Jak zyskać odpust zupełny?

Odpust zupełny to darowanie wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy. Może on być wstawiennictwem i jest on wtedy ofiarowany za zmarłych. Opiera się on na dwóch prawdach Kościoła: świętych obcowaniu i skarbcu zasług Chrystusa. Co to dokładnie oznacza i jak go uzyskać?

Pierwsza z tych prawd mówi o wspólnocie wiernych. Wszyscy, razem ze świętymi i duszami czyśćcowymi, tworzymy Kościół. Możemy doświadczać pomocy ze strony świętych, czyli tych, którzy już osiągnęli niebo. Jednak zobowiązani jesteśmy też do pomocy duchowej tym, którzy utknęli w czyśćcu i cierpią w nim widząc Boga, ale jednak jeszcze nie mogąc doświadczyć ani Jego ani nieba.

Prawda o skarbcu zasług Chrystusa wiąże się z historią zbawienia. Jako ludzie mamy dług wdzięczności względem Boga. Sami, poprzez nasze dobre uczynki nie bylibyśmy w stanie spłacić zaciągniętego długu. Dlatego z pomocą przyszedł nam Jezus Chrystus. Oddał siebie: On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata (1J 2,2).

Poza odpustem zupełnym istnieje również odpust częściowy. Zależy to od tego, czy uwalnia on od kary w części czy w całości, o czym mówi dokument Indulgentiarum Doctrina. Osobę, która uzyskała odpust zupełny można porównać z dorosłym człowiekiem, który dopiero co otrzymał sakrament chrztu świętego. Gdyby taka osoba niedługo potem zmarła, wierzymy, że dostałaby się do nieba.

Jako wierni możemy uzyskać odpust zupełny tylko raz dziennie, chyba, że mowa o odpuście w godzinę śmierci. Jest kilka sposobów na takie „łatwe” codzienne odpusty poprzez:

• Adorację Najświętszego Sakramentu trwającą przynajmniej pół godziny lub
• Pobożną lekturę Pisma Świętego trwającą przynajmniej pół godziny lub
• Pobożne odprawienie Drogi Krzyżowej lub
• Wspólne odmówienie różańca w kościele, w kaplicy publicznej, w rodzinie, we wspólnocie zakonnej, w pobożnym stowarzyszeniu.

Istnieją trzy typy warunków, które należy spełnić do uzyskania odpustu: ogólne, szczegółowe i związane z danym odpustem.

Wśród ogólnych warunków znajdziemy między innymi bycie ochrzczonym, wolnym od ekskomuniki, w stanie łaski uświęcającej czy posiadanie chociaż ogólnej intencji uzyskania odpustu. Jak widzimy są to podstawowe wymagania, które powinien spełniać katolik zawsze, by podjęcie trudu modlitwy czy innych np. wielkopostnych praktyk było ważne.
Co do warunków szczegółowych, to wymaga się wykonania dzieła obdarzonego odpustem oraz trzech innych, stałych: spowiedzi sakramentalnej, komunii św. w dniu zyskania odpustu oraz modlitwy w intencjach Ojca Świętego w dniu zyskania odpustu (mowa tu o modlitwach Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo jeden raz, jednak można je zamienić na inne modlitwy). Zalicza się też do tych warunków wykluczenie wszelkiego przywiązania do grzechu, nawet powszedniego.

Może się to wydawać ciężkim zadaniem, jednak pocieszeniem niech będzie dla nas, że jeśli nie uda się wypełnić któregoś z warunków szczegółowych, odpust będzie liczony jako cząstkowy. Jest to nadal z wielkim pożytkiem dla nas lub dla dusz czyśćcowych. Gładzi on na pewno jakąś część dni czyśćcowych, które tym duszom pozostały, lub które nam przyjdzie przeczekać po śmierci.

Opracowane na podstawie: „Odpusty – co to właściwie jest? Tomasz Wytrwał OP”

Zobacz także