Pallotyn z Ukrainy: dramat Buczy pokazuje zezwierzęcenie rosyjskiej armii

Sytuacja w Kijowie zaczyna się normalizować, rzadziej słychać wybuchy i wystrzały artyleryjskie, rzadziej również są alarmy przeciwlotnicze. Do miasta wracają całe rodziny. Mniej ludzi żyje w piwnicach, choć podziemne stacje metra wciąż służą jako schrony. W rozmowie z Radiem Watykańskim wskazuje na to pracujący w Kijowie ks. Waldemar Pawelec.

Polski pallotyn, który posługuje na Ukrainie od prawie dwudziestu lat wskazuje, że do miasta regularnie dociera pomoc humanitarna. „Zdecydowanie trudniejsza niż u nas jest teraz sytuacja na wschodzie Ukrainy” – stwierdził ks. Pawelec.

>>> Biskup kijowsko-żytomierski: tylko przebaczeniem możemy zwyciężyć tę nienawiść

„W Kijowie w ostatnich dniach życie toczy się w miarę możliwości normalnie. Ludzie zaczynają powoli wracać, wracają też całe rodziny. Widzimy, że ruch na ulicach Kijowa i różnych osiedlach jest zwiększony. Przede wszystkim ludzie wracają, żeby zobaczyć, co się dzieje z ich domami, z ich mieszkaniami. Po tym półtora miesiącu od początku wojny, to jest najbardziej newralgiczne pytanie dla nich. Pomoc humanitarna ciągle do nas dociera chociaż widzimy, że jest ona bardziej potrzebna na wschodnich terenach Ukrainy, w okolicach Charkowa, Mariupolu. Tam nie ma praktycznie kontaktu z tymi ludźmi, jedyna pomoc humanitarna, która jest przekazywana to są najpotrzebniejsze środki zrzucane, jako ładunki z helikopterów. Miasta Izium i Mariupol są w ciągłym oblężeniu. W Mariupolu w tej chwili znajduje się około 160 tys. ludzi bez możliwości ewakuacji. Sytuacja humanitarna jest tam trudna” – powiedział papieskiej rozgłośni ks. Pawelec.

Polski pallotyn wskazuje, że dramatyczne obrazy docierające z Buczy i innych ukraińskich miast wyzwolonych z rąk okupanta, wskazują na ogromne bestialstwo i zezwierzęcenie rosyjskiej armii. „To, co się jawi naszym oczom, nie pokazuje strachu wojny tylko ogrom znieczulenia moralnego i zepsucia rosyjskich żołnierzy, których nawet trudno nazwać żołnierzami” – podkreślił zakonnik.

>>> Klerycy z Ełku pojechali do Przemyśla, by pomagać uchodźcom

„Te wszystkie obrazy, które docierają do nas z podkijowskich miast i miasteczek są straszne, są dramatyczne. Tak naprawdę trudno to sobie wyobrazić. Trudno zrozumieć, dlaczego do tego wszystkiego doszło. Czy jest to zaplanowana taktyka Rosjan? Kiedy patrzę na te wszystkie obrazy, to myślę, że przede wszystkim pokazuje to ogromne bestialstwo, ogromne zezwierzęcenie – trudno nawet mówić o nich żołnierze – tej ordy, która napadła na Ukrainę i od kilku tygodni próbuje tutaj wprowadzać swoje porządki. To są straszne obrazy, nie potrzebują nawet żadnego komentarza. Te obrazy, które dotarły do nas wczoraj z Borodzianki są jeszcze straszniejsze niż te, które widzieliśmy wcześniej z Buczy czy z Irpienia dlatego, że na początku tej strasznej wojny były bombardowania właśnie miasta Borodzianka i pod gruzami budynków jest tam mnóstwo ciał niewinnych ludzi, którzy zginęli w wyniku zrzucania ogromnych pocisków, ogromnych bomb na ich mieszkania i domy. W tej chwili trwa akcja odgruzowywania i ci ludzie, którzy tam pracują z ministerstwa sytuacji nadzwyczajnych często są na skraju załamania nerwowego, kiedy widzą to wszystko, co tam się stało. Myślę, że takie obrazy czekają nas także z Iziumu i Chersonia, kiedy ta chorda bandytów, grabieżców, zboczeńców wyjdzie stamtąd i zostawi te miasta. Zawsze po sobie zostawiają te same obrazki. Jeszcze gorzej jest w Mariupolu. Dostaliśmy wczoraj informację, że mer tego miasta mówił, iż od początku wojny zginęło tam już ok. 5 tys. cywilów. Na pewno tych ofiar jest jeszcze więcej, to się dopiero tak naprawdę okaże po zakończeniu działań wojennych. Ktoś mówi, że to wszystko co się tutaj dzieje, pokazuje ogrom wojny. Nie, to nie pokazuje strachu wojny, to pokazuje ogrom znieczulenia moralnego, zepsucia moralnego wojskowych z rosyjskiej armii. To pokazuje ich poziom moralny. Jak może się stać, że naród, który wychował Dostojewskiego, Tołstoja, Lermontowa, Czajkowskiego mógł wychować jednocześnie takich zwyrodnialców? To jest pytanie, które ja ciągle sobie zadaję” – powiedział Radiu Watykańskiemu ks. Pawelec.

Zobacz także