Gorszące świętowanie

Droga zbawienia powinna być drogą Kościoła – twierdził Luter, jego późniejsi teologiczni zwolennicy i oponenci. W odpowiedziach, jak ma się to realizować, zdania stawały się coraz bardziej rozbieżne, aż do ekskomuniki Lutra i do powstania Kościołów i wspólnot ewangelickich. Ale też do wielu krwawych bitew i wojen na tle religijnym, jak też kilku wieków polemik teologicznych. Pięćdziesiąt lat temu, w czasie Soboru Watykańskiego II (1962–1965), kościół katolicki wszedł na Drogę Dialogu ekumenicznego, który już wcześniej uformował się w środowiskach chrześcijan innych wyznań. Dlatego nie dziwi fakt, iż rozpoczęcie jubileuszu 500-lecia reformacji miało również wymiar międzywyznaniowy. Papież Franciszek przyjął zatem zaproszenie Światowej Federacji Luterańskiej do Lund w Szwecji. Niektórzy pytają, jaki ma sens wspólne świętowanie rozłamu w Kościele? Odpowiedź dają sami zgromadzeni w Lund: chodzi o wspomnienie tych wydarzeń ze świadomością, że w tamtym czasie obie strony przyczyniły się do tragicznego rozdarcia. To wspólne wyznanie uzupełnione zostaje wezwaniem, by nie ustawać na wspólnej drodze ku jedności. Tu też można usłyszeć słowa niecierpliwych, którzy po wielu wspólnych uzgodnieniach, zwłaszcza w najważniejszej teologicznie kwestii usprawiedliwienia, pragnęliby kolejnych widzialnych znaków osiągniętej już jedności w codziennej praktyce Kościołów i wspólnot.

Elżbieta Adamiak