Wigilia Paschalna we wspólnotach neokatechumenalnych

Dla wspólnot Drogi Neokatechumenalnej noc z Wielkiej Soboty na Wielką Niedzielę to czas Paschy – szczególnej celebracji liturgii wielkanocnej. Wzorem pierwszych chrześcijan, członkowie wspólnoty spędzają całą noc na wspólnej modlitwie.

Członkowie Drogi gromadzą się w kościołach na Eucharystii już wieczorem w Wielką Sobotę – około godziny 22. Przychodzą całymi rodzinami, także matki z niemowlętami w wózkach, z przygotowanym dla nich jedzeniem i pieluchami. Na kilka dni przed tym wydarzeniem, odbywają się katechezy dla dzieci, podczas których poznają one sens obchodzonego święta.

Elementem rozpoczynającym wielkanocne uroczystości jest Liturgia Światła. Obejmuje ona trzy obrzędy – poświęcenie ognia i przygotowanie paschału, procesję z paschałem i śpiew orędzia wielkanocnego.

Druga część to Liturgia Słowa. Składa się na nią dziewięć czytań – siedem ze Starego Testamentu i dwa z Nowego – oraz towarzyszące im psalmy responsoryjne i modlitwy. Ważnym elementem tej części uroczystości jest tzw. Echo Słowa, czyli moment podczas którego każdy z uczestników może podzielić się swoim świadectwem – doświadczeniami i przemyśleniami nt. konkretnego fragmentu Pisma Świętego.

Trzecią część stanowi Liturgia Chrzcielna, podczas której duchowni chrzczą dzieci ze wspólnoty przez całkowite, trzykrotne zanurzenie niemowlęcia w specjalnie przygotowanym basenie chrzcielnym. Wspólnota słynie ze swojej otwartości na życie i wielodzietnych rodzin, dlatego rzadko zdarza by podczas uroczystości nie było chrztu. W ramach liturgii chrzcielnej dokonuje się także odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych pozostałych uczestników celebracji.

Po odśpiewaniu „Alleluja” sprawowana jest Liturgia Eucharystyczna, czyli sakramentalna uczta, będąca owocem ofiary krzyżowej Jezusa Chrystusa. Członkowie Drogi przyjmują Komunię pod dwoma postaciami. Wigilia Paschalna może się zakończyć procesją rezurekcyjną i uroczystym śpiewem hymnu „Ciebie, Boga, wysławiamy”.

Po zakończeniu celebracji odbywa się agapa, czyli wspólnotowe świętowanie zmartwychwstania, na które każdy z uczestników przynosi wcześniej przygotowane przez siebie potrawy.

Całej liturgii towarzyszy bogata oprawa muzyczna, zapewniona przez tzw. kantorów. Kompozytorem pieśni Drogi Neokatechumenalnej jest Kiko Aguello – jeden z założycieli wspólnoty.

Charakterystycznym rysem liturgii wielkanocnej jest wyjątkowo radosna i rodzinna atmosfera. Uroczystość kończy się o świcie, kiedy to członkowie Drogi zaczynają „odliczanie” – z utęsknieniem czekając na następną Paschę.

„Przed pierwszą Eucharystią wielkanocną niektórzy bracia i siostry boją się, czy wytrzymają całą noc, a później liczą czas od Paschy do Paschy” – mówią członkowie wspólnoty.

Droga Neokatechumenalna przeznaczona jest dla ochrzczonych chrześcijan. Jej celem jest doprowadzenie do wiary dojrzałej i do tego by łaska chrztu stała się siłą przemieniającą życie człowieka. To przygotowanie nawiązuje do wczesnochrześcijańskiego katechumenatu, który przygotowywał dorosłych kandydatów do sakramentu chrztu.

Droga Neokatechumenalna powstała w latach 60. w Hiszpanii. Jej inicjator Kiko Arguello (ur. 1939)., utalentowany malarz zamieszkał w slamsach Madrytu, „społecznych katakumbach”, aby przepowiadać Ewangelię nędzarzom. W slumsach Kiko poznał Carmen Hernandez, która także zamieszkała w barakach i razem z Kiko zaczęli przepowiadać Ewangelię ludziom z marginesu społecznego. Tak zrodziła się wśród biednych pierwsza wspólnota, złożona z Cyganów, analfabetów, żebraków, byłych więźniów, prostytutek, itd. Wspólnota, gdzie uwidoczniona miłość Chrystusa Ukrzyżowanego, stała się znakiem.

Dzięki ówczesnemu arcybiskupowi Madrytu, Casimiro Morcillo, można było przenieść tę rzeczywistość na inne parafie Madrytu, Rzymu i innych krajów.

Do Polski Droga Neokatechumenalna dotarła w 1975 r. dzięki jezuicie o. Alfredowi Cholewińskiemu (zm. 1988), który będąc na studiach specjalistycznych w Rzymie brał udział w katechezach, organizowanych w pierwszej rzymskiej parafii Męczenników Kanadyjskich, gdzie rozpoczęła się Droga Neokatechumenalna. Katechezy zaczęto głosić w Wielkim Poście w Lublinie, wśród osób, związanych z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. W pierwszej ekipie katechistów był Stefano Gennarini, który do dziś jest odpowiedzialnym za Neokatechumenat w całym kraju.

foto. BenedyktyniSampor/flickr.com

Zobacz także