10 zwyczajów adwentowych, które warto praktykować

Adwent jest czasem oczekiwania i przygotowania na przyjście Zbawiciela. Zadaniem Kościoła jest jak najlepsze przygotowanie nas do jego przyjęcia. Czyni to poprzez liturgię i zwyczaje, które dobrze jest praktykować. 

Liturgia 
Adwent to pierwszy okres każdego nowego roku kościelnego. Chociaż kolor szat liturgicznych jest jest fioletowy, Adwent ma charakter bardziej refleksyjny niż pokutny. Przez większą jego część, aż do 16 grudnia włącznie, liturgia kieruje nas ku oczekiwaniu na powtórne przyjście Zbawiciela na końcu czasu. Ostatni tydzień z kolei (od 17 grudnia) to bezpośrednie przygotowanie do uroczystości Bożego Narodzenia. W trakcie całego Adwentu czytamy księgę proroka Izajasza, której przesłaniem jest nadejście Mesjasza, który wyzwoli Izraelitów. 

Roraty 
Roraty, czyli Msze św. wotywne sprawowane ku czci Najświętszej Maryi Panny są chyba najbardziej popularnym zwyczajem adwentowym w Polsce. Ich nazwa wzięła się od pierwszych słów introitu, czyli antyfony na wejście: „Rorate coeli”, czyli „Niebiosa rosę spuśćcie” sprawowane są zwyczajowo przed świtem. Mrok w kościele rozpraszają jedynie przyniesione przez ludzi świece. W czasie tych Mszy św. szczególnie łączymy się z Maryją, oczekując na przyjście Zbawiciela tak jak ona przez dwoma tysiącami lat. 

Wieniec adwentowy 
Wieniec adwentowy robiony jest zazwyczaj z gałązek świerku lub sosny i ma przebogatą symbolikę. Umieszczone są na nim cztery świece oznaczają cztery niedziele Adwentu. Każda z nich przypomina co innego. Pierwsza świeca to przebaczenie nieposłuszeństwa Adama i Ewy wobec Boga. Druga to symbol wiary narodu izraelskiego jako wdzięczność za dar Ziemi Obiecanej. Trzecia świeca odnosi się do radości króla Dawida, który celebruje przymierze z Bogiem. Czwarta symbolizuje nauczanie proroków, głoszących przyjście Mesjasza. Cały wieniec wyobraża jedność – rodziny lub ludu Bożego, który przygotowuje się do przyjścia Jezusa. 

>>>Adwentowy wieniec powstał, by rozświetlić smutki

Roratka 
Świeca adwentowa, czyli tzw. roratka w czasie Mszy św. roratnich uosabia Maryję, która zwiastuje nam nadchodzącą Światłość Świata – Jezusa. Jest to zazwyczaj długa biała świeca, przewiązana wstążką i udekorowana. Stawia się ją na ołtarzu, a zapalana jest dopiero w czasie hymnu „Chwała na wysokości Bogu”. W domach rodzinnych stawia się ją przy figurze Matki Bożej lub przy wieńcu adwentowym i zapalana na czas modlitwy. 

Lampiony 
Lampiony miały niegdyś funkcję czysto użytkową – dzieci oświetlały sobie drogę w drodze na Mszę św. roratnią. Obecnie spełniają raczej funkcję symboliczną – przypominają dzieciom przypowieść o roztropnych Pannach oczekujących z płonącymi lampami na przyjście Oblubieńca.

Wspólne śpiewanie pieśni adwentowych 
Warto znaleźć choć kwadrans w niedzielny wieczór, zasiąść wspólnie do stołu i pośpiewać pieśni adwentowe. Można to uczynić również w czasie wspólnej wieczornej modlitwy. Nie ma chyba bardziej integrującej czynności niż rodzinny śpiew. 

>>>Kilka pomysłów na adwentowe postanowienia

Przechodnia figura Matki Bożej 
Dziecko, którego serduszko z zapisanymi dobrymi uczynkami zostanie wylosowane po roratach, przyjmuje figurkę Matki Bożej na cały dzień do swojego domu. Wspólnie śpiewa się wtedy pieśni maryjne, odmawia się różaniec i inne modlitwy. Ten piękny zwyczaj pochodzi z Niemiec i nazywa się „Frauentragen”. 

Wspólne czytanie Pisma Świętego i żywotów świętych 
W trakcie Adwentu dobrze jest czytać Pismo Święte całą rodziną, szczególnie księgę proroka Izajasza mówiącą o przyjściu Mesjasza. Pobożne jest również czytanie żywotów świętych wspominanych przez Kościół w danym dniu.

Adwentowa spowiedź 
Adwent to czas oczekiwania i przygotowania. Robimy porządki, przygotowujemy potrawy, zdobimy choinki, przygotowujemy żłóbki itd. Dobrze jest również przygotować się duchowo, czyli przystąpić do sakramentu pojednania. W wielu parafiach uruchamiane są specjalne dyżury w konfesjonałach. 

Wielkie antyfony 
W ostatnim tygodniu Adwentu w trakcie Nieszporów pojawiają się tzw. wielkie antyfony rozpoczynające się wykrzyknikiem „O”. Te krótkie modlitwy przepełnione są obietnicami i zapowiedziami Mesjasza, pokazując jednocześnie rozwój historii zbawienia.

Zobacz także