#RefleksjeSynodalne: lekceważony głos świeckich

Wcześniejsze punkty w ramach #RefleksjiSynodalnych dotyczyły spotkania, towarzyszenia i słuchania. To jakby etapy przygotowania do ważnego kroku, jakim jest zabieranie głosu.

Nie bez powodu mowa o zabieraniu głosu pojawia się dopiero teraz. Aby nasz głos mógł zostać zauważony i wysłuchany – muszą zostać usunięte przeszkody. A tych jest całkiem sporo. Wierni podczas spotkań synodalnych bardzo często podkreślali, że duchowni nie podchodzą do ich spraw, uwag, doświadczeń i refleksji z należytą uwagą. Mówienie wymaga więc przygotowania odpowiedniego gruntu, aby świeccy nie mieli poczucia, że ich głos ponownie trafia w próżnię.

„Brak otwartości na szczerą wymianę zdań i dyskusję powoduje, że jako osoba będąca członkiem Kościoła katolickiego tracę zapał i motywację do zaangażowania się w jego struktury, ponieważ mój głos jest najzwyczajniej w świecie lekceważony lub pomijany” – taki głos znalazł się w syntezie krajowej Synodu o Synodalności.

Kościół to miejsce, w którym powinniśmy się czuć jak u siebie w domu. Nie będziemy mieć takiego przekonania, jeśli nasz głos nie będzie brany pod uwagę, jeśli nasze odczucia nie będą uwzględniane w podejmowaniu decyzji. Dlatego z jednej strony ważne jest stworzenie odpowiedniej atmosfery, a z drugiej odważne zabieranie głosu przez świeckich. Synod stworzył taką okazję. Teraz czas na wdrożenie stałych mechanizmów.

Zobacz także