Z Ewangelii na dziś: „Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: «Nie, lecz ma otrzymać imię Jan». Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię». Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kimże będzie to dziecię?». Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem” (Łk 1,57-66.80). 

Wspominamy narodzenie św. Jana Chrzciciela. Ewangelista Łukasz zapisał, że „ręka Pańska była z Nim”. To ważne doświadczenie na drodze wzrostu wiary, budowania indywidualnej relacji z Bogiem. Odkrycie, że jesteśmy ważni dla Boga i że „ręka Pańska jest z nami”. Że nie jesteśmy dla Boga kimś nieważnym, kropką z wielkiego tłumu, ale kimś nieobojętnym, indywidualnym, kogo On kocha i za kogo oddał życie na krzyżu. Ten moment dodaje skrzydeł. Po sposobie życia człowieka przemienionego tym doświadczeniem zaczyna być widać, że Bóg jest dla niego najważniejszy. 

Marcin Wrzos OMI