Watykan: będzie 20 nowych kardynałów

W sobotę 27 sierpnia Ojciec Święty włączy do Kolegium Kardynalskiego 20 purpuratów, w tym 16 poniżej 80. roku życia, posiadających prawo do udziału w ewentualnym konklawe. Natomiast 29 i 30 sierpnia w Nowej Auli Synodalnej zgromadzą się na konsystorzu nadzwyczajnym wszyscy kardynałowie, aby „zastanowić się nad nową konstytucją apostolską „Praedicate Evangelium”, o reformie Kurii Rzymskiej.

Zwyczajny konsystorz publiczny będzie ósmym za pontyfikatu Franciszka, a 27 sierpnia liczba kardynałów-elektorów wzrośnie do 132 (w tym 83 mianowanych przez papieża Franciszka). Jak wiadomo Paweł VI postanowił, że liczba uczestników konklawe nie powinna przekraczać 120. Należy zatem podkreślić, że do końca bieżącego roku liczba purpuratów uprawionych do udziału w ewentualnym konklawe zmniejszy się o sześciu (kard. Gregorio Rosa Chávez z Salwadoru ukończy 80 lat 3 września; kard. Rubén Salazar Gómez z Kolumbii – 22 września; kard. Giuseppe Bertello z Watykanu – 1 października; kard. Gianfranco Ravasi z Watykanu – 18 października; kard. André Vingt-Trois z Francji – 7 listopada; kard. Óscar Rodríguez Maradiaga SDB z Hondurasu – 29 grudnia). W kolejnym roku – 2023 wiek 80 lat ukończy jedenastu purpuratów.

Trzeci nadzwyczajny konsystorz papieża Franciszka

Choć zapowiadając spotkanie kardynałów Ojciec Święty nie mówił o nadzwyczajnym konsystorzu, to 29 i 30 sierpnia faktycznie dojdzie do takiego wydarzenia. Papież nazwał je spotkaniem wszystkich kardynałów, aby zastanowić się nad nową konstytucją apostolską „Praedicate Evangelium”. Spełnia to warunki dla zwołania nadzwyczajnego konsystorza.

Paragraf 353 Kodeksu Prawa Kanonicznego mówi, że „konsystorze bywają zwyczajne lub nadzwyczajne”. Kodeks następnie określa:

§ 2 Na konsystorz zwyczajny są zwoływani wszyscy kardynałowie, przynajmniej przebywający w Rzymie, w celu skonsultowania z nimi niektórych ważniejszych spraw, częściej jednak się zdarzających, albo dla dokonania niektórych szczególnie uroczystych aktów.

§ 3. Na konsystorz nadzwyczajny, który odbywa się wtedy, gdy przemawiają za tym szczególne potrzeby Kościoła lub konieczność rozważenia poważniejszych spraw, zwołuje się wszystkich kardynałów.

§ 4. Tylko konsystorz zwyczajny, na którym są dokonywane pewne uroczyste akty, może być publiczny, a więc taki, na który oprócz kardynałów dopuszcza się prałatów, przedstawicieli społeczności świeckich oraz innych zaproszonych.

Oczywiście 29 i 30 sierpnia na refleksji nad „Praedicate Evangelium” nie będzie wszystkich 226 kardynałów.

>>> Jasna Góra: prezentacja syntezy krajowej Synodu o synodalności [DOKUMENT]

Na pewno będzie tam większość ze 132 elektorów. Łatwo przewidzieć, że absencje w tej kategorii będą minimalne. Natomiast wśród 94 purpuratów, którzy nie posiadają prawa do udziału w ewentualnym konklawe zapewne wielu zrezygnuje, czy to z powodu niemożności fizycznej, ciężkiej choroby czy długiego pobytu w szpitalu. W wielu krajach podróż do Rzymu i pobyt Wiecznym Mieście to decyzje podejmowane z dużą ostrożnością ze względu na wysokie koszty, ryzyko powikłań związanych z pandemią koronawirusa oraz wysokie letnie temperatury. Można założyć obecność 145-150 kardynałów.

Spotkanie, niezależnie od tego, jak zostanie nazwane i jak zostanie przedstawione, będzie w rzeczywistości, kanonicznie, konsystorzem nadzwyczajnym (oczywiście nie publicznym), trzecim za pontyfikatu papieża Franciszka.

Konsystorze nadzwyczajne od 1979 roku

Do ośmiu zwyczajnych konsystorzy publicznych papieża Franciszka mających na celu kreowanie kardynałów należy dodać dwa konsystorze nadzwyczajne.

Na pierwszym, który zgromadził kardynałów w dniach 20-21 lutego 2014 r., aby wypowiedzieli się na temat rodziny, relatorem był kardynał Walter Kasper.

Podczas swego drugiego konsystorza nadzwyczajnego, 12 lutego 2015 r.t, poświęconego reformie Kurii Rzymskiej, Ojciec Święty powiedział, że jej „zamierzonym celem jest sprzyjanie większemu zharmonizowaniu prac poszczególnych dykasterii i biur, żeby osiągnąć bardziej efektywną współpracę w tej absolutnej transparencji, która buduje autentyczną synodalność i kolegialność”.

Benedykt XVI nigdy nie zwołał nadzwyczajnego Konsystorza.

Natomiast św. Jan Paweł II uczynił to sześć razy, nakłaniając kardynałów do omówienia spraw wielkiej wagi, które następnie odcisnęły swoje piętno na historii minionych 40 lat życia Kościoła.

1) 5 – l 9 listopada 1979; obecnych 120 kardynałów

Tematy:

– Odnowienie Kurii Rzymskiej

– Relacja Kościół a kultura

– Sytuacja finansowa Stolicy Apostolskiej

2) 23 – 26 listopada 1982 r.; obecnych 97 kardynałów

Tematy:

– Lepsza organizacja i bardziej zadowalające funkcjonowanie Kurii Rzymskiej

– Rewizja Kodeksu Prawa Kanonicznego

– finanse watykańskie

Na zakończenie papież ogłosił Nadzwyczajny Rok Święty Odkupienia (25 marca 1983 – 22 kwietnia 1984).

3) 21 – 23 listopada 1985 r.; obecnych 122 kardynałów

Tematy:

– Zarys i pierwsza struktura konstytucji apostolskiej „Pastor bonus”, którą Ojciec Święty promulgował w 1988 r.

4) 4 – 6 kwietnia 1991 r.; obecnych 120 kardynałów

Tematy:

– Kościół wobec aktualnych zagrożeń życia – Głoszenie Chrystusa, jedynego Zbawiciela, a wyzwanie sekt

5) 13 – 14 czerwca 1994 r.; obecnych 114 kardynałów

Temat:

– Przygotowanie do Jubileuszu Roku 2000

6) 21 – 23 maja 2001 – obecnych 160 kardynałów

Temat:

– Perspektywy Kościoła na trzecie tysiąclecie w świetle „Novo millennio ineunte”

7) 20-21 lutego 2014, obecnych 150 kardynałów.

Temat:

– Kwestie małżeństwa i rodziny w perspektywie dwóch synodów o rodzinie

8) 12-13 lutego 2015, obecnych 165 kardynałów

Temat:

– Kwestie proponowanej reformy Kurii Rzymskiej.

Konsystorz nadzwyczajny 2022

Konsystorz nadzwyczajny 29 i 30 sierpnia otworzy pozdrowienie dziekana Kolegium Kardynalskiego, kard. Giovanniego Battisty Re, przemówienie Ojca Świętego i sprawozdanie na temat „Praedicate Evangelium”, prawdopodobnie autorstwa któregoś z kardynałów.

>>> Ukraina: w związku ze słowami papieża do MSZ zaproszono nuncjusza apostolskiego

Jak zauważają watykaniści, chociaż podobnie jak w 1985 roku kardynałowie będą mówili o reformie Kurii Rzymskiej, to przed 37 laty kardynałowie zaczęli wymieniać między sobą poglądy, w sposób szeroki i ogólny, w momencie, gdy rodziła się idea reformy po reformie posoborowej św. Pawła VI. Obecnie, na drugim nadzwyczajnym konsystorzu papieża Franciszka, kardynałowie będą mówić o dokumencie, który już został promulgowany i już obowiązuje.

Oczywiście dla żadnego z nich nie jest to dokument nieznany. Wszyscy mieli okazję, na różne sposoby, uczestniczyć w tworzeniu nowej konstytucji. Nowość polega na tym, że będą mogli przedyskutować tę kwestię zbiorowo, twarzą w twarz, jak to się robi w kongregacjach poprzedzających konklawe i z pewnością podczas samego konklawe.

Zasadniczy temat zbliżającego się konsystorza można streścić w jednym pytaniu: jaką strukturę należy stworzyć jako służbę, jako prawdziwą diakonię, aby wspomagać Biskupa Rzymu w rządzeniu Kościołem, któremu przewodniczy w miłości?

Z tego, co można zebrać w niektórych kręgach watykańskich, kardynałowie udzielą poparcia reformie Franciszka, która jest akceptowana. Wszyscy jednocześnie zwrócą uwagę, że sukces – skuteczność i efektywność instrumentu – będzie można zmierzyć dopiero z upływem czasu i dlatego nie będzie można dokonać ogólnej oceny przed upływem pięciu lat.

Na konsystorzu nadzwyczajnym większość obecnych kardynałów będzie z nominacji Franciszka. Na drugim miejscu znajdą się mianowani przez Benedykta XVI, a na końcu bardzo nieliczni mianowani przez św. Jana Pawła II. W pierwszym nadzwyczajnym konsystorzu Franciszka, w lutym 2014 roku, było dokładnie odwrotnie. Dlatego niektórzy obserwatorzy przewidują, że podczas tych dwóch dni konsystorza pojawią się prawdziwi papabili i prawdopodobne trendy wyborcze.

O ile wiemy, na nadzwyczajnym konsystorzu nie będzie żadnych przemówień, planowanych interwencji ani sprawozdań. Zamiast tego będzie już złożony raport biskupa Marco Mellino, sekretarza Rady Kardynałów. Dotyczy on reformy Kurii i tego, jak musi ona ewoluować. Następnie kardynałowie powinni zostać zorganizowani w grupy językowe, podobnie jak to się dzieje podczas prac Synodu Biskupów, aby przedyskutować między sobą, a następnie pozostawić wszystko raportowi relatorów, którzy wyciągną wnioski.

Nowe reformy?

Nie wiemy jeszcze, czy papież Franciszek wprowadzi kolejne reformy podczas konsystorza. Może jednak dojść do modyfikacji norm dotyczących tzw. sede vacante, czyli sytuacji prawnej w okresie po śmierci czy rezygnacji papieża z dalszego pełnienia swej posługi, koniecznej ze względu na to, że „Praedicate Evangelium”, czyli konstytucja apostolska regulująca funkcjonowanie Kurii, odwołała niektóre podstawowe urzędy działające podczas sede vacante, takie jak Kamera Apostolska.

Ale mówi się też o reformie zasad samego konklawe, zwłaszcza kongregacji generalnych czy spotkań poprzedzających konklawe. Kardynałowie – elektorzy mają pracować w grupach językowych i pozostawić wszystko w rękach sprawozdawców. Byłaby to bardzo znacząca reforma kongregacji generalnych, które tym samym straciłyby swoje dotychczasowe cechy obrad gremialnych.

Inną kwestią może być także dyskusja nad rolą papieża, który zrezygnował z dalszego pełnienia posługi Piotrowej, czy sytuacji, gdy papież może być obiektywnie niezdolny do rządzenia. Jest to kwestia kluczowa, biorąc pod uwagę postęp medycyny, który pozwala osobom z ciężkimi chorobami, takimi jak choroba Alzheimera, żyć przez wiele lat. Jeśli tego typu stan dopadnie papieża, to co należy zrobić?

Kardynał Oscar Andrés Rodriguez Maradiaga, koordynator prac Rady Kardynałów, również oświadczył 5 maja, że kwestia rezygnacji była tematem poruszanym jedynie podczas sesji roboczych Rady. To, co Kodeks Prawa Kanonicznego przewiduje w kwestii rezygnacji papieża, będzie musiało być uregulowane bardziej kompleksowo. Przestudiowanie niektórych możliwych reform powierzono jezuicie o. Gianfranco Ghirlandzie, kanoniście bardzo bliskiemu papieżowi Franciszkowi, który również zostanie mianowany kardynałem.

Kto zostanie kardynałem?

Arthur Roche (Anglia, Wielka Brytania)

Arthur Roche urodził się 6 marca 1950 r. w Batley, w północnej Anglii. Święcenia kapłańskie przyjął w 1975 r. dla diecezji Leeds. Po trzyletnim stażu duszpasterskim w Barnsley został skierowany do kurii diecezjalnej, gdzie był sekretarzem biskupa. Rok później został mianowany wicekanclerzem Kurii. Od 1982 r. był wikariuszem parafii katedralnej, zaś w 1989 r. otrzymał nominację na proboszcza parafii św. Wilfrida. Dwa lata później wyjechał do Rzymu i podjął studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Uzyskując licencjat kanoniczny z teologii. Niedługo potem został ojcem duchownym w tamtejszym Kolegium Angielskim. W 1982 r. był koordynatorem wizyty papieża Jana Pawła II w Wielkiej Brytanii, w latach 1996-2001 sekretarzem generalnym Konferencji Biskupiej Anglii i Walii, a następnie od 2001 r. biskupem pomocniczym archidiecezji westminsterskiej w Londynie. W 2002 r. został biskupem koadiutorem diecezji Leeds, w której rządy jako ordynariusz objął w 2004 r. W 2012 r. papież Benedykt XVI mianował go sekretarzem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, zaś Franciszek w 2021 r. prefektem tej kongregacji.

Lazzaro You Heung-sik (Korea Południowa)

Lazzaro You Heung-sik urodził się 17 listopada 1951 r. w Nonsan, w prowincji Chungcheongnam-do w zachodniej części Korei Południowej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1979 r. Studiował na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Był m.in. wikariuszem w katedrze w Daejeon, dyrektorem domu rekolekcyjnego, wykładowcą i rektorem uniwersytetu katolickiego w tym mieście. Związał się też z ruchem Focolari. W 2003 r. został mianowany biskupem koadiutorem Daejeon. W 2005 r. został biskupem Daejeon. Był przewodniczącym Komitetu ds. Duszpasterstwa Migrantów i Zagranicznych Mieszkańców Korei oraz podkomitetu ds. Duszpasterstwa Pielgrzymek i Sanktuariów Konferencji Biskupów Katolickich Korei (CBCK). Był również członkiem Komisji Episkopatu ds. Duchowieństwa i Zakonników, Komisji Episkopatu ds. Społecznych oraz Specjalnej Komisji Episkopatu ds. Beatyfikacji i Kanonizacji. W 2014 r. gościł papieża Franciszka podczas VI Azjatyckiego Dnia Młodzieży w Daejeon. W 2021 r. został mianowany prefektem Kongregacji ds. Duchowieństwa.

Fernando Vérgez Alzaga LC (Hiszpania)

Fernando Vérgez Alzaga urodził się 1 marca 1945 r. w Salamance. W 1965 r. złożył śluby wieczyste w Zgromadzeniu Legionistów Chrystusa (LC) i w nim w 1969 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał licencjaty kanoniczne z filozofii i teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie oraz dyplom Szkoły Archiwistyki przy Tajnym Archiwum Watykańskim. W 1972 r. rozpoczął pracę w Stolicy Apostolskiej – najpierw w Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, skąd w kwietniu 1984 r. przeszedł do Papieskiej Rady ds. Świeckich. W 2004 r. został kierownikiem jednej z sekcji w biurze internetu, po czym w 2008 r. Benedykt XVI mianował go szefem Dyrekcji Telekomunikacji Watykanu. W 2013 r. Franciszek mianował go sekretarzem generalnym Gubernatoratu Państwa Watykańskiego, wyniósł go do godności biskupa tytularnego i udzielił mu osobiście sakry biskupiej w bazylice watykańskiej. W 2021 r. papież mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego oraz przewodniczącym Gubernatoratu Państwa Watykańskiego.

Biskupi diecezjalni:

Jean-Marc Aveline, arcybiskup Marsylii (Francja)

Jean-Marc Aveline urodził się 26 grudnia 1958 r. w Sidi Bel Abbès w Algierii. W 1977 r. wstąpił do seminarium międzydiecezjalnego w Awinionie, gdzie odbył pierwszy cykl teologii, a następnie studiował w Séminaire des Carmes w Paryżu, studiując teologię w Instytucie Katolickim, uzyskując w 2000 r. doktorat z teologii. Uzyskał również licencjat kanoniczny z filozofii na uniwersytecie Paris I i Paris IV Sorbonne. Święcenia kapłańskie przyjął w 1984 r. jako kapłan archidiecezji marsylskiej. Łączył pracę naukowo-dydaktyczną z pracą duszpasterską. Od 2007 r. był wikariuszem generalnym archidiecezji marsylskiej. W latach 2008-2012 był konsultorem Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. W 2013 r. papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji marsylii, a w 2019 r. arcybiskupem Marsylii.

Peter Ebere Okpaleke, biskup Ekwulobia (Nigerii)

Peter Ebere Okpaleke urodził się 1 marca 1963 r. w Amesi, w stanie Anambra. W 1983 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Bigard Memorial w Ikot-Ekpene i Enugu, gdzie w latach 1983-1992 studiował filozofię i teologię. Święcenia kapłańskie przyjął 1990 r. w diecezji Awka. W ciągu dwudziestu lat po święceniach pełnił wiele różnych funkcji duszpasterskich i administracyjnych, m.in. kapelana uniwersyteckiego, proboszcza parafii, administratora finansów diecezjalnych, kanclerza diecezji, sekretarza i członka zarządu diecezji. Studiował również prawo kanoniczne w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża. 7 grudnia 2012 r. papież Benedykt XVI mianował ks. Okpaleke biskupem Ahiara w Nigerii. 21 maja 2013 r. Okpaleke przyjął sakrę. Z powodu sprzeciwu wobec jego nominacji, konsekracja odbyła się poza diecezją, w Wyższym Seminarium Duchownym w Ulakwo w archidiecezji Owerri. Miejscowe duchowieństwo i parafianie sprzeciwili się jego nominacji i uniemożliwili mu wejście do katedry, aby odbyć ingres, ponieważ bp Okpaleke nie pochodził z tego obszaru etnicznego. 9 czerwca 2017 roku papież Franciszek dał duchownym z diecezji 30 dni na napisanie listu obiecującego posłuszeństwo i przyjęcie bp. Okpaleke jako swojego biskupa lub zagroził im suspensą. Duchowni wysłali listy z przeprosinami, ale nadal protestowali przeciwko temu, co postrzegali jako dyskryminację rasową. 19 lutego 2018 roku papież Franciszek przyjął rezygnację bpa Okpaleke z funkcji biskupa Ahiary. 5 marca 2020 r., nieco ponad dwa lata po przyjęciu rezygnacji Ojciec Święty mianował go biskupem diecezji Ekwulobia, nowo utworzonej diecezji w stanie Anambra, która wcześniej miała swoje terytorium pod jurysdykcją diecezji Awka. Bp Okpaleke odbył tam ingres 29 kwietnia 2020 r.

Leonardo Ulrich Steiner OFM, arcybiskup Manaus (Brazylia)

Leonardo Ulrich Steiner urodził się, 6 listopada 1950 r. w Forquilhinha, w stanie Santa Catarina. Święcenia kapłańskie przyjął w 1978 r. w Zakonie Braci Mniejszych. Studiował w Rzymie w Papieskim Ateneum Antonianum, gdzie uzyskał doktorat (2001) z filozofii. W latach 1999-2003 był sekretarzem generalnym Antonianum. Po powrocie do Brazylii został wikariuszem parafialnym w Kurytybie, wykładał na Wydziale Filozoficznym św. Bonawentury. W 2005 r. papież Jan Paweł II mianował go przełożonym prałatury terytorialnej São Félix. W latach 2007-2011 był członkiem Komisji Duszpasterskiej Episkopatu ds. życia konsekrowanego Konferencji Episkopatu Brazylii oraz wiceprzewodniczącym regionu Oeste-2. W 2011 r. został wybrany na sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Brazylii. Funkcję tę pełnił do 2019 r. W 2011 r. papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym Brasílii, a papież Franciszek w 2019 r. – arcybiskupem metropolitą Manaus. W 2022 r. został wiceprzewodniczącym Konferencji Kościelnej Amazonii.

Filipe Neri António Sebastião do Rosário Ferrão, arcybiskup Goa i Damão (Indie)

Filipe Neri António Sebastião do Rosário Ferrão urodził się 20 stycznia 1953 r. Studia rozpoczął w Seminarium Matki Bożej w Saligao, a następnie wstąpił do Papieskiego Seminarium Duchownego w Pune. Ukończył filozofię i teologię. Biegle włada językami: konkani, angielskim, portugalskim, włoskim, francuskim i niemieckim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1979 r. Po kilku latach pracy duszpasterskiej został wysłany na studia podyplomowe do Rzymu i w 1988 r. uzyskał licencjat kanoniczny z teologii, ze specjalizacją w teologii biblijnej, na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim. W 1991 r. uzyskał licencjat kanoniczny w Międzynarodowym Instytucie Lumen Vitae w Brukseli, afiliowanym przy Katolickim Uniwersytecie w Leuven. Po powrocie do kraju był dyrektorem Diecezjalnego Centrum Apostolstwa Świeckich oraz wikariuszem biskupim dla północnej części archidiecezji. W 1993 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Goa i Damão, a w 2003 r. arcybiskupem Goa i Damão. W ramach Konferencji Biskupów Katolickich Indii abp Ferrão był przewodniczącym Komisji ds. Świeckich oraz (w latach 2014-2018) drugim wiceprzewodniczącym tej Konferencji, a także doradcą kościelnym Ogólnoindyjskiej Unii Katolickiej i Wspólnot Życia Chrześcijańskiego. Z kolei w ramach Ogólnoindyjskiej Konferencji Biskupów Katolickich Indii obrządku łacińskiego był jej wiceprzewodniczącym (2011-2019), a od 2019 r. jest jej przewodniczącym.

Anthony Poola, arcybiskup Hajdarabadu (Indie)

Anthony Poola urodził się 15 listopada 1961 r. w Poluru. Święcenia kapłańskie przyjął w 1992 r. jako kapłan diecezji Cuddapah. Po dziewięciu latach pracy duszpasterskiej w różnych parafiach, został w 2001 r. skierowany na studia teologiczne na Loyola University w Chicago. Pracował jednocześnie w tamtejszym kościele św. Genowefy. Dwa lata później, po powrocie do swej diecezji, został dyrektorem Chrześcijańskiej Fundacji na rzecz Dzieci i Osób Starszych. Był też konsultorem diecezjalnym, sekretarzem ds. edukacji, zastępcą administratora szkół katolickich i koordynatorem programu stypendialnego. W 2008 r. z nominacji Benedykta XVI został biskupem diecezji Kurnool. W 2020 r. papież Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Hajdarabadu.

Paulo César Costa, arcybiskup Brasílii (Brazylia)

Paulo César Costa urodził się 20 czerwca 1967 roku w Valença w stanie Rio de Janeiro. W 1992 r. przyjął święcenia kapłańskie w swej rodzinnej diecezji Valença. Otrzymał doktorat z teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Był wikariuszem i proboszczem kilku parafii. W 2007 r. został rektorem diecezjalnego seminarium duchownego w Nova Iguaçu. Był też doradcą komisji doktrynalnej episkopatu Brazylii, wykładał w Krajowym Instytucie Duszpasterskim i kierował Wydziałem Teologii na Papieskim Uniwersytecie Katolickim w Rio de Janeiro. W 2010 r. Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Rio de Janeiro, której został wikariuszem generalnym i odpowiedzialnym za wikariat podmiejski. Od 2016 r. był biskupem diecezji São Carlos, wchodził w skład rady stalej episkopatu, a w 2020 r. został arcybiskupem metropolitą Brasílii i członkiem Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej.

Richard Kuuia Baawobr M. Afr., biskup Wa (Ghana)

Richard Kuuia Baawobr urodził się 21 czerwca 1959 r. w Nandom w północnej Ghanie. W 1979 r. wstąpił do ojców białych (Zgromadzenia Misji Afrykańskich). Nowicjat odbył we Fryburgu w Szwajcarii. Studiował teologię w instytucie swego zgromadzenia w Totteridge koło Londynu. W 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie jako duchowny diecezji Wa. Wyjechał jako misjonarz do Demokratycznej Republiki Konga, gdzie pracował w Livulu w archidiecezji Kinszasa. Od 1991 r. studiował egzegezę biblijną w Rzymie, a także odbył formację z duchowści ignacjańskiej u jezuitów we Francji. W latach 1996-1999 był mistrzem nowicjatu w Kahangala w Tanzanii, a od 1999 r. pracował w seminarium w Tuluzie. W 2004 r. obronił doktorat z nauk biblijnych i został wybrany asystentem generalnym swego zgromadzenia. Od 2010 r. był – jako pierwszy Afrykanin w historii – przełożonym generalnym ojców białych. W 2016 r. papież Franciszek mianował go biskupem diecezji Wau.

William Goh Seng Chye, arcybiskup Singapuru (Singapur)

William Goh Seng Chye (吳成才) urodził się 25 czerwca 1957 r. w Singapurze. Do kapłaństwa przygotowywał się w Singapurze i Penangu w Malezji. Święcenia kapłańskie przyjął w 1985 r. Był wikariuszem w parafii Świętego Krzyża, po czym wyjechał do Rzymu, gdzie studiował teologię na papieskich uniwersytetach: Urbaniańskim i Gregoriańskim. PO powrocie do Singapuru pracował w seminarium duchownym jako formator i wykładowca teologii dogmatycznej, a w końcu został jego rektorem. Jednocześnie był proboszczem parafii św. Anny., teologicznym doradcą Federacji Azjatyckich Konferencji Biskupich, kierownikiem duchowym w ośrodku duchowości katolickiej, udzielał się w duszpasterstwie młodzieży i ruchu Odnowy w Duchu Świętym. W 2012 r. został arcybiskupem koadiutorem, zaś w 2013 r. arcybiskupem Singapuru. Od 2015 r. stoi na czele prezydenckiej Rady ds. Praw Mniejszości.

Adalberto Martínez Flores, arcybiskup Asunción (Paragwaj)

Adalberto Martínez Flores urodził się w 8 lipca 1951 r. w Asunción. Po studiach z zarządzania i ekonomii w Paragwaju wyjechał na kurs językowy do Waszyngtonu, gdzie podjął jednocześnie studia z filozofii w Oblate College. Zaangażował się wówczas w prace duszpasterstwa katolików języka hiszpańskiego. Wyjechał do Włoch, gdzie uczęszczał do międzynarodowej szkoły duchowości, prowadzonej przez Dzieło Maryi we Frascati. Ukończył także studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Od 1981 r. mieszkał w Argentynie, gdzie był m.in. przewodniczącym Organizacji Współpracy Społecznej, która zapewniała noclegi osobom poddającym się dializie nerek, a także prowadziła stołówki dla dzieci i ubogich dorosłych. W 1984 r. wyjechał na Amerykańskie Wyspy Dziewicze, gdzie w 1985 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był duszpasterzem w Saint Croix i w St. Thomas do 1994 , po czym wrócił do Paragwaju. Był proboszczem w Asunción, duszpasterzem młodzieży i sekretarzem pierwszego synodu archidiecezjalnego. W 1997 r. został biskupem pomocniczym archidiecezji Asunción, w 2000 r. pierwszym biskupem diecezji San Lorenzo, w 2007 r. biskupem diecezji San Pedro Apóstol, w 2012 r. biskupem polowym, w 2018 r. biskupem diecezji Villarrica, a w 2022 r. arcybiskupem metropolitą Asunción. W latach 1997-2007 był koordynatorem krajowym duszpasterstwa młodzieży, w latach 2005-2015 sekretarzem generalnym konferencji episkopatu, a od 2018 r. jest jej przewodniczącym.

Robert W McElroy, biskup San Diego w Kalifornii (USA)

Robert W McElroy urodził się 5 lutego 1954 r. w San Francisco. Studiował historię na Uniwersytecie Harvarda i na Uniwersytecie Stanforda, zaś teologię w Seminarium św. Patryka w Menlo Park i w Jezuickiej Szkole Teologicznej Uniwersytetu Santa Clara w Berkeley. W 1986 r. uzyskał doktorat w zakresie teologii moralnej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W 1980 r. przyjął święcenia kapłańskie w archidiecezji San Francisco. Pracował w parafii św. Cecylii w San Francisco. W latach 1982-1985 pełnił funkcję sekretarza arcybiskupa Johna Quinna. Od 1997 do 2010 roku był proboszczem kościoła św. Grzegorza w San Mateo. W 2005 r. opublikował artykuł na temat odmawiania Eucharystii urzędnikom państwowym z powodu ich pozycji politycznej. Skrytykował tych, którzy przyjmują to, co nazwał „stanowiskiem sankcji”, Ostrzegał, że nakładanie sankcji na jednostki szkodzi Kościołowi, ponieważ sprawia wrażenie przymusu, wzmacnia argument zwolenników aborcji, że Kościół próbuje narzucić swoje przekonania religijne całemu społeczeństwu, bagatelizuje szeroki zakres programu społecznego Kościoła i ma tendencję do „stawiania Kościoła w roli strony w amerykańskim systemie politycznym”. W 2010 r. został biskupem pomocniczym San Francisco, a w 2015 r. biskupem San Diego. Bp McElroy jest powszechnie uważany za zwolennika papieża Franciszka. Często i obszernie pisał na temat nierówności społecznych i misji Kościoła w zakresie sprawiedliwości społecznej. W swoim pierwszym publicznym wystąpieniu w San Diego zobowiązał się do orędownictwa w sprawie bezdomnych, wspierania kompleksowej reformy imigracyjnej i zakazania posługi duchownej lub innego zatrudnienia w diecezji osobom, które wykorzystywały małoletnich.

Virgílio do Carmo da Silva, arcybiskup Dili (Timor Wschodni)

Virgílio do Carmo da Silva urodził się 27 listopada 1967 r. w Venilale, w diecezji Baucau. Wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego. Studiował filozofie i teologię w Manili na Filipinach i na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1998 r. Był mistrzem nowicjatu, dyrektorem szkoły technicznej, a od 2015 r. prowincjałem salezjanów w Timorze Wschodnim i Indonezji. W 2016 r. papież Franciszek mianował go biskupem Dili, a w 2019 r. – po erygowaniu prowincji kościelnej Timoru Wschodniego – arcybiskupem metropolitą Dili.

Oscar Cantoni, biskup Como (Włochy)

Oscar Cantoni urodził się 1 września 1950 r. w Lennie, w prowincji Como, w Lombardii. Po ukończeniu studiów klasycznych w Papieskim Kolegium Gallio w Como, w 1970 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego. W 1975 r. przyjął święcenia kapłańskie w Como. Następnie powierzono mu odpowiedzialność za Diecezjalne Centrum Powołań, które sam stworzył i którym kierował do 1999 r. W 1986 r. został mianowany kierownikiem duchowym diecezjalnego seminarium teologicznego, a w 1991 r. delegatem biskupim do spraw dziewic konsekrowanych. W 2003 r. został mianowany wikariuszem biskupim ds. duchowieństwa. W 2005 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Crema. W tym samym roku bp Cantoni został wizytatorem seminariów włoskich. Jest też delegatem Konferencji Episkopatu Lombardii ds. duszpasterstwa powołań i seminariów. W 2016 r. papież Franciszek mianował go biskupem Como.

Giorgio Marengo, prefekt apostolski Ułan Bator (Mongolia)

Giorgio Marengo urodził się 7 czerwca 1974 r. w Cuneo w Piemoncie. Był skautem, uprawiał szermierkę i ukończył liceum klasyczne. Studiował filozofię na Wydziale Teologicznym Północnych Włoch i teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Q 2000 r. złożył śluby zakonne w Instytucie Misjonarzy Matki Bożej Pocieszenia, a w 2001 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 2016 r. zdobył doktorat z misjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim, na którym studiował w latach 2000-2006. Wysłany po święceniach kapłańskich jako misjonarz do Mongolii, został proboszczem parafii Matki Bożej Miłosierdzia w Arvajhėėr. Był też radcą regionalnym Azji i przełożonym swego zakonu na Mongolię. W 2020 r. papież Franciszek mianował go prefektem apostolskim Ułan Bator i biskupem tytularnym Castra Severiana. Będzie najmłodszym kardynałem Kościoła katolickiego.

Zasłużeni duchowni powyżej 80. roku życia:

Jorge Enrique Jiménez Carvajal CJM (Kolumbia)

Jorge Enrique Jiménez Carvajal urodził się 29 marca 1942 r. w Bucaramandze. Wstąpił do Zgromadzenia Jezusa i Maryi (CJM) – eudystów. Studiował filozofię i teologię w Bogocie. W 1967 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był wychowawcą w swym dawnym seminarium duchownym, pracował w Krajowym Sekretariacie Duszpasterstwa Społecznego przy konferencji episkopatu Kolumbii (1975-1978), wykładał w Instytucie Teologii Pastoralnej w Medellín (1979-1988), był przełożonym prowincji eudystów (1988-1992) i sekretarzem Latynoamerykańskiej i Karaibskiej Konferencji Zakonników (1989-1991). W 1992 r. został biskupem diecezji Zipaquirá. Był sekretarzem generalnym konferencji episkopatu Kolumbii (1993-1995), a następnie sekretarzem generalnym (1995-1999) i przewodniczącym (1999-2003) Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM). W 2002 r. został porwany przez kolumbijskich partyzantów z Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii (FARC), którzy chcieli wymienić go na swych uwięzionych bojowników. Po czterech dniach został uwolniony w wyniku błyskotliwej akcji wojska. W 2004 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem koadiutorem Kartageny (Cartagena de Indias). Na czele tej archidiecezji stanął w 2005 r. W 2021 r. przeszedł na emeryturę.

Arrigo Miglio (Włochy)

Arrigo Miglio urodził się 18 lipca 1942 roku w San Giorgio Canavese w Piemoncie. Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. W 1967 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był kolejno wikariuszem, proboszczem, dyrektorem domu rekolekcyjnego, a od 1981 r. wikariuszem generalnym swej rodzinnej diecezji Ivrea. Jednocześnie wykładał Pismo Święte na Wydziale Teologicznym Północnych Włoch i była asystentem kościelnym instytutu świeckiego Misjonarek Nieskończonej Miłości (Missionarie dell’Amore infinito). W 1990 r. został asystentem kościelnym włoskiego harcerstwa katolickiego. W 1992 r. Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Iglesias na Sardynii, w 1999 r. biskupem diecezji Ivrea. Był sekretarzem konferencji episkopatu Piemnotu i przewodniczył komitetowi naukowemu i organizacyjnemu Tygodni Społecznych włoskich katolików. W 2010 r. z nominacji Benedykta XVI został arcybiskpem Cagliari na Sardynii. Był przewodniczącym konferencji episkopatu Sardynii. Przeszedł na emeryturę w 2019 r.

Gianfranco Ghirlanda SJ (Włochy)

Gianfranco Ghirlanda urodził się 5 lipca 1942 r. w Rzymie. Już w czasie studiów prawniczych na uniwersytecie La Sapienza pracował dla Fiata. Jednak po ich ukończeniu wstąpił w 1966 r. do zakonu jezuitów, a w 1973 r.przyjął święcenia kapłańskie. Zdobył doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie od 1975 r. wykładał, kierował Wydziałem Prawa Kanonicznego (1995-2004), a w latach 2004-2010 był rektorem tej uczelni. Jednocześnie był konsultorem kilku dykasterii Kurii Rzymskiej i sędzią sadu apelacyjnego Państwa Watykańskiego. Ostatnio współpracował przy redakcji konstytucji apostolskiej „Praedicate Evangelium” reformującej kurię rzymską. Pracował również dla Stolicy Apostolskiej jako konsultor kilku kongregacji i synodów biskupów. Był sędzią Sądu Apelacyjnego Państwa Watykańskiego od 1993 do 2003 roku. Jest autorem licznych publikacji z dziedziny prawa kanonicznego.

Fortunato Frezza (Włochy)

Fortunato Frezza urodził się 6 lutego 1942 r. w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1966 r. jako kapłan diecezji Bagnoregio. Był wikariuszem parafii katedralnej, jednocześnie studiując teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Podjął następnie studia na Papieskim Instytucie Biblijnym, uwieńczone doktoratem. Był wykładowcą w seminarium w Viterbo i wikariuszem w bazylice Madonna della Quercia. Od 1971 do 1984 był proboszczem w Sipicciano, nadal wykładając na różnych uczelniach, m.in. na Gregorianie. Przez 11 lat grał też w lokalnej drużynie piłki nożnej, założył również pismo „Tuttinsieme”. W 1983 r. rozpoczął pracę w Sekretariacie Generalnym Synodu Biskupów, którego był długoletnim podsekretarzem (1997-2013). W tym czasie był też kapelanem w klasztorach sióstr trapistek, klarysek, benedyktynek, a także kapelanem drużyny piłkarskiej AS Roma (od 1986 r.). W 1994 r. został kapelanem klasztoru Mater Ecclesiae w Ogrodach Watykańskich i Stowarzyszenia Włoskich Lekarzy Katolickich w diecezji rzymskiej, a od 1999 r. był prałatem. W 2013 r. został kanonikiem kapituły bazyliki św. Piotra w Watykanie.

Zobacz także