Należy zadać sobie wiele trudu, aby uczynić z nich członków naszego zgromadzenia, którzy przyjmują jego ducha i są do niego przywiązani

Eugeniusz zawsze wiedział, że misjonarze oblaci to nie jego własne dzieło, ale dar Ducha Świętego. Dlatego też podkreślał, jak ważne jest zrozumienie i życie w tym Duchu. Tempier miał przeprowadzić oficjalną wizytację we wspólnocie, w której znajdował się nowicjat.

W l’Osier będziecie musieli nakazać, aby więcej powagi tchnąć w nowicjuszów. Wszyscy są młodzi, w konsekwencji podatni na roztargnienie i dziecinadę. Upieram się przy tym, aby ta wada została naprawiona, i proszę, aby czuwano nad przywiązywaniem pewnej wagi do tego, co nakazuję. To wystarczający porządek, zarówno tutaj, jak i we wszystkich innych domach Zgromadzenia. Inna rzecz, którą będziecie musieli uzdrowić, to ta, że nie należy się zadowalać uformowaniem dobrych duchownych, dobrych zakonników, jeśli chcecie, ale należy zadać sobie wiele trudu, aby uczynić z nich członków naszego Zgromadzenia, którzy żyją jego duchem i są do niego przywiązani. Jeśli jestem dobrze poinformowany, nic się nie robi w celu osiągnięcia tego rezultatu, a należałoby nieustannie do tego powracać, by uformować taki rodzaj drugiej natury, która przyniesie tak dobre owoce. (List do Henryka Tempiera, 14.08.1844, w: EO I, t. X, nr 851)

Niepokoił go brak czasu i wysiłki, aby wykonać to zadanie przyswojenia i zrozumienia naszej tożsamości. Dzisiaj w odniesieniu do tego ducha używa się terminu charyzmat. Jako członkowie rodziny mazenodowskiej jesteśmy zaproszeni, aby ducha naszego charyzmatu uczynić naszym własnym i pozwolić mu kierować nami w naszym codziennym życiu.

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI