przyjmą oznaki swej godności z rąk Franciszka, jest czterech jego współpracowników w Kurii Rzymskiej: arcybiskupi – Polak Konrad Krajewski, Hiszpan Luis Francisco Ladaria Ferrer oraz Włosi Angelo De Donatis i Angelo Becciu.

Zobacz także