Warszawa: wręczenie not identyfikacyjnych ofiar niemieckiego i komunistycznego terroru

W Belwederze odbyła się uroczystość ogłoszenia nazwisk 20 osób, których szczątki zostały odnalezione i zidentyfikowane w ramach działań Instytutu Pamięci Narodowej.

Wśród nich znaleźli się m.in. żołnierze Zgrupowania NSZ kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek” oraz ofiary terroru komunistycznego pogrzebane na terenie Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie. W uroczystości wziął udział biskup polowy Wojska Polskiego Wiesław Lechowicz. Wprowadzony został sztandar Pułku Reprezentacyjnego WP. Wojciech Kolarski, Sekretarz Stanu w Kancelarii Prezydenta RP odczytał list, który prezydent RP Andrzej Duda skierował do uczestników uroczystości. Jak napisał „nie ma dostatecznie pięknych słów, odpowiednio okazałych pomników i wystarczająco podniosłych uroczystości, aby wyraziły cześć i wdzięczność wobec najwierniejszych synów i córek Rzeczypospolitej”. Jak podkreślił prezydent wraz z dzisiejszą uroczystością udało się ustalić tożsamość 260 żołnierzy, konspiratorów, więźniów i działaczy podziemia niepodległościowego zarówno antyniemieckiego, jak i antykomunistycznego.

>>> Łódź: odsłonięto pomnik Pamięci Dzieci Polskich – ofiar niemieckich obozów

„Powracamy po swoich”

Głos zabrał Karol Nawrocki, prezes Instytutu Pamięci Narodowej, który podkreślił, że archeologowie i badacze kontynuują akcję „Powracamy po swoich”, czyli tych, którzy „Polskę mieli w sercu”.

– Nasi archeologowie, poszukiwacze, historycy z Biura Poszukiwań i Identyfikacji odwiedzili 400 miejsc w Polsce i na świecie, podejmując szczątki narodowych bohaterów, których sukcesywnie identyfikujemy i po dekadach doprowadzamy do zasłużonego pogrzebu. Tych, dla których jedyną wartością była niepodległa od dwóch okupacji – niemieckiej i sowieckiej – Polska. Tych, którzy nie godzili się na to, aby Polska w 1945 r. stała się sowiecką kolonią – powiedział.

Noty poświadczające identyfikacje oraz zdjęcia z twarzami ofiar odbierali członkowie rodzin. Odczytywany był krótki biogram każdej z ofiar. Ich pamięć uczczono sygnałem „Cisza”. Następnie odtworzono kilkuminutowy film z prac poszukiwawczych, a o ich przebiegu opowiedział prof. Krzysztof Szwagrzyk, zastępca Prezesa IPN i dyrektor Biura Poszukiwań i Identyfikacji. W uroczystości wręczenia not identyfikacyjnych wzięły udział rodziny zidentyfikowanych ofiar, obecni byli przedstawiciele Wojska Polskiego, służb mundurowych, instytucji urzędów cetralnych. W ceremonii wziął udział biskup polowy Wojska Polskiego Wiesław Lechowicz, a także ks. Tomasz Trzaska, z Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN.

Wśród nowo zidentyfikowanych znajdują się m.in. ofiary terroru komunistycznego zamordowane lub zmarłe na terenie więzienia w Krakowie, Warszawie, Raciborzu i Szczecinie. Ogłoszone zostaną także nazwiska tych, których szczątki zostały odnalezione podczas prac poszukiwawczych prowadzonych na Litwie i Ukrainie.

Instytut Pamięci Narodowej prowadzi działania zmierzające do odnalezienia i identyfikacji ofiar reżimów totalitarnych oraz czystek etnicznych w ramach działalności Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN. Łącznie zidentyfikowano ponad 260 osób. W wyniku działań IPN odnaleziono i podjęto szczątki ponad dwóch tysięcy osób.

Celem sprawniejszej identyfikacji odnajdywanych szczątków Instytut Pamięci Narodowej od kilku lat korzysta z narzędzia udostępnionego przez Federalne Biuro Śledcze Stanów Zjednoczonych (FBI) – systemu CODIS.

Biogramy zidentyfikowanych osób udostępnione przez IPN:

Edward Borkowski

Urodził się w 1922 roku w miejscowości Pawłowskie Pasieki koło Turgieli na Litwie. Był żołnierzem oddziału Armii Krajowej dowodzonego przez Sergiusza Kościałkowskiego ps. „Fakir”. Poległ 4 lutego 1945 roku w walce z oddziałem NKWD w miejscowości Raubiszki na terenie Litwy.

Szczątki Edwarda Borkowskiego zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN we wrześniu 2020 r. w Raubiszkach na Litwie.

Napoleon Ciukszo ps. „Waligóra”

Urodził się w 1913 roku w Bielkiszkach w powiecie święciańskim w dawnym województwie wileńskim. W 1943 r. wstąpił do oddziału Armii Krajowej dowodzonego przez Antoniego Burzyńskiego ps. „Kmicic”, który stacjonował w rejonie jeziora Narocz. Brał udział w akcjach zbrojnych wymierzonych przeciwko Niemcom oraz w starciach z kolaboracyjnymi formacjami litewskimi i białoruskimi.

W sierpniu 1943 r. w trakcie jednej z potyczek został ciężko ranny. Po rozbrojeniu Brygady „Kmicica” przez sowiecką partyzantkę pod koniec sierpnia 1943 r. Ciukszo, któremu udało się uniknąć aresztowania, znalazł się pod komendą Zygmunta Szendzielarza ps. „Łupaszka” w szeregach formującej się 5. Wileńskiej Brygady AK. Zginął w grudniu 1943 r. w trakcie akcji prowadzonej w gajówce Sobkiszki. Został pochowany na skraju lasu na terenie nieistniejącego obecnie majątku Cypliszki. 

Szczątki Napoleona Ciukszo zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w sierpniu 2022 r. w okolicach miejscowości Maguny na Litwie.

Walenty Czaiński

Urodził się 6 lutego 1915 r. w Miłosławiu w powiecie wrzesińskim. W czasie kampanii wrześniowej brał udział w walkach toczonych przeciwko Niemcom przez 38 Dywizję Piechoty w okolicach Lwowa, gdzie zginął pomiędzy 16 a 18 września. Został pochowany w zbiorowej mogile w miejscowości Dobrostany w województwie lwowskim.

Szczątki Walentego Czaińskiego zostały odnalezione i ekshumowane w trakcie prac prowadzonych w listopadzie 2014 r. przez ukraińskiego partnera na zlecenie byłej Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, przy współpracy Konsulatu Rzeczypospolitej Polskiej we Lwowie.

Leopold Daniec ps. „Leszek” lub Józef Daniec ps. „Jastrząb”

Leopold urodził się 6 września 1917 r. w miejscowości Zahlinice na terenie Czech, natomiast Józef 23 września 1921 r. w Oświęcimiu. Obaj bracia byli żołnierzami Zgrupowania Oddziałów Leśnych VII. Okręgu Wojskowego Narodowych Sił Zbrojnych kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek”. Służyli w Samodzielnym Oddziale Leśnym im. „Szarego” dowodzonym przez Antoniego Bieguna ps. „Sztubak”. Obaj zostali zamordowani we wrześniu 1946 r. pod Malerzowicami Wielkimi w dawnym majątku Scharfenberg przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa w ramach operacji o kryptonimie „Lawina”.

Szczątki jednego z braci zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w październiku 2012 r. w pobliżu Malerzowic Wielkich na Opolszczyźnie. Badania genetyczne niestety nie pozwalają na określenie, do którego z braci Dańców należą zidentyfikowane szczątki.

Wojciech Duśko

Urodził się 24 marca 1910 r. w Lipnicy Dolnej w powiecie bocheńskim. W lipcu 1945 r. osiedlił się w powiecie świdnickim na Dolnym Śląsku. W październiku 1946 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy wrocławskiej bezpieki pod zarzutem prowadzenia działalności antypaństwowej jako prezes Powiatowego Zarządu Polskiego Stronnictwa Ludowego w Świdnicy. Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu wyrokiem z 28 maja 1947 r. skazał Wojciecha Duśkę na łączną karę 6 lat pozbawienia wolności. Został osadzony w Więzieniu Warszawa I przy ul. Rakowieckiej, gdzie zmarł 11 stycznia 1950 r. podczas odbywania kary.

Szczątki Wojciecha Duśki zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w maju 2022 r. w kwaterze F II na terenie Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

Edmund Kasprzyk ps. „Lech”, „Matniak”, „Czarny”

Urodził się 7 stycznia 1923 r. w Strzemieszycach w powiecie będzińskim. W 1940 r. został uwięziony w Sosnowcu za ucieczki z robót przymusowych w fabryce amunicji. Od 1943 r. był żołnierzem VIII. Okręgu Śląsk Narodowych Sił Zbrojnych.

Od kwietnia 1945 r. pełnił służbę w drużynie Pogotowia Akcji Specjalnej ppor. Antoniego Sękowskiego ps. „Konrad”, „Metys”, gdzie był początkowo zastępcą dowódcy. Uczestniczył w akcjach zbrojnych oddziału. Został aresztowany w lipcu 1945 r. przez funkcjonariuszy Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Będzinie i po brutalnym śledztwie skazany 28 lutego1946 r. przez Wojskowy Sąd Okręgowy IV w Katowicach na karę śmierci. Wyrok wykonano 4 maja 1946 r. w katowickim więzieniu przy ul. Mikołowskiej.

Szczątki Edmunda Kasprzyka zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w kwietniu 2021 r. na cmentarzu parafialnym przy ul. Wróblewskiego w Katowicach-Bogucicach.

Ludwik Kawik ps. „Czujny”

Urodził się 20 października 1911 r. w Łękawicy w powiecie tarnowskim. Podczas II wojny światowej należał do struktur Obwodu Armii Krajowej Tarnów kryptonim „Tartak”. Najprawdopodobniej na skutek donosu został aresztowany przez Gestapo w nocy z 30 listopada na 1 grudnia 1943 r., podczas szeroko zakrojonej akcji przeciwko członkom tarnowskiej AK. Po początkowych przesłuchaniach w siedzibie Gestapo przy ul. Urszulańskiej 18 w Tarnowie, został osadzony w tarnowskim więzieniu, skąd w połowie grudnia 1943 r. przewieziono go do Więzienia Policyjnego przy ul. Montelupich w Krakowie, gdzie zmarł 27 kwietnia 1944 r.

Szczątki Ludwika Kawika zostały odnalezione podczas prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN we wrześniu 2022 r. na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Ludwik Kłósko ps. „Wigura”

Urodził się 16 sierpnia 1923 r. w Kaczycach w powiecie cieszyńskim, ale związany był z położoną nieopodal miejscowością Górki Małe. W 1941 r. został wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty, a pod koniec 1944 r. osadzono go w obozie koncentracyjnym KL Gross-Rosen za sabotaż. Wiosną 1945 r. wrócił w rodzinne strony. W 1946 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną dołączając do patrolu sierż. Stanisława Włocha ps. „Lis”, a następnie oddziału plut. Ludwika Byrskiego ps. „Żbik”, wchodzącego w skład zgrupowania Narodowych Sił Zbrojnych kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek”. Uczestniczył w licznych akcjach zbrojnych grupy. Został aresztowany po starciu oddziału „Żbika” z obławą UB-MO-KBW w rejonie wsi Kocierz Moszczanicki w Beskidzie Małym w dniu 13 sierpnia 1946 r., w trakcie której został ranny w głowę. Wojskowy Sąd Rejonowy w Krakowie wyrokiem z 24 października 1946 r. skazał „Wigurę” na karę śmierci, którą wykonano przez rozstrzelanie 8 listopada 1946 r. w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie.

Szczątki Ludwika Kłóski zostały odnalezione podczas prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w lipcu 2022 r. na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Jan Kowalski

Urodził się 1 września 1917 r. w Woli Blakowej w powiecie radomszczańskim. W czasie okupacji niemieckiej był współpracownikiem miejscowych struktur Armii Krajowej. 5 października 1943 r. został aresztowany wraz z Tomaszem Fronczakiem w rodzinnej miejscowości podczas obławy zorganizowanej przez żandarmerię niemiecką i przewieziony na posterunek do Dobryszyc. 6 października 1943 r. żandarmi wywieźli obu mężczyzn do lasu nieopodal wsi Zalesiczki, gdzie zostali rozstrzelani.

Szczątki Jan Kowalskiego zostały odnalezione w czerwcu 2019 r. podczas prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w lesie w rejonie miejscowości Słostowice – Zalesiczki na terenie Nadleśnictwa Radomsko.

Jan Kowalski ps. „Bystry”

Urodził się 21 sierpnia 1927 r. w miejscowości Rudno w powiecie lubartowskim. Od stycznia 1946 r. był członkiem oddziału Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość Wiktora Targońskiego ps. „Brzoza” z Obwodu WiN Lubartów. We wrześniu 1946 r. dołączył do oddziału Kazimierza Woźniaka ps. „Szatan” ze zgrupowania mjr. Hieronima Dekutowskiego ps. „Zapora”. 4 października 1946 r. został ciężko ranny w czasie potyczki z oddziałem KBW w miejscowości Piotrawin w powiecie lubelskim. Członkowie oddziału ewakuowali „Bystrego” z miejsca walki i umieścili na kwaterze u Aleksandra Gawrona w przysiółku Zakopaniny koło Woli Przybysławskiej w powiecie puławskim, gdzie wkrótce zmarł. Ciało partyzanta przeniesiono do domu Jana Sykuta w pobliskim Orliczu i włożono do trumny, którą ukryto w stodole, by w nocy przewieźć na cmentarz. 7 października 1946 r. trumnę odnalazła penetrująca wieś Grupa Operacyjna UB-KBW. Ciało partyzanta przewieziono do siedziby Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Lubartowie, gdzie przeprowadzono oględziny oraz dokonano identyfikacji z udziałem członków rodziny. Następnie zostało pochowane przez funkcjonariuszy za zgodą Sądu Grodzkiego w Lubartowie w nieoznaczonym miejscu.

Szczątki Jana Kowalskiego zostały odnalezione w trakcie prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w kwietniu 2021 r. na cmentarzu Parafii Rzymskokatolickiej pw. św. Anny w Lubartowie.

Józef Lewicki ps. „Józef”

Urodził się 29 listopada 1923 r. w Szczyrku. Był żołnierzem Zgrupowania Oddziałów Leśnych VII. Okręgu Wojskowego Narodowych Sił Zbrojnych kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek”. Służył w grupie kryptonim „Błyskawica” dowodzonej przez ppor. Józefa Kołodzieja „Wichurę”. Został  zamordowany we wrześniu 1946 r. pod Malerzowicami Wielkimi w dawnym majątku Scharfenberg przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa w ramach operacji o kryptonimie „Lawina”.

Szczątki Józefa Lewickiego zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w październiku 2012 r. w pobliżu Malerzowic Wielkich na Opolszczyźnie.

Marian Misiak ps. „Anioł”

Urodził się 30 grudnia 1925 r. w Sielcu w dawnym powiecie włodzimierskim. Podczas II wojny światowej został wywieziony na roboty do Niemiec. Za próbę ucieczki na tereny okupowanej Polski został osadzony w karnym obozie pracy. Następnie skierowano go do budowy okopów nad Sanem, skąd uciekł i powrócił do rodzinnych Żarek w powiecie zawierciańskim. Tam dołączył do oddziału partyzanckiego Batalionów Chłopskich por. Mieczysława Filipczaka ps. „Mietek”, „Maciej”. Działał w nim do czasu wkroczenia Armii Czerwonej w styczniu 1945 r. Po przejściu frontu zgłosił się na ochotnika do wojska, z którego zbiegł w lipcu 1946 r. dołączając do oddziału partyzanckiego ppor. Mieczysława Kozłowskiego ps. „Bunt”, podporządkowanego poakowskiej organizacji konspiracyjnej Armia Polska w Kraju. Brał udział w wielu akcjach zbrojnych zorganizowanych przez oddział. Został aresztowany w sierpniu 1946 r. i przeszedł brutalne śledztwo. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie z 4 grudnia 1946 r. został skazany na karę śmierci, którą wykonano przez rozstrzelanie 17 stycznia 1947 r. w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie.

Szczątki Mariana Misiaka zostały odnalezione podczas prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w październiku 2018 r. na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Tadeusz Obtułowicz ps. „Juhas”

Urodził się 19 lipca 1926 r. w miejscowości Zabłocie (obecna dzielnica Żywca). Był żołnierzem Zgrupowania Oddziałów Leśnych VII. Okręgu Wojskowego Narodowych Sił Zbrojnych kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek”. W czerwcu 1946 r., gdy obława UB-KBW zbliżyła się do obozowiska „Bartka” na Baraniej Górze prowadził skuteczny ogień, umożliwiając wycofanie się dowódcy i sztabu. Został zamordowany we wrześniu 1946 r. pod Malerzowicami Wielkimi w dawnym majątku Scharfenberg przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa w ramach operacji o kryptonimie „Lawina”.

Szczątki Tadeusza Obtułowicza zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w październiku 2012 r. w pobliżu Malerzowic Wielkich na Opolszczyźnie.

Alojzy Ogrocki

Urodził się 18 stycznia 1926 r. w miejscowości Jaworze w powiecie bielskim. Był żołnierzem Zgrupowania Oddziałów Leśnych VII. Okręgu Wojskowego Narodowych Sił Zbrojnych pod dowództwem kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek”. We wrześniu 1946 r. został zamordowany w Starym Grodkowie przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa w ramach operacji o kryptonimie „Lawina”.

Szczątki Alojzego Ogrockiego zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN wiosną 2016 r. w Starym Grodkowie na Opolszczyźnie.

Tomasz Piątek

Urodził się 16 października 1906 r. w Słupcu w powiecie staszowskim. W okresie międzywojennym był członkiem Stronnictwa Ludowego, w czasie okupacji niemieckiej Batalionów Chłopskich, natomiast po zakończeniu wojny był związany z Polskim Stronnictwem Ludowym. W okresie od grudnia 1948 r. do marca 1949 r. udzielał pomocy członkom nielegalnej organizacji Legion Czarnego Lwa ppor. Władysława Pezdy ps. „Gruby Władek”, „Janosik”, „Zakatyń”, działającej w powiatach: sandomierskim, buskim, tarnobrzeskim i mieleckim. Zapewniał posiłek i nocleg oraz przechowywał archiwum i „bibułę” grupy. Po aresztowaniu, 19 lipca 1949 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Kielcach na karę 2 lat pozbawienia wolności. Zmarł w trakcie odbywania kary w więzieniu w Raciborzu 28 października 1949 r.

Szczątki Tomasza Piątka zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w listopadzie 2020 r. na cmentarzu parafialnym Jeruzalem w Raciborzu.

Witold Poliński

Urodził się 26 grudnia 1918 r. w Zofiówce w powiecie monieckim. Należał do lokalnych struktur Armii Krajowej – Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, działał w drużynie dowodzonej przez Wincentego Klimowicza ps. „Skrytek, wchodzącej w skład kompanii „Rzepak” Jana Siedleckiego ps. „Pik”, ”Wyrwa”. Został aresztowany 22 lutego 1946 r. przez funkcjonariuszy Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Białymstoku i 8 marca 1946 r. skazany na karę śmierci przez Wydział ds. Doraźnych Sądu Okręgowego w Białymstoku. Wyrok wykonano 11 marca 1946 r. w więzieniu w Białymstoku.

Szczątki Witolda Polińskiego zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w czerwcu 2018 r. na terenie Białegostoku.

Henryk Skałecki ps. „Suchy”

Urodził się 1 maja 1926 r. w Woli Sławińskiej (obecnie w granicach Lublina). Od czerwca 1944 r. pełnił funkcję łącznika na placówce Lipniak w Konopnicy, dowodzonej przez Bolesława Banaszka ps. „Burza”, a następnie Stanisława Chrzanowskiego ps. „Ciemny”, która podlegała oddziałowi kpt. Stanisława Łukasika ps. „Ryś” ze Zgrupowania Armii Krajowej – Delegatury Sił Zbrojnych – Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość mjra Hieronima Dekutowskiego ps. „Zapora”. W lipcu 1945 r. zranił nożem żołnierza „ludowego” Wojska Polskiego, który atakował bagnetem zebranych przed sklepem ludzi. Został aresztowany w grudniu 1945 r. i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Lublinie z 2 maja 1946 r. skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności. Był więziony na Zamku w Lublinie, a od lipca 1946 r. w Raciborzu, gdzie zmarł 23 marca 1947 r. podczas odbywania kary.

Szczątki Henryka Skałeckiego zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w czerwcu 2021 r. na cmentarzu parafialnym Jeruzalem w Raciborzu.

Henryk Szwejcer

Urodził się 22 marca 1886 r. w Sosnowcu. Z zawodu był bankierem i przemysłowcem. Brał udział w powstaniach śląskich oraz obronie Warszawy we wrześniu 1939 r. W czasie okupacji niemieckiej należał do Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej posługując się pseudonimem „Słowikowski”. Po zakończeniu działań wojennych objął funkcję dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Węglowego w Wałbrzychu. 3 grudnia 1948 r. został aresztowany wraz ze swoimi współpracownikami: Władysławem Czarneckim i Heinrichem Gerlichem, przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu, pod zarzutem przygotowywania spisku oraz  sabotażu gospodarczego. W trakcie śledztwa został poddany torturom, którymi wymuszono przyznanie się do winy. Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu wyrokiem z 28 maja 1949 r. skazał Szwejcera na karę śmierci, którą wykonano przez rozstrzelanie 14 lipca 1949 r. w Więzieniu nr 1 we Wrocławiu przy ul. Kleczkowskiej.

Szczątki Henryka Szwejcera zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w kwietniu 2012 r. na terenie cmentarza Osobowickiego we Wrocławiu.

Eugeniusz Tomasik ps. „Kruk”

Urodził się w Szczyrku w 1927 r. Był żołnierzem Zgrupowania Oddziałów Leśnych VII. Okręgu Wojskowego Narodowych Sił Zbrojnych kpt. Henryka Flamego „Bartka”. Służył w Samodzielnym Oddziale Leśnym im. „Szarego” dowodzonym przez Antoniego Bieguna ps. „Sztubak”. Został zamordowany we wrześniu 1946 r. pod Malerzowicami Wielkimi w dawnym majątku Scharfenberg przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa w ramach operacji o kryptonimie „Lawina”.

Szczątki Eugeniusza Tomasika zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w październiku 2012 r. w pobliżu Malerzowic Wielkich na Opolszczyźnie.

Władysław Wójcik

Urodził się 21 maja 1908 r. w Borowej w powiecie radomszczańskim. Po 1945 r. współpracował z oddziałem Konspiracyjnego Wojsko Polskiego dowodzonym przez Henryka Glapińskiego ps. „Klinga”, który działał na obszarze powiatu radomszczańskiego. Na terenie leśniczówki Ewina ukrywał żołnierzy oraz przechowywał broń. Został aresztowany w kwietniu 1946 r. i wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z 10 maja 1946 r. skazany na 10 lat pozbawienia wolności. Zmarł 8 stycznia 1950 r. w trakcie odbywania kary w więzieniu w Szczecinie.

Szczątki Władysława Wójcika zostały odnalezione w wyniku prac poszukiwawczych prowadzonych przez IPN w kwietniu 2021 r. na terenie Cmentarza Centralnego w Szczecinie przy ul. Ku Słońcu.

Zobacz także