Kuba: fenomen świętej Rity

Już po raz 166. w miejscowości Santa Rita, która obecnie wchodzi w skład naszej parafii w Jiguaní, świętowaliśmy odpust świętej z Cascii. Niektóre rzeczy, które widziałem, można określić jako cuda! 

Gdy w Polsce jeszcze mało kto wiedział o istnieniu św. Rity, to w kilkunastotysięcznym miasteczku na wschodnim krańcu Kuby oddawano jej cześć. W kościele ufundowanym w 1853 r. i poświęconym przez św. Antoniego Marię Clareta, gdy był on biskupem „Oriente” z siedzibą w Santiago de Cuba, przeżywaliśmy święto patronalne miejscowej wspólnoty. I chociaż na co dzień modlący się tu wierni to około 40 osób, trudno mówić w tym przypadku o zwykłym, lokalnym odpuście. Tego dnia kościół odwiedza kilka tysięcy osób, z czego spora część przyjeżdża z niekiedy nawet odległych diecezji. 

Dokładnie nie wiadomo, jak rozpoczął się kult św. Rity w tym miejscu. Udało mi się jedynie ustalić, że dawniej w tej miejscowości istniał mały garnizon wojsk hiszpańskich (w połowie XIX w. Kuba wciąż pozostawała pod władzą Hiszpanii) i żołnierze chcieli mieć również swój kościół. Znalazł się fundator, który zobowiązał się do pokrycia kosztów budowy świątyni pod warunkiem, że będzie ona dedykowana właśnie świętej z Cascii. Jednak wznieść kościół to jedno, a rozbudzić pobożność i nadać całej miejscowości nazwę od imienia patronki kościoła to już zupełnie inna sprawa. – Padre, z tego co nam przekazali parafianie z poprzednich lat wiemy tylko tyle, że od samego początku św. Rita gromadziła tutaj wiele osób, ale nie potrafię powiedzieć, dlaczego. To dla nas wszystkich pozostaje tajemnicą – wyjaśniła mi katechistka Graciela. – Przypuszczalnie jest to najstarszy kościół na Kubie dedykowany św. Ricie, więc, chociaż w Hawanie jest jej sanktuarium, to jednak i stamtąd przyjeżdżają do nas, aby prosić o wstawiennictwo naszą patronkę – dodała z dumą. I rzeczywiście w dzień odpustu i tym razem przyjechały autobusy z pielgrzymami z innych diecezji, a niektórzy musieli podróżować nawet 7–8 godzin. – Pierwsze osoby przyjechały dziś trochę po piątej rano i od tego czasu cały czas kościół odwiedzają kolejni – powiedział Rogelio, animator grupy młodzieży, a w dzień święta główny odpowiedzialny za organizację liturgii i modlitw. – Gdy tylko pojawi się nowa grupk,a proponujemy modlitwę, mówimy im też trochę o naszej świętej, wręczamy folderki z życiorysem i modlitwą – dodaje. Wszystko jest dobrze zorganizowane, chociaż całość jest sporym wyzwaniem logistycznym. 

Kilka godzin spędzonych tego dnia w kościele potwierdza to, co usłyszałem wcześniej. Cały czas, niezależnie od pory dnia, wchodzą i wychodzą kolejne osoby. Czasem to staruszka z różą w dłoni, innym razem dzieci wracające ze szkoły, wciąż jeszcze w mundurkach i z plecakami, chwilę później robotnik w kombinezonie białym od pyłu, który przyniósł sporej wielkości marmurowy gazon i od razu napełnił go kwiatami (nieopodal jest zakład produkujący elementy budowlane i ozdobne z marmuru i innego kamienia). – To była moja promesa, obietnica, gdy prosiłem o pewną łaskę dla mojej rodziny. Dziś, w święto św. Rity, przyszedłem ją wypełnić – powiedział z uśmiechem, wyjaśniając, co znaczy jego dar. Jedna rzecz jest dla mnie zupełnym fenomenem religijnym na Kubie, który widziałem dzięki św. Ricie: przychodziły też całe rodziny. Mama i tata z dziećmi… czasami też w towarzystwie pewnie babci czy cioci. Wśród pielgrzymów zauważalni byli też mężczyźni. Normalnie w kościołach mamy zdecydowaną większość kobiet, a tutaj święta z Cascii przyciąga również i ojców, mężów, młodzieńców… jak wieki wcześniej w jej własnej rodzinie. W kubańskich warunkach społecznych można to bez przesady określić mianem cudu. 

Przychodzących jest tylu, że już od kilku lat tego dnia odprawiane są dwie msze św., podczas gdy w główne święto Kuby, Matki Bożej z El Cobre, wciąż tylko jedna. A dziś biskup po porannej Eucharystii zasugerował, by w przyszłym roku pomyśleć o jeszcze jednej, trzeciej, wcześnie rano. No, zobaczymy… gdy św. Rita będzie chciała, to czemu nie! 

Zobacz także