Zakopane: abp Jędraszewski podniósł kościół św. Antoniego z Padwy do rangi archidiecezjalnego sanktuarium

Metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski podniósł w niedzielę kościół św. Antoniego z Padwy w Zakopanem do rangi archidiecezjalnego sanktuarium. „Niech przybywający tu wierni doznają pociechy w strapieniach i umocnienia w radościach” – powiedział w czasie uroczystości hierarcha.

W homilii abp Jędraszewski podkreślił, że św. Antonii jest „wzorem nieugiętej wiary i miłości, z jaką trzeba wychodzić do każdego człowieka”. „Uczy nas być blisko z Chrystusem; iść przez świat z prawdą, która zwycięża i nie bać się dziejowych burz” – powiedział kaznodzieja.

>>> Abp Jędraszewski apeluje o ponowne zawierzenie Polski Jezusowi i Maryi

W ocenie metropolity krakowskiego postawa św. Antoniego jest dziś niezwykle potrzebna. „Mamy nie lękać się Chrystusowej Ewangelii, z radością i miłością głosić ją światu, nie tracąc nadziei, że ci, którzy są daleko i z wrogością odnoszą się do symboli chrześcijańskiej wiary, powiedzą kiedyś na wzór św. Piotra: +Panie, ratuj mnie+” – powiedział abp Jędraszewski.

Życzył, by nowo ogłoszone sanktuarium św. Antoniego, stało się ważnym miejscem duchowego wzrostu. „Niech przybywający tu wierni doznają pociechy w strapieniach i umocnienia w radościach” – powiedział arcybiskup.

Świątynią św. Antoniego opiekują się ojcowie bernardyni. Początki działalności zakonu pod Tatrami sięgają roku 1902 roku, kiedy zakupiono w tym miejscu willę dla starszych i chorych zakonników. W związku z zamknięciem przez niemieckich okupantów kaplic w „Księżówce” i u sióstr urszulanek na Jaszczurówce, bernardyni pełnili posługę duszpasterską w swej kaplicy, gdzie sprawowali sakramenty i nabożeństwa. W 1950 r. rozpoczęto rozbudowę w stylu zakopiańskim dotychczasowej świątyni. W roku 1958 erygowano dom zakonny, a w 1984 r. utworzono parafię pw. św. Antoniego z Padwy.

Św. Antoni z Padwy był jednym z najbardziej cenionych kaznodziei XIII w. Urodził się w Lizbonie w 1195 r. Pomiędzy 15. a 20. rokiem życia wstąpił do Kanoników Regularnych św. Augustyna, którzy mieli swój klasztor na przedmieściu Lizbony. Spędził tam dwa lata, po czym przeniósł się do klasztoru w Coimbrze, obok Lizbony – był to drugi, najważniejszy ośrodek życia religijnego i kulturalnego w kraju. W roku 1220 opuścił on zakon kanoników i wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakonu Braci Mniejszych) z nadzieją wyjazdu na misje do Maroka i poniesienia tam śmierci męczeńskiej za głoszenie Ewangelii. Udzielał się w pracy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Szczególny dar wymowy gromadził przy nim wielkie tłumy. Zmarł w wieku 36 lat. Jego proces kanonizacyjny jest najkrótszym w historii Kościoła katolickiego. Wyniesiony został na ołtarze 30 maja 1232 przez papieża Grzegorza IX. 16 stycznia 1946 r. papież Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła.

W Zakopanem jest także sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej, sanktuarium Matki Bożej Objawiającej Cudowny Medalik, sanktuarium Świętej Rodziny.

Zobacz także