Wspólnota pozbawiona wspólnotowości [FELIETON]

Przyzwyczailiśmy się do tego, że mamy kościół pod nosem, że możemy iść do spowiedzi kiedy chcemy, iść na mszę świętą kiedy chcemy. Dzisiaj wszystko to, do czego się przyzwyczailiśmy przestaje być pewne. Nawet to, czy będziemy mogli fizycznie przyjąć sakrament. Nasi bracia we Włoszech już się o tym przekonali. Myślę, że nas czeka podobny scenariusz.

W niedzielnej Ewangelii jest opisana wzruszająca scena spotkania Jezusa z kobietą, z samarytanką, która szuka wody, szuka dostępu do czegoś, co sprawi, że nie będzie w nieskończoność pragnąć. – Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło? – dziwiła się. Czy Pan Bóg jest rzeczywiście większy, niż nasze lęki i obawy, czy sobie teraz poradzimy?

„Powiedział im Jezus: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. Czyż nie mówicie: „Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa?” Oto powiadam wam: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak się bielą na żniwo” (J 4, 5-42).

Wielki Post to czas nawrócenia, słyszeliśmy w Środę Popielcową, by „prostować ścieżki”. Teraz nadszedł czas, gdy trzeba powiedzieć „sprawdzam!”. Możemy trochę zobaczyć, w jakiej kondycji jest teraz nasza relacja do Boga. W co lub kogo NAPRAWDĘ wierzymy, teraz, w momencie, gdy możemy być pozbawieni fizycznego kontaktu z Eucharystią.

I wiecie co?

„Nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany (…). Bóg zaś okazuje nam swoją miłość właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas, gdy byliśmy jeszcze grzesznikami” (Rz 5, 1-2. 5-8).