Z Ewangelii na dziś: „Jezus powiedział do swoich uczniów: «Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście». Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy». Odpowiedział mu Jezus: «Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: «Pokaż nam Ojca»? Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. To Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła! Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, a nawet większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię»” (J 14, 7-14).

Zastanawiam się, na ile inni mogą w nas dostrzec Chrystusa? Filip chciał zobaczyć Ojca. Jezus, odpowiadając mu, powiedział, że przecież widzi Go w Jego dziełach, znakach, sposobie życia. Chrześcijan, obecnego w nich Jezusa, powinno rozpoznawać się po czynionej Ewangelii. Spożywamy Jezusa w Eucharystii, w Słowie, a to powinno mieć wpływ na nas sposób życia. Jak rozpoznać nas, że daliśmy się przemienić Bogu, że On jest w nas? Po miłowaniu wszystkich bez wyjątku, po przebaczaniu, wprowadzaniu jedności i pokoju, pomaganiu i służeniu kosztem też swojej wygody, po dzieleniu się tym, co mamy… Takie chrześcijaństwo staje się wiarygodne.

Marcin Wrzos OMI